Poyraz Karayel Final

“Ağlamak
Bazı acılarda yetmez
Bazı ölümlere”

Özdemir Asaf

Sevgili deli kardeşlerim!

Hayat uzun bir yol, bizler ise yolcu… Yollar hiçbir zaman dümdüz olmaz, engebeler, yokuşlar, dik bayırlar, keskin virajlar olur… Bazen çamura saplanırsın ve o saplandığın yerden kurtulmaya, yoluna devam etmeye çalışırsın. Bir insan hiç mi o saplanan çamurdan kurtulamaz be kardeşlerim! Kurtulamadım. Kötülerle kötü olmamak için çabalarken daha çok battım o çukura. Derin bir soluk almak isteyip kafamı gökyüzüne çevirdiğimde yıldızlar göz kırptı, sevdiğim kadın hiç bırakmadı ellerimi. Zaten o bırakmadığı için ben güçlüydüm, o beni bıraksa ohoo ben çoktan delirmiştim. Bakmayın o zamanlar da çok aklı başında değildim ama Ondan güç alıp en azından akıllı gibi davranabiliyordum.

Tam her şey yoluna girdi artık sonsuz huzura kavuştun Poyraz derken uçsuz bucaksız çöle düştüm, Mecnun oldum.

Ben güzel günlerin başlangıcı deyip sevdiğimle uzun bir seyahate çıkarken yolu daha yarılamadan yapayalnız kaldım. Kalabalıklar arasında var ama yok oldum. O an keşke zaman dursa dedim, O öylece kollarımda acı çekerken kollarımda hep böyle kalsa, yaşasa beni bırakmasa, biz böylece kalsak dedim. Sanki daha beş dakika önce sarmaş dolaş birbirimize karışarak şarkı söylememiş gibi şimdi benden uzaklara gidiyordu ve ben hiçbir şey yapamıyordum. Yüreğimden taşan acı dışarı çığlık olup taşarken ne aldığım nefes yetti ne de haykırışlarım onu geri getirdi. Benden ben istemesem de kopup gitti.

Ben ne suç işledim ki dünyanın bütün acılarını benim üzerime yıktılar albayım? 

Poyraz ve Ayşegül için gönül isterdi ki mutlu son olsun… Lakin Ethem Bey mutlu sonlara inanmayan, realist kişiliğini gösterdi ve gerçekler acıdır dedi bize. İçten içe beklediğim bir sondu, Poyraz dışında biri ölecek diye düşünüyordum ki Poyraz’ı Mecnun edecek kişi olan Ayşegül öldü. 

Ayşegül’ün ölümüne dayanamayan bir Poyraz olmadı tabii ki… Bahri Umman ikinci kez evlat acısını yaşarken torunu Hasan Yağmur ile oynarken yorgun kalbi daha fazla dayanamadı ve öldü.

Songül ve Sadrettin ise sonunda yeniden birbirlerini buldular. Ne diyordu Emrah Serbes; “Arada birbirimizi kaybettiğimiz iyi oldu. Bir şeyin kıymetini bilmenin en klasik yolu onu kaybetmektir.” Songül ve Sadrettin’de önce birbirlerini kaybettiler sonrasında buldular. Hem de bu sefer bir daha birbirlerini bırakmamak üzere. 

Eda, Poyraz’ın küçük(!) bir yardımıyla kariyerinde zirveye doğru yol alırken sonunda kızına kavuşmayı da başarabiliyor.

Ümran, Taşkafa, İsa ve Albayım mutlulardı ama herkes gibi buruklardı. 

Zülfikar ve Meltem ise sonunda kavuşmuş iki çiçek bir tanede böcekleri olmuştu. Ayşegül, Sefer ve Sema onlarda yaşayacaklardı artık. 

Gönül isterdi ki Ayşegül ve Poyraz için de böyle olsun. Evlensinler, Sinan’ın kardeşleri olsun, yine sabah kahvaltısı klasiği menemen partisi olsun. Ayşegül’ün yemek yapıp yapamadığı tartışılsın, mesela Poyraz’ın Ayşegül’e benzeyen bir kızı olsun ve bir babanın nasıl kızının ilk aşkı olduğunu göstersin. Kuru – pilav – cacık üçlüsüne yeni üyeler katılsın, gerçekten mutlu olsunlar. Mutlulukları hep kötü ve kötülüklerin gölgesinde kalmasın… Fakat bu defa sonutamamen zifiri karanlık oldu. Nevra öyle bir intikam hırsıyla bilenmişti ki nefreti kendi oğlunun ölümüne neden oldu. Fakat onun kör olmuş gözleri bunu göremediği için oğlunun ölümünden Ayşegül’ü sorumlu tuttu. İlk seferde başaramadı belki, sonunda bu sefer kurtulduk dedik ama öyle olmadı hiç umulmadık bir zamanda mutluluktan ayakları yerden kesilmişken Nevra’nın soğuk nefesini ensesinde hissettiAyşegül. Kaybedecek bir şeyi kalmayan, sadece intikam isteyen Nevra hiç düşünmeden sapladı çakıyı Ayşegül’ün sırtına… 

Son defa sevdiği adamı görebilmek, ona sarılabilmek, kokusunu son kez ciğerlerine doldurabilmek, sesini son defa duyabilmek için ona doğru yürüdü. Daha fazla dayanamadı yığıldı yere, Poyraz ilk an anlamadı, neler oluyor diye düşündü ve ona doğru koştu. Sonra ne kadar istemese, kabullenemese de Ayşegül’ün gittiğini fark etti. Ne zamanı geri sarabildi ne de durdurabildi. Ne Ayşegül geri geldi, ne de O bir daha iyi olabildi. 

Sinan ise hem annesi gibi sevdiği Ayşegül ablasını, en yakın arkadaşını hem de babasını kaybetmişti. Küçük kalbinde derin bir yarası vardı artık. 

Velhasılıkelam başladığımız yerde bittik albayım. 

Tarih sadece mutsuzları yazar ve sen de hiç unutulmayacaksın #PoyrazKarayel 

Elveda Poyraz’ım.

Sevgiyle, sağlıcakla kalın…

Frezya

Poyraz Karayel 78.Bölüm

“Hayatta ben en çok babamı sevdim.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpı bacaklarıyla  ha düştü, ha düşecek 
Nasıl koşarsa ardından bir devin,
O çapkın babamı ben öyle sevdim.”

*Can Yücel

“Dünya küçük, sevgi de sonsuzdur…”

Poyraz’ın çaresizce çırpınışlarını izledik bu hafta. Bir şeyler yoluna girsin artık diye çabalarken daha da batıyorlar sanki… Hoş Ayşegül ve Sinan kaçırılmaya o kadar alışmışlar ki bunu tehlike olarak algılamıyorlar artık. En azından içlerindeki korku ve kaygıyı dışa vurmamaya çalışıyorlar. Sinan’ın küçücük hali kocaman yüreğiyle Ayşegül’e sahip çıkması ve Ayşegül’ün bana göre anne gibi değil anne olarak onu sarıp sarmalaması… Onlar birbirlerine sıkıca kenetlenmişken Poyraz acı içerisinde kıvrandı, yetmeye çalıştı…

Poyraz her zerresinde çaresizliği hissetti, hissederken hissettirdi. İlker Kaleli oyunculuğu yine muazzamdı. Kimseye inandıramadı kendini. Hikmet polis değildi, Poyraz da iki sene önce ölmüştü kayıtlara göre… Mümtaz dostuna, kardeşine bu sefer sahip çıktı ama gel gör ki Başkan işe taş koydu. Tam her şey yoluna girecek Ayşegül kurtuldu sıra Sinan’da derken her şey alt üst oldu. 

“Canım uyumak istiyor Albayım. Bir uyusam yüzyıllar sürse bir uyansam huzur bulsam” dedi Poyraz… Ama O uyumaktan çok ölmek istedi… Çünkü hayata tutunmasını sağlayan Sinan ve Ayşegül yoktu ve O koca bir boşluktaydı, çaresizdi. En son onlara kavuşabilmek için o iki yılda böyle bir çaresizlik hissetti belki de… 

Baba, evladının arkasındaki dağdır. Bize hep güçlü, yenilmez görünürler ama onlar da korkup, endişelenebilirler. Bir baba sadece kendi evladına değil tüm çocuklara sahip çıkabiliyorsa babadır bence. Poyraz dedi ya hani; “Sanki dünyadaki bütün çocukların babası benmişim gibi hissediyorum” diye… Babalar da bencil olamaz zaten, cömerttirler. Sevgileri boldur, gösteremezler bazen saklarlar ama aslında çok severler… Sevgi doludurlar. 

Korkular evladım… Babadan oğula geçer… Albayım Sinan bence orada diyor ki; “Sen korkma, korkma ki ben de güçlü olayım. Seni güçlü gördükçe ben de güçlenirim…”

Poyraz, oğlunu kurtarabilmek için her yolu denerken Nevra’nın konuşması işini bir nebze de olsa kolaylaştırıyor. Girişimcilerin Sinan’ı alıkoyduğu yeri bulabiliyor. Tabi o arada imdadına Eda yetişiyor. Mekana gittiklerinde çıkan çatışmanın sonunda Poyraz, Sinan’ı buluyor ama yaralı bir şekilde… 

Aslında sadece Poyraz’ın babalığı değil aynı zamanda Bahri’nin ve tabii ki bu eşsiz duygunun artık farkına varmış ve göstermekten geri durmayan Sadrettin’in babalığını gördük. Mesela Songül’ün de aslında göstermese de Sadrettin’e duyduğu sevgiyi, verdiği değeri gördük. Her zaman diyorum umut hâlâ var. Songül belki hâlâ karasız, kaygı duyuyor ama seçimini yaptı bence… 

Çınar ise artık her şeyi öğrendi. Gerçek babasını, annesinin katil olduğunu ne varsa ortaya dökülüyor. Bir kez daha anlaşıldı ki ne olursa olsun Çınar kötü biri değil, sadece kötü biri olmaya çalışıyor. Kötü biri olursa içindeki öfkenin dinip nefretini dizginleyebileceğini düşünüyor. Annesinin o yıkılmaz güçlü duvarlarını gördükçe hayranlık besleyip onun gibi olmak istedi ama gerçeklerle yüzleşmek ona bir hayli ağır geldi…

Meltem’in hali ise Zülfikar’ı her gün daha çok yaralıyor… Bir şeyler hatırlayabilmesi için çabalıyor ama ne mümkün. Uygulanan tedavi sırasında yanında kalan hasta bakıcıdan işi çözecekler gibi. Zülfikar bir işler döndüğünü anladı ve yakında arkasında Çınar olduğunu da çözecektir.

Gelecek bölüm yine duygu dolu bir bölüm olacak, ağlatacak ama umudumuz yine yeniden iyilerin kazanıp bize güzelliklerin kalması yönünde…

Sevgiyle, sağlıcakla kalın…

Frezya