“Aşk unutulmuş bir sanat gibi,
ağırbaşlı bir çileyle öğreniliyor şimdi. Eski bir kadınsın sen, aşkı öğretmek
için celladını tekrar tekrar dirilten.”- Cezmi Ersöz.
Yutkunuyorum. Sakinim. Sakinim.
Hayır sakin değilim. Baklavalardan sekmem lazım. Odağımı kondurmam gereken
noktam tam olarak Efsun Kent. Bu bölüm ötesi yok. İki yüzlülükte sınır
tanımayan Koçovalı ailesi zerre umurumda değil. Yani bana ne oğlunun acısı
uzasın kafasındaki Sultan’ın suçlu olmadığına inanınca oğluna haber
yollamasından. Veya bir kadının kafasına silah dayayan güya abiden. Hamile
olmasa o tetiği çekmekten tereddütü olmayacak olması da beni ilgilendirmiyor.
Üstelik neden dediğinde karşısındaki kadın babamı öldürdünüz demesine rağmen.
Offf tabi ya bu hikâyede sadece ve sadece Koçovali iki yüzlülüğü intikam alır,
alabilir. Çünkü iyilik dediğin silah kaçakçılığı yaparken mahallendeki amcaya
iki kilo elma filan almaktır. Takılma geç. Dahası mı? Olmaz mı? Mesela iki
yüzlülük nerede başlar nerede biter? Bunu düşünmek lazım. İki yüzlülük kurguda
tam anlamıyla kalemini satmakla başlar. Hani derler ya simit sat kalemini
satma. İşte o noktadır iki yüzlülük. Satarsın veya satmazsın. Örnekle
açıklayayım: Birkaç hafta önce yazarsın bir bölüm. Kadınlara yönelik şiddeti
alabildiğine eleştirirsin. Hani o senin baş karakterin var ya hah işte o halay
başıdır o bölümde. Aslandır, kaplandır. Harikadır. Duyar yerine ulaşır. Sonra
iki hafta geçer aynı karakter kadının rahmini bahçesinin salatalık yetiştirilen
toprağına benzetir. O kadınların kimliği, varlığı, duyguları filan hiçtir. Dert
babasının istediği tohumdur ve ekilmiştir. Tutmuştur. Kutlanmalıdır. Sahi o
kadınlar kimdir? Mesela suç evreni diyerek anlatılan yapıda hayat kurtarmak
için ölümler görmüş, daha biraz önce bizzat canımız karakterimizin abisi
tarafından tehdit edilmiş, kırılmış, korkmuş, üstelik kendi kapısının önü çok
temizmiş gibi her fırsatta karakterimiz tarafından hunharca suçlanmış kızımız
biri. Diğeri de ailesi olmayan, hala yaşayan bebek sayesinde sevgi uman başka
kızımız. İkisi de olduğu yerde mutsuz, kırgın, ikisi de ama haklı ama haksız
sebeplerle aldatıldı sanan kadınlar. Peki bizim esas oğlanın derdi ne?
Salatalıkları. Pardon ama unutmuşum bir çizgi var. Erkek egemen bir toplumda
güçlü kadını ezmeye çalışmak ne kadar reva ise ezik, zavallı kadını koruyup
kollamak da o kadar erkekçe bir meziyet. Hani diyoruz ya. Aşıksın madem neden
Efsun’a bu kadar sertken, sevmediğin kadına aynı oranda şefkatlisin. Denklem
basit. Efsun Kent ama güçlü kadın. Efsun Kent ama eyvallahı olmayan kadın.
Ezilmeli. Mesela sadece eskiden beri tanığı bir adamla sadece konuştu diye
azarlanmalı hem de ikinci defa. Neden? Çünkü gerçek hayatta da güçlü kadın
alerjisi var bu erkek milletinin. Kurgu da olsa konuşturulmasın, bağırılsın
aman ezik olanla empati kurulsun, o sevilsin, okşansın. Ey kadınlar
kadınlarımız razı olun. Hep razı olun ki erkeğiniz sizi istesin. Bir şekilde
tutunun o adamın hayatına. Çünkü varlığınızı ona bağlamanız lazım ki hayatta
anlamınız olsun. Derdiniz bu değilse bile verdiğiniz mesaj aynen bu sayın
senarist bil istedim. Bunun lügatteki karşılığını ise size bırakıyorum. Oturun
düşünün.
Efsuncum Kentcim. Sen benim için
artık bu evrenden bağımsızsın. Bundan sonraki süreçte sana ne yapacaklar
bilmiyorum. Ama benim kafamdaki hikâyede sen eski zaman hikayelerinden fırlamış
varlığınla, bebeğine kendince sahip çıkıyorsun. Çoktan o evi terk ettin.
Bebeğinin babasına bir not yazdın. Sorumluluğun sende olduğunu ve bu rezalete
daha fazla katlanamayacağını söyledin. Çağatay takıntısı için bir psikiyatrist
telefonu da ekledin nota. Tohumluk
olarak kullanmak istediği başkası varsa diye de küçük bir ikaz notu da
bıraktın. Hatta doktorun parasını merak etmemesi gerektiğini aile terapisi
alacaklarsa karşılacağını da söyledin. Bir de şunu yazdın:
“Çok güzel olabilirdik seninle.
Aynı masalın içinde kalabilirdik. Kendi masalımızı benim anlattıklarıma ekler
kızımıza anlatmaya başlayabilirdik. Ben senin saçlarını okşardım, sen ellerimi
hiç bırakmazdın mesela. Yemyeşil bir bahçede güle oynaya yaşardık. Kocaman
gülümsetirdim seni. Aşkın celladı olan onca güvensizliğin akıp giderdi.
Anlardın birini sevdiğinde aslında sadece sevdiğini. Aması, fakatı olmadığını.
Sonra belki anlatılırdık bizde. Gerçekten aile olduğumuz için bıraktığımız
gerçek izlerde. Olamadık. Hoşça kal. Ben artık seni diriltmekten vazgeçiyorum.”
Şimdi kıssadan hisse atlaya
zıplaya EfYam sahnesi yorumlamaya. Hoş geriye ne kaldıysa. Cumali’nin Efsun’a
doğrulttuğu silahla bırakmıştık geçen hafta. Bu hafta Efsun’a babasının ölümüyle
bağlantısını sordu Cumali. Efsun Kent ise her zamanki korkusuzluğuyla bebeğini
sarıp sarmaladığı elleri milim kıpırdamadan “Parayı ben verdim, ama bunu
yapacaklarını bilemedim.” dedi. Sonrada nedenini söyledi. “Babamı öldürdünüz.” İdris
baba da Baykal iskele babası mı? Tam bu arada Yamaç Bey yetişti. Abisine, senin
kafana sıkmamamın sebebi var diyen abisine, tam da o sebebin yani zorunda
kalışın Efsun için de geçerli olduğunu anlatmaya çalışarak “farkı yok” dedi. Her
ne kadar Cumali’yi durduran “Hamile” sözcüğü olsa da Yamaç Efsun’un kendisinden
farklı olmadığını söyledi bir kere. Cumali’ye gelince Efsun’un ve Yamaç’ın
birbirlerine bakışlarından daha çok Efsun’un halinden anladı bebek kimin, orada
kardeşi ile düşman diye silah çektiği kadın arasındaki duygu ne? Hepsini anladı.
Sonra da Çağatay gibi hissetti kendisini. Hamile bir kadının neredeyse çocuğunu
alacak olan adam. Acımazsız katil. Efsun’un ne kadar dik ve güçlü bir kadın olduğunun
da bir kez daha altı kalın kalın çizildi. Dağılan Yamaç’ı yine kollarına alan
Efsun’du. Sonra hesaplaştı Efyam. Kendi geçmişleriyle. Birbirlerinin babalarının
ölümündeki paya rağmen durmamacasına büyüyen aşkla ne yapacaklarını konuşmaya
çalıştılar. Efsun gerçeklerin sesi olurken, olmayacak ifadesinin Efsun’un
ağzından dökülmesinin bile Yamaç Bey’i nefessiz bırakabildiğini gördük. Çağatay
kıskançlığının artık garip bir takıntıya dönüşmesi de sahnenin diğer
ayrıntısıydı. Sonra bebeğe rağmen Efsun’a kapım açık diyen ama yine karşısında
dimdik ben Yamaç’ı seçtim diyen Efsun’u gördük tüm cesaretiyle. Sonrası…. Yazmak
bile istemiyorum. Efsun’a güç yettirmeye çalışan bir Yamaç. Dinlemeyen, hamile
olmasına rağmen karşısındaki kadına nezaket gösteremeyen, hayatının en büyük
yalanlarını ona söylemiş ve bunu sadece ona ceza vermek için yapmış insanlara
gösterdiği anlayışın zerresini Efsun’dan esirgeyen Yamaç. Sarılma sahnesine
gelince başkası varmış diyen kadına bunu seninle konuşmama getirmesi, sadece
çocuk için orta yol bulma çabası cepte dursun, zerre kafa karışıklığı sezmedik
Yamaç Bey de. Öyle ki o hala Efsun’la yürüyebilir miyim kafasında gibi. Peki onları
gören, yüzünde müstehzi bir gülümseme ile giden Efsun? İşte o ne yapacak
öngöremem artık. Bence ilk uçakla bu rezil Çukur ve onun getirdiği her şeyden
kaçsın ama kaçmayacak. Yamaç’a ağır bedel ödetecek. Çünkü Yamaç’ın celladı
olabilecek tek kişi Efsun. Aşk için onu defalarca diriltecek de onun ruhunu
öldürecek güçte olan Efsun. Gerisini yazmak istemiyorum. Şuruplu tatlı sevmem
zaten. Orda bıraktım çıktım. Sadece bir suç dizisinde yazılan en epik
karakterin bu leş duruma nasıl ve neden sokulduğunu anlamaya çalışıyorum. Ha cevaplarım
var ama… Not: Damla Sönmez ve Aras Bulut İynemli başka bir işte yeniden partner
olsun, keyifle izleyelim. Bu kadar.
UmayMasal
