EFYAM USULÜ

 Can Dündar’a göre üç şeyin kırılması can yakıcı: kalbin, gururun, hayalin. Hiçbir çıkıkçının tedavi edemeyeceği kadar ağır hasara yol açacak söz ise: “Sana inanmıştım.”

Genel Çukur evrenini takipçisine bırakıp yine yeniden Efyam’dayız sevgili okur. İstersen sen de takıl peşime birlikte Efyam usulünün takipçisi olalım. Geçtiğimiz hafta baklava krizleri, Çağatay kavgası, Nehir sarılması derken başımıza geleceklerin fragmanını izlemiştik zaten. Masallardan feyz alarak zaten imkânsızlık denizinin fırtınasında ayakta kalmaya çalışan aşkın, saçma sapan üçgenler, dörtgenlere sıkışarak yaz dizisi kafasındaki senaryomuzda  nasıl bozuk para gibi harcandığını izlemenin acı tadı damağımızda devam edelim. Efsun ile karşılaştık ilk. Hazırlanıyordu. Biz biliyorduk Çağatay’a gideceğini ama bu sahnede gördük ki aslında Efsun pek de istemediği bir şeyi yapmaya karar vermiş. Efsuncum en az senin kadar biz de anlamıyoruz Kraliçem bu senaristin kafasını sal gitsin biz salladık zaten hayatım.  Efsun’un nefret ettiği her halinden belli olan Çağatay Erdenet’e gitmesi başlı başına saçmalık biliyoruz ama ne yaparsın bizim hikayenin ataerkil yaratıcısının kafası seni ganimet yapmaya kararlı. Yamaç – Çağatay savaşının merkezine seni çekmek için ne yaratıcı şeyler yapılırdı lakin Çukur mevsimi ay Çukur yelleri o da değil neydi ya hah sadece Çukur böyle bir dizi. Dedik ya geçen hafta saldık. Yamaç Koçovalı’yı sanırım sadece onurunu kırmak için yanında tutan Cengiz Erdenet’in kahvaltı masası diğer çatışma alanıydı. Hem de ne çatışma. Burada parantez Mehmet Ada Öztekin’indi galiba bir kahvaltı metaforu vardı. Yanılıyorsam şimdiden özür ama aklımda kaldığıyla anlatayım. Kahvaltı ailedir. Başka hiçbir öğün kahvaltı kadar aile olamaz. Tam da bu nedenle dağılmış bir kahvaltı masası kadar ailenin dağılmışlığını anlatan resim olamaz. Bu hem Yamaç’ın hayali hem de Erdenet masası için düşünülebilir diyorum. Hoş bana göre ne Koçovalılar ne de Erdenetler aile. Hep diyorum aile diye diye şiddeti güzelleyen, bu kadar sevgisiz bir anlatım görmedim ben. Bana göre Yamaç dışında kimse gerçekten ailesini sevmiyor. O da galiba babasının kıymetlisi olmaktan sebep bu kadar Çukuyyyy diye diye kendini savuruyor zavallı. Günün sonunda İdris’in oğlu olmadığını filan öğrenirse ne olur diye düşünüyorum bazen. 0 şaka. Düşünsenize onca vazgeçiş, onca çile, onca zulüm, onca acı, kaybediş boşa çıkmış. Yunan tragedyası kıvamında bir deliriş. Neyse ben teorisyen değilim. Sevmem de zaten. Hikâyeyi kovalamak dert. Aile olmayan, iktidar savaşındaki kahvaltı masasına gelen Yamaç; Çağatay’ın yanındaki sandalyeye elini atıp uyarıyı aldığı an Efsun tam bir Queen edasıyla salona girdi. İşte yeni çatışma alanımızın ilanı sahne. Çağatay’ın yanına oturan Efsun ve ayakta kalan Yamaç. Herkesin içinde Efsun’a duygularını belli eden Çağatay ve susmak zorunda kalan Yamaç. Efsun için meydan okuyan Çağatay ve bu meydan okumayı kabul edemeyen Yamaç. Efsun’u suçlarken bas bas bağıran ama Çağatay’a içine içine küfretmek zorunda kalan Yamaç. Sevdiği kadını geride bırakıp çıkmak zorunda kalan Yamaç. Ee o kahvaltı masasını yani aileyi dağıtmak sana yakışır diyorum Yamaç Koçovalı. Neyse devam. Efsun’a bizzat kendisinin söyledikleri zihninde yankılanırken kıskançlıktan deliren Yamaç’ın duygularını yaşamasına yine canım Çukur ve dertleri izin vermedi. Bir sonraki sahne Çağatay-Efsun. Birlikte kahve içen ikiliyi gören Yamaç’ın , Efsun’la bakışmasındaki anlamı çözmek zor değil sanıyorum. “Bunu konuşacağız Efsun Hanım.” “Ne zaman istersen Yamaç Bey.” Sonrası korkunç bir el titremesi.  Tüm bu olanların kurgusal anlamda saçmalık olduğunu , yine tekrarlıyorum Efsun’u Çağatay’a götürecek ve içerde olmasını sağlayacak milyon tane mantıklı argüman üretilebileceğini düşünsem de şunu itiraf ediyorum. Yamaç ve Efsun arasındaki dengenin bu kadar birbirine denk oluşu inanılmaz. Sahneleri ışıldıyor. Sevmek denen şeyin bakışlardaki gücü, kavgadaki güç dengesi, beden dilleriyle meydan okumaları o kadar güçlü ve öngörülmez ki.  Yamaç’tan asla korkmayan, kısasa kısas yapabilme cesaretindeki Efsun’a bayılıyorum. O kadar ikonik bir karakter ki Efsun. Onda Şehrazad’ı, Kleopatra’yı, eski zaman cadılarını, kısaca Kurtlarla Koşan Kadınları görüyorum. Ataerkil zamanlara kafa tutan mitolojik tanrıçalar gibi. Gücünün farkında. Öyle farkında ki bizzat babasının, hatta Yamaç’ın çekindiği Çağatay’a posta koymaktan bir adım geriye gitmiyor. Bunu total izleyicinin anlamasını beklemiyorum. O zaten yıllardır Nehir gibilere mahkûm edildi ve tırnak içinde adam istemezken onu sarhoş edip hamile kalan, adamın dertleriyle hiç ilgilenmeyen, kendine ait hikayesi olmayan, olsa da ısmarlama sahnelerle sakil kalan karaktere sadece “razıyım” diyor diye “iyi kız” etiketini yapıştırılır yıllardır. Çünkü iyilik onun gözünde erkeğe ne kadar sadık ne kadar razı ne kadar ona dair olmasıyla ölçülür. Ah orta çağ sen nelere kadirsin. Kadını cadı diye yakan kafalar sen her yerdesin. Devam. Efsun’un Çağatay’a ben buradayım dediği sahnede anladığımız bir başka şey de şu: Efsun Yamaç’a inancını yitirmiş. Becerikli(!) senaristimizin patlatma noktası biraz zayıf kalsa da aslında Efsun’un Yamaç’a inanmaya ihtiyacı olduğunu ve artık onu yanında istediğini en son kavga sahnesinde görmüştük zaten. “Ben senin yanındaydım, sen hiç benim yanımda olmadın.” Efsun, baştan beri Yamaç’tan bir şey beklemedi. Hatta hep “Git” dedi. Yeri geldi gitmeye karar verdi. Mağrurdu. Efsun ilk kez birine Yamaç için boyun eğdi. Yamaç ölecek diye nefessiz kaldığı an Cengiz’e boynunu büktü ve onun boynuna halkayı geçirmesine izin verdi. Sonra ne oldu? O Cengiz’i gören Yamaç, hiç olmadığı halde, ben varken Çağatay vardı dedi. Efsun ne yaptı sözde rakibesinin çocuğunu kurtarmaya çalıştı. Ardından odasında gözyaşlarına boğuldu. Tek başına. Öğrendik ki Efsun hamile. Yamaç’a söylemekten o an vazgeçti o tahlili yırtarak. Çünkü Efsun bu. Efsun bir adamı bebeği kullanarak kendisine bağlamaya çalışacak bir kadın değil ki. Sonra babaannesinin ölümü. Ki bu konuda kızgınım hala. Ne olursa olsun öldürtmemeliydi senarist Efsun’a babannesini. Ama oldu olan. Bundan sonraki kısımda anlıyoruz ki Yamaç’a hiç gel demeyen, sana ihtiyacım var cümlesini kurmayan Efsun’un Yamaç’a, onun onu sarıp sarmalamasına ihtiyacı var. Nasıl olmasın ki? Biz buradan kahrolduk hayatta leş de olsa bir ailesi kalmayan Efsun’un yalnızlığına. Arık Böke’ye selam: Büyük aşk helal olsun.  Evet o aşk için feda ettikleri o kadar çok ki Efsun’un. Peki Yamaç. Çukur için feda etmekten Efsun’un feda ettiklerine kör olan Yamaç. Ne kadar farkında aşık olduğu Efsun’un ona ne kadar ihtiyacı olduğunun? Senarist Efsun’a büyük bir aşk yazıyor. Her şey bir tarafa. Efsun bu hikâyenin yananı. Yandıkça yalnızlaşanı. Ama artık yalnız olmak istemiyor. Bu o kadar belli ki. Yaralarını açtığı adam, ona onu sevdiğini söyleyen adamın artık davranışlarıyla yanında olmasını istiyor Efsun. Belki bebeği için bu kadar savunmasızca istiyor bunu. Belki babasından sonra ilk kez birinin göğsüne saklanmak istiyor onca olandan sonra. Görmek istiyor Yamaç’ı. Artık Yamaç’ı başkasıyla değil hemen yanı başında istiyor.  Çünkü Çağatay Erdenet ne der: Efsun’un sözleri değil davranışları önemli. Tam da bu nedenle Efsun Yamaç’a onu sevdiğini söylemeden bizi kocaman aşkına inandırmadı mı? Yamaç’ın ona bas bas bağıran suçlamaları, hep gidişi, başkasından olan bebeği, Yamaç için öldürdüğü babaannesi, Yamaç’ın ona ve bebeğine silah çeken abisi, aralarındaki baba kördüğümü, Yamaç’ın ailesi, Yamaç’ın ölümlerden dönüşleri, Yamaç’ın Çukur’u, Yamaç’ın tercihleri ve Yamaç’ın gelmeyişleri. Baş analizcimiz fütürist Yamaç Koçovalı’nın da dediği gibi büyük kavga geliyor. Okuyor mu bilmiyorum senarist. Ama o kavga olursa Efsun eteğindeki tüm taşları döksün rica ederim. Her birinin üzerinden kalın kalın geçerek mesela hayat kurtarmalarını anlatsın Efsun, Yamaç’ın kafasına bardaklar fırlatarak onun yüzünden yaşadığı acıyı bağırsın suratına, yorulduğunu, taşımak zorunda kaldıklarının ondan aldığı gülümsemeyi hatırlatsın. Yamaç da bir kez Efsun konusunda o kafasını çalıştırsın. Devam. Çağatay ile yakınlaşmayı es geçiyorum. Bana göre Efsun’un kendisini ikna etme çabasının parçası bu ama yazık ki pişman olacak olan da kendisi. Hata belki ama Efsun’u anlamaktan ve onu sahiplenmekten öteye düşemiyorum. Hayal kırıklığına uğradı Efsun çünkü. Gerçeğin duvarına tosladı. Üst üste. Aşkla sevdiği adamın imkansızlığına tosladı, o adamın hayatındaki ikinci kadına tosladı ki burada bebek için olduğunu kenarda tutuyorum, kimsesizliğine tosladı, Yamaç’ın onu bıraktığı yerde yalnızlığına tosladı. Çünkü Efsun ondan esirgenen şefkatin başkasına nasıl bonkörce verildiğine tosladı. Diz çökmek yerine hançerini çekti. O hançer en az sapladığı adam kadar kendisini de kanatacak olsa da Efsun Kent aşka başkaldırdı.    

Son demde; masal gibi, efsaneye dönüşecek bir aşkı harcayan hikâyeye bir şerh bırakıyorum. Efsun’u bırakmayacağım belki ama dedim ya ben onu yolladım İsviçre’ye. İzlediğim Efsun Kent Damla Sönmez’e emanet. Kanının son damlasına kadar onu yaşatacak biliyorum ama kırıldığımız noktayı da buraya bırakalım. Anlatı geleneğinde kadın egemenliğini bitirir ataerkil yapı. Sonra ozanlar bile kadını düşürür, tanrıça olan kadın hikayelerde bile diz çöker hale gelir. Ben Efsun’un ayaklarının dibine düşen Yamaç’ı görünce bambaşka bir aşk göreceğimi sanmıştım. Zamanı atlayan ruhuyla Efsun Kent bir tanrıçaydı. Yamaç ise o tanrıçaya aşık savaşçı. İmkansızlardı ama o ölçüde epiklerdi. Efsun’un Yamaç’ı her kurtarışı  ruhundaki tanrıçaya selamdı. Yamaç’ın her kopamayışı o aşkın büyüsündeki yansımaydı. Öyle bir yerde ıskalandı ki bu aşk. Yazık oldu. Acı olan bu. Ismarlama gibi duran sahnelerle, mantık hatalarıyla, karakterlerdeki esnemelerle tv tarihine geçecek bir hikâye yandı kül oldu. Oysa Damla Sönmez ve Aras Bulut İynemli’ye ne kadar da yakışacaktı bu epik aşkın kahramanlarına can vermek. Sitem bu. Gerisi boş zaten.  

Yazıyı Figen Genç’in sesinden dinlediğim şarkıyla yazdım. Efsun ve Yamaç’a olsun..

“değdi saçlarıma bahar küleği

  nazende sevgili yadıma düştü

  her erin bahtına bir güzel düşer

  sen de tek çemenim adıma düştün

  nazende sevgilim yadıma düştün…”

 

                                                                                                           UmayMasal

EFSUNCUM KENTCİM

 

“Aşk unutulmuş bir sanat gibi, ağırbaşlı bir çileyle öğreniliyor şimdi. Eski bir kadınsın sen, aşkı öğretmek için celladını tekrar tekrar dirilten.”- Cezmi Ersöz.

 

Yutkunuyorum. Sakinim. Sakinim. Hayır sakin değilim. Baklavalardan sekmem lazım. Odağımı kondurmam gereken noktam tam olarak Efsun Kent. Bu bölüm ötesi yok. İki yüzlülükte sınır tanımayan Koçovalı ailesi zerre umurumda değil. Yani bana ne oğlunun acısı uzasın kafasındaki Sultan’ın suçlu olmadığına inanınca oğluna haber yollamasından. Veya bir kadının kafasına silah dayayan güya abiden. Hamile olmasa o tetiği çekmekten tereddütü olmayacak olması da beni ilgilendirmiyor. Üstelik neden dediğinde karşısındaki kadın babamı öldürdünüz demesine rağmen. Offf tabi ya bu hikâyede sadece ve sadece Koçovali iki yüzlülüğü intikam alır, alabilir. Çünkü iyilik dediğin silah kaçakçılığı yaparken mahallendeki amcaya iki kilo elma filan almaktır. Takılma geç. Dahası mı? Olmaz mı? Mesela iki yüzlülük nerede başlar nerede biter? Bunu düşünmek lazım. İki yüzlülük kurguda tam anlamıyla kalemini satmakla başlar. Hani derler ya simit sat kalemini satma. İşte o noktadır iki yüzlülük. Satarsın veya satmazsın. Örnekle açıklayayım: Birkaç hafta önce yazarsın bir bölüm. Kadınlara yönelik şiddeti alabildiğine eleştirirsin. Hani o senin baş karakterin var ya hah işte o halay başıdır o bölümde. Aslandır, kaplandır. Harikadır. Duyar yerine ulaşır. Sonra iki hafta geçer aynı karakter kadının rahmini bahçesinin salatalık yetiştirilen toprağına benzetir. O kadınların kimliği, varlığı, duyguları filan hiçtir. Dert babasının istediği tohumdur ve ekilmiştir. Tutmuştur. Kutlanmalıdır. Sahi o kadınlar kimdir? Mesela suç evreni diyerek anlatılan yapıda hayat kurtarmak için ölümler görmüş, daha biraz önce bizzat canımız karakterimizin abisi tarafından tehdit edilmiş, kırılmış, korkmuş, üstelik kendi kapısının önü çok temizmiş gibi her fırsatta karakterimiz tarafından hunharca suçlanmış kızımız biri. Diğeri de ailesi olmayan, hala yaşayan bebek sayesinde sevgi uman başka kızımız. İkisi de olduğu yerde mutsuz, kırgın, ikisi de ama haklı ama haksız sebeplerle aldatıldı sanan kadınlar. Peki bizim esas oğlanın derdi ne? Salatalıkları.  Pardon ama unutmuşum  bir çizgi var. Erkek egemen bir toplumda güçlü kadını ezmeye çalışmak ne kadar reva ise ezik, zavallı kadını koruyup kollamak da o kadar erkekçe bir meziyet. Hani diyoruz ya. Aşıksın madem neden Efsun’a bu kadar sertken, sevmediğin kadına aynı oranda şefkatlisin. Denklem basit. Efsun Kent ama güçlü kadın. Efsun Kent ama eyvallahı olmayan kadın. Ezilmeli. Mesela sadece eskiden beri tanığı bir adamla sadece konuştu diye azarlanmalı hem de ikinci defa. Neden? Çünkü gerçek hayatta da güçlü kadın alerjisi var bu erkek milletinin. Kurgu da olsa konuşturulmasın, bağırılsın aman ezik olanla empati kurulsun, o sevilsin, okşansın. Ey kadınlar kadınlarımız razı olun. Hep razı olun ki erkeğiniz sizi istesin. Bir şekilde tutunun o adamın hayatına. Çünkü varlığınızı ona bağlamanız lazım ki hayatta anlamınız olsun. Derdiniz bu değilse bile verdiğiniz mesaj aynen bu sayın senarist bil istedim. Bunun lügatteki karşılığını ise size bırakıyorum. Oturun düşünün.

Efsuncum Kentcim. Sen benim için artık bu evrenden bağımsızsın. Bundan sonraki süreçte sana ne yapacaklar bilmiyorum. Ama benim kafamdaki hikâyede sen eski zaman hikayelerinden fırlamış varlığınla, bebeğine kendince sahip çıkıyorsun. Çoktan o evi terk ettin. Bebeğinin babasına bir not yazdın. Sorumluluğun sende olduğunu ve bu rezalete daha fazla katlanamayacağını söyledin. Çağatay takıntısı için bir psikiyatrist telefonu da ekledin nota.  Tohumluk olarak kullanmak istediği başkası varsa diye de küçük bir ikaz notu da bıraktın. Hatta doktorun parasını merak etmemesi gerektiğini aile terapisi alacaklarsa karşılacağını da söyledin. Bir de şunu yazdın:

“Çok güzel olabilirdik seninle. Aynı masalın içinde kalabilirdik. Kendi masalımızı benim anlattıklarıma ekler kızımıza anlatmaya başlayabilirdik. Ben senin saçlarını okşardım, sen ellerimi hiç bırakmazdın mesela. Yemyeşil bir bahçede güle oynaya yaşardık. Kocaman gülümsetirdim seni. Aşkın celladı olan onca güvensizliğin akıp giderdi. Anlardın birini sevdiğinde aslında sadece sevdiğini. Aması, fakatı olmadığını. Sonra belki anlatılırdık bizde. Gerçekten aile olduğumuz için bıraktığımız gerçek izlerde. Olamadık. Hoşça kal. Ben artık seni diriltmekten vazgeçiyorum.”

Şimdi kıssadan hisse atlaya zıplaya EfYam sahnesi yorumlamaya. Hoş geriye ne kaldıysa. Cumali’nin Efsun’a doğrulttuğu silahla bırakmıştık geçen hafta. Bu hafta Efsun’a babasının ölümüyle bağlantısını sordu Cumali. Efsun Kent ise her zamanki korkusuzluğuyla bebeğini sarıp sarmaladığı elleri milim kıpırdamadan “Parayı ben verdim, ama bunu yapacaklarını bilemedim.” dedi. Sonrada nedenini söyledi. “Babamı öldürdünüz.” İdris baba da Baykal iskele babası mı? Tam bu arada Yamaç Bey yetişti. Abisine, senin kafana sıkmamamın sebebi var diyen abisine, tam da o sebebin yani zorunda kalışın Efsun için de geçerli olduğunu anlatmaya çalışarak “farkı yok” dedi. Her ne kadar Cumali’yi durduran “Hamile” sözcüğü olsa da Yamaç Efsun’un kendisinden farklı olmadığını söyledi bir kere. Cumali’ye gelince Efsun’un ve Yamaç’ın birbirlerine bakışlarından daha çok Efsun’un halinden anladı bebek kimin, orada kardeşi ile düşman diye silah çektiği kadın arasındaki duygu ne? Hepsini anladı. Sonra da Çağatay gibi hissetti kendisini. Hamile bir kadının neredeyse çocuğunu alacak olan adam. Acımazsız katil. Efsun’un ne kadar dik ve güçlü bir kadın olduğunun da bir kez daha altı kalın kalın çizildi. Dağılan Yamaç’ı yine kollarına alan Efsun’du. Sonra hesaplaştı Efyam. Kendi geçmişleriyle. Birbirlerinin babalarının ölümündeki paya rağmen durmamacasına büyüyen aşkla ne yapacaklarını konuşmaya çalıştılar. Efsun gerçeklerin sesi olurken, olmayacak ifadesinin Efsun’un ağzından dökülmesinin bile Yamaç Bey’i nefessiz bırakabildiğini gördük. Çağatay kıskançlığının artık garip bir takıntıya dönüşmesi de sahnenin diğer ayrıntısıydı. Sonra bebeğe rağmen Efsun’a kapım açık diyen ama yine karşısında dimdik ben Yamaç’ı seçtim diyen Efsun’u gördük tüm cesaretiyle. Sonrası…. Yazmak bile istemiyorum. Efsun’a güç yettirmeye çalışan bir Yamaç. Dinlemeyen, hamile olmasına rağmen karşısındaki kadına nezaket gösteremeyen, hayatının en büyük yalanlarını ona söylemiş ve bunu sadece ona ceza vermek için yapmış insanlara gösterdiği anlayışın zerresini Efsun’dan esirgeyen Yamaç. Sarılma sahnesine gelince başkası varmış diyen kadına bunu seninle konuşmama getirmesi, sadece çocuk için orta yol bulma çabası cepte dursun, zerre kafa karışıklığı sezmedik Yamaç Bey de. Öyle ki o hala Efsun’la yürüyebilir miyim kafasında gibi. Peki onları gören, yüzünde müstehzi bir gülümseme ile giden Efsun? İşte o ne yapacak öngöremem artık. Bence ilk uçakla bu rezil Çukur ve onun getirdiği her şeyden kaçsın ama kaçmayacak. Yamaç’a ağır bedel ödetecek. Çünkü Yamaç’ın celladı olabilecek tek kişi Efsun. Aşk için onu defalarca diriltecek de onun ruhunu öldürecek güçte olan Efsun. Gerisini yazmak istemiyorum. Şuruplu tatlı sevmem zaten. Orda bıraktım çıktım. Sadece bir suç dizisinde yazılan en epik karakterin bu leş duruma nasıl ve neden sokulduğunu anlamaya çalışıyorum. Ha cevaplarım var ama… Not: Damla Sönmez ve Aras Bulut İynemli başka bir işte yeniden partner olsun, keyifle izleyelim. Bu kadar.         

                                                                                                                        UmayMasal

SADECE EFYAM

 

Depremler, salgınlar, hayata dair dertler arasında savrulurken kendini hikâyeye emanet etmek bazı durumlarda ruhunu sağaltabilir. Kendi hikayeni yazmak için odaklanmakta zorlanıyorsan var olan başka bir hikâyenin kahramanıyla el ele yola devam etmek de iyi gelebilir. Tam olarak o noktadan sana yazıyorum canım okur. Bütünü yine uzmanına kalsın ben Efsun ve Yamaç’lı on dakikanın peşine takılayım, dilersen sen de gel.

Yaralanmış olan yarasından tanır insanı. Yamaç gibi. Yamaç’ın Efsun’u yarasından tanıması gibi. Toplamda on dakikadan daha az olan bir sahnede yine kocaman bir hikâye yazmayı başardı EfYam. Geçen hafta Akın’dan aldığı bilgiye rağmen Efsun’un kendisi için babaannesini öldürmüş olduğuna tam ikna olamayan Yamaç bu hafta nihayet Efsun’un evine geldi ve iki aşık yüzleşti. Yamaç’ın inanmak isteyen ama sanki inanamayan hali başta beni şüphelendirdiyse de sonraki adımlarda gördük ki Yamaç Efsun’un babaannesinden sadece kendisi için vazgeçebileceğine gerçekten inanamamış. Belki de ailesi bile onun için bir şeylerden vazgeçemediği için. Efsun’un parçalanmış haline şahit olduğu andan itibaren kendi zorunda kalışının yansımasını gördü Efsun’da. Kendi acısının onu delirme noktasına nasıl getirdiğini bildiği için de Efsun’un o deliliğe yaklaşmasına izin vermedi. O noktadan sonra da net olarak inandı Yamaç Efsun’un tam olarak kendisini korumak için babaannesini öldürdüğüne.  Efsun’u kendisiyle yüzleştirmeye çabalarken bir taraftan da Efsun’la aralarında akan duyguyu da isimlendirdi Yamaç. Çokça zamandır yanlış anlamalara, üçüncü şahısların yarattığı gerilimlere kapılan çiftimiz acıda da eşitlenirken duvarlarını yıktı ve Yamaç’ın ağzından “beni seviyorsun” “seni seviyorum, çok seviyorum” cümleleri döküldü. Efsun’un bir sezon önce “diyelim ki ben seni ölmeni istemeyecek kadar çok sevdim” şeklindeki farazi ama diğer taraftan güçlü cümlesinden sonra satır arası ifadelere gizlenen EfYam bu hafta bizzat Yamaç’ın ağzından netleştirildi. Güya iki kadın arasında savrulan Yamaç’ın pek de savrulmadığı, kalbinde sadece ve sadece Efsun’un olduğu anlatıldı. Bu sahnede Yamaç’ın Efsun’u sarıp sarmalarken gözlerinden dökülen yaşlar, Efsun’u, ki bizzat Efsun ona hiç yanımda olmadın demişti, yalnız değilsin dercesine göğsüne bastırışı, onunla kurduğu dokunma bağını asla kopartmayışı “seni çok seviyorum” cümlesinin yansımasıydı. Yamaç açısından inanılmaz bir şey olmalı, kendisi için Efsun’un hayattaki tek akrabasından vazgeçmesi. Burada parantez. Senaristimiz elindeki tam anlamıyla alfa olan bu çifti çatışmadan çatışmaya sürükleyecektir. Sebep aşikâr. Öncelikle  Yamaç ve Efsun epik bir çift. Yunan tragedyalarından fırlamış gibiler. Artı masalsı bir tarafları var. Baş başa kaldıkları her an başından sonuna birbirine denk iki gücün çarpışmasını izliyoruz. Farklılıkları, aralarında duran imkansızlıklar, yaratılan güvensizlikler derken bir taraftan ölümüne birbirini yaralamaya muktedir bir yandan birbirini sağaltma becerisine sahip ruh eşlerini izliyoruz aslında. Geçmişte defalarca Yamaç’ı iyileştiren Efsun’a karşılık Efsun’u iyileştiren Yamaç’ı görmemiz tam olarak bundan.

Yüzleşmeye geri dönelim. En başında kolları bağlı Efsun’un karşısında duran Yamaç’ın her ne kadar resmi gibi de dursa bu kez Efsun’un bizzat kendisinden gerçekleri duymaya kararlı olduğunu da söyleyebiliriz aslında. Diğer taraftan Efsun’un da biz izleyenler gibi günlerdir Yamaç’ı beklediğini de gördük. Efsun haklı olarak “Ben senin yanındaydım, sen benim yanımda olmadın.” diye bağırırken Yamaç’ın ona hak verişi, onu yakalamaya çalışması, Efsun’un Yamaç’ı itmesi ve Yamaç’ın elinin kanaması. Buraya kadar ciddi bir hesaplaşma aslında. Peki bundan sonrasında Yamaç’ın başta Efsun’un yüzünü ve elini bile kana bulayacak kadar kanayan o yarayı umursamadan sadece Efsun’a sarılması, Efsun’u yaşadıklarını kabullenmesi için zorlaması ve sonunda gözyaşlarıyla karşılıklı kabul. Yamaç’ın sevdiği tek kadının Efsun olduğunu kabullenmesi, Efsun’un babaannesini Yamaç ve bebeği için öldürmek zorunda olduğunu kabullenmesi. Burada Efsun’un aşkının ispata ihtiyacı kalmadığı fikrindeyim. Zaten genç kadın defalarca ispatladı kendisini. Sıra Yamaç’ta. Sanırım senaristimiz de bunun farkında ki Yamaç’a “ben de olsam aynı şeyi senin için yapardım, seni sevdiğim için, çok sevdiğim için.” dedirtti. Bu konudaki aksiyonu yakın zamanda alacağımızı umuyorum. Sahnenin devamında geçen sezonda bıraktığımız hesaplaşmanın yeniden gündeme geldiğini gördük ki Yamaç’ın Çağatay, Efsun’un Nehir kıskançlığı yeniden deşilecek dedirtti bu hatırlatma. Yalnız bu noktada gözden kaçmaması gereken bir durum var. Yamaç Efsun’a “Seni seviyorum.” dedi. Bunu söylerken bebeğin varlığından haberi bile yoktu. Bu Efsun açısından ciddi bir done. Zira Efsun gibi zeki bir kadın Yamaç’ın bu cümleyi önüne gelene kurmayacağını bilir. Nereden baksan imkânsız bir ilişkide Yamaç bunu söylemişse gerçekten hissettiğindendir. Yani senarist ne noktada güvensizlik yaratacak bilemiyorum. Sonuçta Efsun Nehir’in bebeği aldırmaya gittiğini biliyor ama Yamaç yetişti mi yetişmedi mi bilmiyor. Kaldı ki Efsun zaten en başından beri Yamaç’ın duygularına tutunmuştu. Biliyordu Nehir’i sevmediğini. Unutulmasın Yamaç bu kadına kalmak isterken gitmek zorunda oluşunun canını yaktığını söyledi daha önce. Gelelim Yamaç cephesine. Yamaç Efsun’un kendisini seçebileceğine asla ihtimal vermedi. Erdenetler başta Çağatay olmak üzere Efsun’a yaklaştıkça da bu uğruna şehir alınacak kadına verecek mahallesi bile olmadığını düşünüp Efsun’u suçladı. Ama bu hafta anladı ki Efsun tüm o listelere, önceliklere, ihtimallere inat ne şehir ne de mahalle için sadece Yamaç yaşasın diye kendisini hayat boyu sürecek bir acıya hapsetti. Yamaç karşılıksız fedakarlıklarını ailesi uğruna sırtına yük edinirken Efsun’un sadece kendisi için yüklendikleriyle karşılaştı. Bu noktadan sonra Yamaç Efsun’a, Efsun’un sevgisine güvenmeyip ne yapacak? Son turda öğrendiği bebek gerçeği ise tüm bu sarmala eklenen önemli bir ayrıntı. Bazı seçenekler okuyorum. Yamaç kimi seçecek diye? Bence geldiğimiz noktada Yamaç için sadece  Efsun ve Çukur arasında bir tercih söz konusu olur. Yoksa x’ler y’ler geçer gider. Manasızdır. Eğer manalı hale getirilmeye çalışılırsa zaten o noktada baya sulu sepken hale gelmiş olan durum daha beter bir hal alır. Ki az buçuk kurguyu bilen biri olarak bir yazarın kendi hikayesine ve karakterine bu kadar ihanet etmemesi gerektiğini düşünüyorum. Tekrar ediyorum bundan sonra Yamaç sadece Efsun ve Çukur arasında kalabilir ki ben Efsun ve Yamaç zekâsı birleşirse bu arada kalmışlığı çözebilir diyorum. Burada bir parantez daha. Efsun Çağatay’a gidecek mi?  Efsun Erdenetleri sevmiyor. Çünkü onlar için sınır olmadığını bilecek kadar tanıyor hepsini. Sevgiler, zaaflar, ait oluşlar onların kitabında yok. Bu nedenle Efsun tek koşulda Çağatay’a gider bence. İçerde olmak için. Yamaç ikna olursa sadece Yamaç için. Hep söylüyorum kimyası ve aurası ile gerçekten inanılmaz bir çift Efsun ve Yamaç. Ekranda ışıldıyorlar. Çevremde genel olarak hikâyeyi izlemese bir bu çifti izleyen çok kişi var. Senarist bey kusura bakmasın.  Bir de hikâyeyi seven onun içinde Yamaç’ın kalemi olan kadının Efsun olduğunu düşünen de var. Bunda kuşkusuz  Efyam büyüsünün etkisi çok. Ama burada unutulmaması gereken bir başka şey daha var. Damla Sönmez ve Aras Bulut İynemli uyumu. Bu hafta yaklaşık on dakikalık bir sahnede öyle devleştiler, öyle paslaştılar ki… Duygudan duyguya sürükledikleri izleyici eminim gözlerini ekrandan ayıramadı. Işıldadılar. En güzel tarafları da hem dibine kadar dramatik hem de alabildiğine komik olabilme becerileri. Artı hem bu kadar cool hem de sevimli olabilmeleri de sanırım eşsizliklerine eşsizlik katıyor. Ne denir?  Bir gün bir yerde sadece ikisi üzerine kurulu bir hikâyeye… Gönderdik dileği belki biri tutar. Bir de planı bu değil biliyorum ama unutulmaz sonlar illa kötü olacak diye bir kaide yoktur. Bence mutlu ama unutulmaz son yazabilmektedir iş. Efsun ve Yamaç’a oradan bir mutlu son, beraber lütfen. Kızlarıyla. Olamaz mı olabilir.

Son demde Yamaç’ın Efsun’un hamile olduğunu öğrendiği sahne pek çok açıdan önemliydi. Birincisi Yamaç sevdiği kadından olan çocuğu onca imkansızlığa rağmen çok istedi. İki Efsun “eğer istemez…” diye başladığı cümle ağzına tıkılsa da eminim “eğer istemezsen sorumluluk almak zorunda değilsin” diyecekti ki daha biraz önce onu sevdiğini itiraf etmiş bir adama bile seçenek sunabilen gücü ortadaydı. Üç Yamaç baştan beri Efsun’u sakladı. Ailesinden, herkesten. Sanırım Efyamcılardan birinin benzetmesiydi. İstiridyenin içindeki inci gibi sakladı. Şimdi iki incisi var. Ama bu inciler herkesten daha fazla tehlikede. Cuma Ali  duracak ama Çağatay, Cengiz, Sultan diye uzar gider liste. Bir de umarım töre dizisine dönüp saçma sapan düşmanın kızı ve çocuğunu istemeyiz, biz ötekini isteriz diye bir saçmalık izlemeyiz ve Yamaç da o topa girmez. Çünkü Yamaç’ın ruhuna aykırı bu durum.

Pazartesi ola hayrola…

                                                                                                      UmayMasal

                                                                                                                  

EFSUN'UN YAMAÇ'I

“Ben gönlümün ayak bağını 

Senin kapına astımda geldim 

Ben gönlümün gözyaşlarını 

Senin yollarına döktüm de geldim 

Ben gönlümün ateşini 

Senin gözlerinden aldım da geldim 

Ben seni geceyle gündüzün arasında sevdim yar 

Kaybolan yılların, doğanın o acımasız kanununda sevdim ben seni

Kahretsin işte öyle sevdim öyle yandım ben sana yar 

Bilsen ki sana olan sevgiyi anlatacak bir başka kelime bulsam 

Bıkmadan usanmadan yılmadan 

Namerdim ki onu söyler onu yazardım yar 

Kahretsin ben seni gece ile gündüzün arasında sevdim yar 

Bedenimi almaya gelen Azrail'in pençesinde sevdim ben seni

Kahretsin işte öyle sevdim öyle…” 

Bebe… Küçük, ufaklık, minik… Yamaç ve Çukur arasındaki ilişki. Yamaç Çukur’un Bebesi. Aslında sebeb-i taktim Efsun’un Yamaç’ı ama yine de Efsunsuz Yamaç’a bakmadan nasıl anlayalım Efsun’lu Yamaç’ı? Çukur tam da adının karşılığını veren bir mekân. Sadece kendisini var eden, kendinden başkasını düşünmeyen çoğu zaman da başlı başına düşünme eyleminden uzağa düşen. Hangi noktada, hangi sebeple en başta Yamaç’ın bu mekân ve onun çekirdeğinde duran Koçovalılar ile arasına mesafe koyduğunu bilmiyorum. Ama başlı başına kendi acımasızlığını epik bir intikam öyküsüne dönüştüren ailesi nereden bakarsan bak özgür ruh Yamaç açısından kaçılacak en güçlü sebep gibi görünüyor. Çukur içindeyken okuması zorlaşan bir yapı. Yamaç belki de bundan onun içinde kaybolmaktansa ona sırtını dönmüştü en başta. Daha özgür olmak, düşünebilmek, sevebilmek adına ve belki en çok da gerçekten sevilebilmek adına. Bilmiyorum. Şimdi durduğu noktadan baktığımda korumak için ölümü göze aldığı Çukur’un Yamaç’ın benzersiz ruhunu nasıl öğüttüğünü net olarak görüyorum. Sevmek ve sevilmek aksında insanlara değer veren Yamaç’ın bizzat Çukur ve ailesi tarafından sorgusuz sualsiz kapı önüne konmasından, yine işlerine geldiği anda affetmeye kalkmalarından hatta yine Yamaç’ın bunu sorgusuz sualsiz kabul edecek olmasından belli Yamaç’ın ruhunu kaybettiği. Yamaç sevgisiz. Ailesi Yamaç’ı sevmiyor. Çukur’u Yamaç’ı sevmiyor. Çünkü Çukur da Koçovalılar da sadece kendilerini seviyor. Öyle benciller ki birbirlerini, sevgileri kolayca hiçe sayıyorlar. İçlerindeki aile kavramını sevgi diye yutturdukları iktidar hırsı soslu şiddet güzellemelerinden besliyorlar. Mesela bir babaanne kendi hırsı için torununu katil yapabiliyor. Mesela bir ağabey kardeşini takır takır vurabiliyor. Mesela bir adamın soyu tamamen katledilebiliyor. Bunların hepsi de aile için yapılıyor. “Sana reddedemeyeceğin bir teklif yapıyorum.” En tuhafı da kendileri babamın intikamı, amcamın mirası diye diye adam harcayan canım Koçovalı ailesinin kendi narsistliklerinin farkında olmaksızın, başkaları kendilerinden intikam alacak olduğunda takındıkları tavır. Komik bile olmayan ironi. Neyse. Koçovalılarla yaşaya yaşaya onların narsistliklerinden nasiplenen ve kendisini Çukur’a ait gören Yamaç’a dönelim. Bu sezon kovulduktan sonra tek derdi Çukur’u korumak adına kendisini ispatlama olan Yamaç Koçovalı giydiği takım elbise ile Rocker Yamaç’a dair her şeyi en çok da onun ruhunun ayrılmaz parçası özgüveni yitirmiş görünüyor. Ağabeyi tarafından vurulan, annesi tarafından kovulan, Efsun tarafından ihanete uğradığını sanan, umudu olduğunu düşünerek kendisini o sevgisizlikte avutmaya çalıştığı öldürdüğü babasıyla tek bağı saydığı bebeği kaybettiğini düşünen Yamaç, bu hafta anladık ki sadece nefes alıyor. Aslında yaşamaktan vazgeçti. Peki Yamaç’a göre Çukur’dan atılmasıyla başlayan bu sadece nefes aldıran ruh istilası ne zaman başladı? Farkında olmasa da çok önceden. O mahalleye adım attığından beri Yamaç ruhunu yitiriyor. Delilikle buna direnmeye çalışıyor bazen ama olmuyor. Kayıpları arttıkça parçalar bırakıyor geçtiği yerde. Peki Efsun… Efsun’un Yamaç’ı.. Yamaç, onun gibisini görmediği için tanımlanması güç biri Efsun. Yamaç’ın kafasındaki kadın imajlarıyla asla örtüşmüyor çünkü. Annesi gibi buyurgan değil Efsun. Oysa en az annesi kadar güçlü hatta daha güçlü. Sena gibi değil Efsun. Giderim dediğinde git diyebiliyor. Peşinden koşmuyor Efsun, açıklama yapmıyor, Yamaç dur dediğinde durmuyor, konuşma dediğinde susmuyor, konuş dediğinde konuşmuyor. Efsun Yamaç’ a direniyor. Oysa Yamaç direnç gösteren kadınlara alışık değil. Peşinden gelmeyen, tenezzül etmeyen kadınlara da alışık değil. Külçe külçe altını olan, kadın olmaktan korkmayan kadınlara da alışık değil. En çok da her düştüğünde onu kaldıran kadınlara alışık değil. Aslında Yamaç başlı başına Efsun’un taşıdığı ruha alışık değil. Çünkü Efsun mağrur. Efsun’un Yamaç’ı da işte tam bu yüzden çekingen, güvensiz. Sorduğu hesaplar nedeniyle mahcup, ailesinin değersizleştirdiği varlığıyla Efsun karşısında ezik. Efsun’un hayatına her dokunduğunda ona bahşettiği yaşam öpücüğünden habersiz, bir o kadar da Efsun’un hamlelerinde kendi etkisine inanmaktan aciz. Nasıl aciz olmasın ki? Annesi ve ailesi tarafından istenmeyen birini Efsun gibi biri neden sevsin. Koçovalılar ve Çukur tarafından otoritesi sarsılan, ki üçüncü sezon Çukur’un babası Yamaç vardı, hiçe sayılan Yamaç’ı Erdenetler gibi gücü dillere destan bir aileye Efsun neden tercih etsin ki? Yamaç da bilmiyor mu babasının gücü için annesinin babasından gelen her şeyi kabul ettiğini? Yamaç da bilmiyor mu Çukur’da sevginin güçle el değiştirdiğini? Efsun Kent, değeri altınla ölçülen kadın, Erdenetlerin en zekisi, Yamaç’ın tek çekindiği düşmanı Çağatay Erdenet’in hayranlığından kapısında yattığı kadın neden gücü, kimliği olmayan Yamaç’ı sevsin ki? Neden onu korusun, neden onun için birini öldürsün? Yamaç kim ki? Efsun’daki değerinden bihaber Yamaç karşılıksız sevginin ne olduğunu bilmiyor. Hiç bilmedi. Çukur da ailesi de ondan hep bekledi. Daha çok istedi. Yamaç kendinden verdi karşılığında saygı aldı. Yamaç kendinden verdi karşılığında babalık aldı. Yamaç hata yapmak zorunda kaldı Çukur verdiği her şeyi geri aldı. Şimdi hangi noktadayız? Bu hafta Yamaç Efsun’un tam olarak onu korumak için babaannesini ve iki kişiyi daha öldürdüğünü öğrendi. Senaristimiz Efsun’u Yamaç’tan saklayacak bilmiyorum ama artık yavaş yavaş bazı gerçeklerin su yüzüne çıkması gerektiğini düşünüyorum. Yamaç’ın Efsun konusunda yaşaması gereken bir aydınlanma olduğu aşikâr. Defalarca Yamaç’ı ipten alan Efsun’un hakkı teslim edilmeli. Hatta Yamaç Efsun’un beklediği bebekten önce bunları öğrenmeli ki hayatında bu kadını konumlandırdığı yeri somutlasın. Koçovalıların sıradaki hedefi haline geleceği ön izleme ile seyirciye aktarılan Efsun’un Koçovalılar, Erdenetler ve Yamaç üçgeninin tam ortasında duracağı da belli. Soru Yamaç’ın bebeğini taşıyan, Kent ailesinin tek mirasçısı, değeri külçe altınla ölçülen, Çağatay Erdenet’in zaafı, Yamaç Koçovalı’nın biricik aşkı Efsun kim? Masal perisinden hallice, şifası ellerinde saklı, bakışlarıyla adamı lal eden, karizması dillere destan, anlatıcıların şahı Şehrazad’ın mirasçısı Efsun kim? Bence seyirci de Çukur tayfa da Efsun kim biliyor. Soru Yamaç’a. Sahi Yamaç senin için Efsun kim?

                                                                                                                    UmayMasal 

                                                                                                       

Efsun KENT: QUEEN OF ÇUKUR

“Kötülük sıradanlaşır mı?” “Sıradanlaşmasın, bu en kötüsü.” “Kötülük yok olsun o zaman” “Olmaz. İyinin kadri için kötü var olmaya devam eder.” “E , o zaman?” “Ne demek o zaman? Kötülük devam eder ama asla sıradanlaşmaz. Sıradanlaşmamalı. Çünkü en beteri o.” “Ne yapmalı?” “Asla sıradanlaşmamalı, özgün kalınmalı.” Hikâye akar yolunu bulur. Bazen o hikâyeden çıkan karakter bağımsızlığını ilan eder. Yazar ise o bağımsızlığa saygı duyar veya o bağımsızlığı boğar. Yani iki seçeneği vardır. Kalemine güvenen yazar korkmaz. Teslim olur ve bırakır konuşsun karakteri. Güvenemeyen ise yenilir egosuna ve kaçırır piyango hesabı omzuna konan o şansı. Efsun Kent tam olarak böyle bir karakter. Yaratıcısı tarafından ayrıntılarıyla ilmek ilmek kurulan bir karakter Efsun. Özgün, kırılgan, güçlü, zeki, güzel… Geçen yazıda aşk üzerinden Efsun Kent’in durduğu yeri anlatmaya çalışmıştık. Bu kez sadece Efsun’a yazmak istedik çünkü güçlü kadın çizgisinin kurulan hikâye atmosferinde nerede durduğu tartışmasının açıldığı yerde hikâyesizlerin yarattığı ukalalığa karşılık olsun dedik. Efsun Kent: Queen of Çukur. Aylardır yazarının paralel merakı üzerine kafa yoran ve belki çokça da haklı olan analizci izleyenlere selam olmakla beraber ben Efsun’u “Çukur” evreninde önceki hiçbir kadın karaktere benzetemiyorum. Sebep? Efsun güçlü bir kadın. Baykal Kent’in prenses kızı Efsun. En azından başta öyleydi. Adım adım kraliçeye dönüşmeden hemen önce ailesinin adının etrafında çevirdiği kalenin içinde babaannesinin anlattığı masallarla büyüyordu. Babaannesinin kötücül hikayelerinin gerçeğiyle karşılaştığı noktada başladı Efsun’un dönüşümü. Efsun Yamaç Koçovalı acaba doğru mu söylüyor dediği anda , babaannesinin, ailesi dediği tek kişinin, onu yalanlarla dolu bir kozaya soktuğunu anladı. Sonra… Hiçbir kraliçenin elleri temiz değildir. Çünkü onlar korumak istedikleri için ellerini ateşe sokmaktan çekinmezler. Peki bu kadar mı? Hayır. Efsun Kent korkusuzca ateşe yürüyebiliyor ama aynı zamanda son derece de merhametli. Teknik olarak rakibesi olan (!) kadının çocuğunu korumaya çalışacak kadar merhametli. Mağrur. Asla içindeki kırık dökük kız çocuğunun fark edilmesine izin vermiyor. Kendisine acınmasına, merhamet beslenmesine yanaşmıyor. Efsun yalnız. Çok yalnız bir kadın. Buna rağmen hep dimdik. Çukur’u arkasından çekiliverince hayata dair tüm güven duygusunu yitirip aynada “Onlar beni sevmiyorsa kimse sevemez zaten” kafasına gelen Yamaç Efsun’dan daha güçlü değil. İntikamı uğruna doğru olandan vazgeçmeyen, yaptığının bedelini ödeyen, daha fazlasına sebep olmam diyen Efsun Kent; intikamdan vazgeçmiş insanlar yoluna giderken o ailenin kökünü kazıyan Koçovalı Familyasından da güçlü. Hangi noktada durduğuna asla karar veremeyen, kadınları yok sayan, anne olmayı sadece evlatlarının veya çocuğunun babası üstünde hüküm kurma sayan, bir sürü insanın hayatından alıp götürdükleri yokmuşçasına kendi kendilerine tanrıcılık oynayan Çukur’un tamamından daha gerçek ve daha büyük Efsun. Acı çekiyorum ben diye sağa sola saldıranlardan, sevgi dilenmekten iflahı kesilenlerden de güçlü Efsun. Bir suç dramasında kendi alanını yaratan ve bunu sadece beş dakikalık sürelerle yapan bir kadın Efsun. Burada parantez , Damla Sönmez oyunculuğu ile öyle bir var ediyor ki Efsun Kent’i asla etkisinden çıkamıyorsunuz. Kanal değiştiremiyor, sahnelerinin tekrarına bakmadan geçemiyorsunuz. Gözlerinden , mimiklerine kadar acıdan korkuya, sevgiden vazgeçişe tüm ruhuyla Efsun’a hayat veriyor. Parantezi kapat. Şimdi bebek bekleyen ve bu sezonun algısı kapalı Yamaç’ının bıraktığı bıçak yaralarının kanamasını durdurma çabasındaki Efsun’un hikayesinin nereye konumlanacağını bekliyoruz. Aşkı ama hedef kitlesinin korkusundan ama dengelemek zorunda kaldığı başka hesaplardan geri plana çeken senaristimiz ısrarla Yamaç’ı Efsun’dan ve onun geçen sezondan beri yaptıklarından uzak tutuyor. Hatta bu sezon kendi ailesini bile isteye yok etmek isteyenlerle aynı kefeye konmak istenir gibi gözükse de o kemik izleyici yemiyor. Efsun > Çukur derken bunu kastediyordum. Efsun çok özel bir karakter. Yazanı bundan sonra ne yapacak bilmiyorum. Harcayacak mı bu kadar özenle yazılmış, kendi özgürlüğünü, özgünlüğünü bulmuş dişiliğini asla unutmayan karakteri? Harcayamaz, harcamak istemez diyemiyorum çünkü bu kadar erkek egemen bir dizide bu denli güçlü bir kadın normal aksında yazılmaya devam etse güç dengesiyle oynar ki oynadı. Gönül ister ki yazanı bu kadını aşkla ve güçle o tahta oturtsun. Oturtmazsa da ne yapalım, bizim gönül tahtımızda dursun. UmayMasal

YANGIN MAVİSİ AŞK- EFYAM

-Kalmak istiyorum, gitmek zorundayım. -Git o zaman! -Gerçekten mi? Gerçekten umurunda değil öyle mi? -Cevap ver! (Bağırır) -Bağırma bana! (O da bağırır) -Bağırmıyorum! (Bağırmaya devam eder.) Aşkta asaleti önemseyen bloğumuzun yeni misafiri EfYam kod adlı Efsun ve Yamaç. Adamlar kaçıncı sezona girdi yeni mi aklınıza geldi Çukur yazmak diyecek sevgili okura notumuzdur: Çukur’u değil EfYam’ı yazma çabasıdır okuduğunuz. Yoksa Çukur meraklısı için kendine özgü evreninde yol almaya devam etsin biz iki haftada bir, 10 dakikalık süreye sığıştırılan hikâye içre hikâyeye dönüşmüş aşk masalının peşindeyiz. Bizim bakış açımızda bir aşk hikayesinin en önemli dinamiğidir kadın. Durduğu yerle, bakış açısıyla, aşkına sahip çıkışıyla mağrur, âşık olduğu adama boyun eğmeyen tavrıyla güçlü kadın severiz. Büyülü kadın severiz. Biz Efsun’lu , masal dünyasından fırlamış kadın karakterleri ise daha da çok severiz. Öyle ki oynayanı da Damla Sönmez gibi bir bakışına onlarca mana sığdıran biri olunca o kadının hikayesini kovalamaya bile başlarız. Efsun, hoş geldin bloğumuza.

Mevzu aşksa kuşkusuz sadece kadın değildir bir hikâyeyi aşk yapan. Ne demişler kadın sevdayı yüreğe koyan, erkek bu sevdayı sırtlayan. Aşkı sırtlamak halden hale geçmeyi göze almak. Haddeden geçmeye razı olmak. İncelmek, incelirken kopmamak için dayanmak. Acıyla yoğrulmak. Şimdi geriye dönerek bakalım hikâyenin başkahramanı Yamaç’a. Çukur’u babasından miras alan, sonra o Çukur’dan aforoz edilen Yamaç. Her şeyi olmasından korktuğu Çukur’un şimdi hiçbir şeyi olmasından çekinen Yamaç. Herkesi korumaya çalışan, savaşan, zeki ve kendinden emin Yamaç. Giderek büyüyen ve genişleyen düşman profilinde kendisi de büyüyen ama baştan beri saf sevgiye toslayan Yamaç. Hatalarında vazgeçilen tarafta olmaya alışkın artık bu konudaki yaralarını dağlamaya da kendince gönüllü Yamaç. Neyse Çukur’la ilişkisi ona kalsın biz aşkın karşısındaki Yamaç’a bakalım. Sena vardı önce. Sena’ya âşık oldu mu ki Yamaç? Sevilmenin ve karşılığınca sevmenin huzurunda mıydı yoksa? Mesela Yamaç Sena’nın kendisinden vazgeçmesinden korktu mu ki? Sena’nın karşısında ona hiç yetemediğini hissetti mi acaba? Sena onun için hiç merak unsuru oldu mu? Bu soruların cevabı bence yok. Ama sevdi mi Sena’yı? Sevdi. En saf yerinden görerek sevdi Sena’yı. Kimsesizliğinden tanıyarak sevdi. Yaralarından sevdi. Bu tartışmaya açık bile değil. Belki yaşasa Sena’yı hep severdi. Ama Sena öldü. Deniz kızıydı. Suyun içinde sonsuz oldu. Yamaç için yaşadığı kayıplardan sonra kendi anılarından, zihninden, bilhassa kendinden kaçmaktı delilik. Delilik içinde salınırken karşısına çıktı Nehir. Kimlik ve kişilik anlamında benim için bir şey ifade etmiyor Nehir. Zira ona bakınca, delilik denen kaçma halinde kendisine güvenli alan yaratmaya çalışan ama bunu yaparken etrafına karşı kullanan , manipüle etme çabasının en sakil halini görüyorum. Zaten Yamaç kendi Yamaç’lığını kaybettiği bir zaman dilimi olmasa onun manipülasyonuna takılmayacaktı asla. Sonrasında kendi özüne dönse de genç adam, o manipülasyonun yarattığı sonuçlardan dönülebilecek noktayı çoktan geçmiş, almak istemediği sorumluluklarla yine geçmişinden kaynaklı sorunsallarla düğümlenmiş buldu kendini. Peki ya Efsun?

Yamaç Efsun’u ilk bir fotoğrafta gördü. Düşmanı olan Efsun’u gördü ve sordu: -Kadın kim? Parantez. Horzum Bey sever bu toprakların hikayelerini. Özellikle halk hikayelerini. Mesela karakterini yakar cayır cayır. Kerem gibi yanan esas oğlan imkansızlığın içinde debelendikçe batar o aşkın içine. Ne tesadüf orda da vardır histerik ve kendi boğazına bıçak dayayan bir kara çalı. Neyse. Metaforik bir andır Yamaç’ın Efsun’un resmine derin derin bakan merakı. Aşk merakla başlar çünkü. Çoğu halk hikayesinde ise esas oğlanlar kızların resmine âşık olur öncelikle. Sonra yolları aşıp onları bulmaya çalışırlar. Hatta çoğu zaman o kız ya bir Kayzer kızıdır ya da bir Yahudi zenginin. Kızda aşka karşılık bulur ama illaki aralarında imkânsızlık vardır. Kara çalılar ikisine izin vermez. Bu kimi zaman kıza aşık biridir kimi zaman oğlana sevdalı biri. Aşk ise ikisi arasında yaşanamadıkça büyür. Yanlış anlamalar kaçıp kovalamacaya dönüşür. Acılar çekilir. Esas oğlan en zor sınavlardan geçer. Yolları aşar. Kızı kaçırırlar, o kovalar bulur. Kızı başkası ile evlendirmeye çalışırlar oğlan kızı yeniden bulur. Kız vazgeçer. Bu döngü sonunda kavuşarak, ama mezarda ama hayatta, son bulur. Halk hikayesi terminolojisi kısa özetten sonra dönelim Efsun Yamaç’a. Yamaç, Efsun’la ilk karşılaşmasında yaralandı. Elinde tabanca peşinden koşan Efsun’un ayaklarının dibine yığıldı kaldı. Bunun ilk ve son yığılması olmayacağını kimse tahmin edemezdi. Oysa Yamaç o ayaklara bir defa bir defa daha kendi isteğiyle yığılacaktı. Bir parça şefkat almak umuduyla, huzura ihtiyacıyla hatta aşkla. Bilemezdi. Düşmanı olarak en büyük imkansızlıkla fotoğraftan fırlamış genç kadına baktığında ilk söylediği şey “muhteşem” oldu.

Bizzat kendi babaannesinin açtığı bıçak yarasına şifa olan Efsun Yamaç’ın daha büyük bir sorununa ,uykusuzluğuna da, çare oluverdi. Neden? Uyumak huzurdur. Zihin sadece uyuyarak sağaltılabilir. Efsun bıçakla açılan yaraya şifa olan o büyülü elleriyle Yamaç’ın huzursuzluğunu da sakinleştirdi. Ona bir liman verdi. Yamaç ise o andan sonra dirençli bir yaklaşımla düşmanına yaklaşmaya başladı. Yamaç ısrarla Efsun’u düşman safında görmeye çalışsa da içten içe o safta durmasından duyduğu rahatsızlığı da gördük biz. Efsun ise anlamaya çalışan, aşka direnmeye gayret etse de içindeki duygunun da peşinden gitme cesareti olan tavrıyla yavaş yavaş alanını açtı. Efsun şifacıydı tıpkı bir şaman gibi. Aynı zamanda bir hikayeci. Şehrazad gibi. Acımasız Şehriyar’ı masal anlata anlata kendisine aşık eden Şehrazad gibi. Kuşkusuz Yamaç acımasız değil? Kendisine ve sevdiklerine zarar verilmediği sürece. O noktada Yamaç da acımasız hale gelebilirdi. Geldi. Peki Şehriyar kimdi? Şehriyar şehrin hakimidir. Şehriyar yerin ve göğün bilgeliğine sahiptir. O uzamdır. Yer onundur. Dünya onundur. Gerçek onundur. Şehrazad ise bir varmış bir yokmuş boyutunun bilge kadınıdır. Her dili, her zamanı bilir, yaşar. Onun için zaman , mekân yoktur. Zaman değişir. O bir dil cambazıdır. O şehrin özgür kadınıdır. O zamanın dilini değiştirir. Tıpkı Yamaç için anın dilini değiştirebilen Efsun gibi. Kendi gerçekliğinden kaçma çabasındaki Yamaç için zamanın dilini bir varmış bir yokmuşa çeviren, masallarıyla geleceğe giden ama bunu yaparken geçmişten gelen bir anlatıcı Efsun Kent. Zaten boşuna değil Efsun’un kent oluşu. G. Horzum’un anlatıcısı tam da bu nedenle zamanı büken Efsun zaten. Tam da bu yüzden imkânsız sarmalı etraflarını sararken ikilinin arasında zamana, mekâna sığmayan karşı konulamaz bir duygu gelişmeye başlaması. Yamaç’ın Efsun’un elini tutmasıyla başlayan ama çok önce bir resimden bıçak yarasına ardından karşılıklı çekilmiş tabancalara yol alan ama yine tam o noktada Efsun’un anlatıcı bilgeliğine teslim olan bir aşk. Muhteşemden , olağanüstüye evrilen Efsun- Yamaç aşkı. Birbirlerine karşı duydukları merakla silahların konuştuğu bir dünyada en saf yerinden ama en tutkulu halleri bir arada yaşayan aşk. Ölüm yaşamı merak eder, der Şehrazad. Şehriyar ölümdür, Şehrazad yaşam. Her masalla Şehrazad’a merakı artan Şehriyar. Her masalla Efsun’a savrulan Yamaç. Her yaralandığında Efsun’un şifasında sığınan Yamaç. Önce bıçak, sonra silah, sonra Çukur. Onu kimin iyileştireceğini biliyor Yamaç. Yara nerede olursa olsun. Diğer taraftan Yamaç’tan yansıyan Efsun’a seken bir başka şey var ki o da kıskançlık. Efsun’da doğal kabul halinde olan, hissedilse bile karşı taraf kaşımadığı taktirde asla su yüzüne çıkmayan bir duygu kıskançlık. Efsun aşkına rağmen âşık olduğu adamın huzuru için gidebilme cesaretinde bir kadın. Çünkü o şehrin en özgür kadını. O, zamanlar ötesinde. Efsun bilge. Biliyor. Kendini biliyor, etki alanını biliyor, aşkını biliyor. Anlatmasına, ispatlamasına ihtiyacı yok. O Yamaç’a aşkıyla Yamaç’sız yaşar. Söylendiği gibi ölmez yani. Çünkü o var. Efsun olarak var. Yamaç onun kendine kattığı. Yamaç onun kendinden saydığı. Bu kendini bir adamla var etme çabasıyla, kendi yokluğunu o adamın varlığıyla var etme çabasıyla yan yana dahi konamaz. Kendi varlığını ortaya koyamayandır yok olmaya mahkum olan yoksa özgül ağırlığı bana göre Çukur’un toplamından fazla olan Efsun zamandan zamana atlayarak yaşamaya devam eder. Ha aynı Efsun olmaz ama Efsun’luğundan da bir şey kaybetmez.

Yamaç’a gelince zamanın ötesine geçme deliliğini kontrol edemeyen , Çukur’un zamanına ve algılarına hapis kalmış ruhunda Efsun kocaman bir sonsuzluk. Önceden yaşadığı hiçbir şeyle eş değil Efsun’a hissettiği. Onu merak etmek, onu kıskanmak, onun kendisini seçmeyeceğinden emin olmak Yamaç’ın sorunsallar yumağı. Onun tarafından sevilme isteği, ondan gelecek minicik bir şefkate dair beklentisi ile Yamaç, Efsun’un istediği an istediğini alabilme gücü karşısında şaşkın aslında. Kendisinin etrafında her an onun hayatını kurtarmak için hazır bekleyen Efsun , Yamaç’ın karşısında dururken öyle mağrur ki, Yamaç sevdiği gibi sevilebileceğinden asla emin değil. Girişte yazdığımız diyalog tam da bu. “Kalmak istiyorum, gitmek zorundayım.” Yamaç’ın beklediği cevap belki gitme, belki seni anlıyorum, belki haklısın, belki sadece bu gece kal o zaman… Uzar gider. Ama asla “Git , o zaman” değil. Efsun git diyebilen bir kadın. Defalarca “Git Yamaç” dedi. Yamaç o eve gizli saklı girerken gece yarıları, kendisine git denirken Erdenetlerin ellerini kollarını sallayarak içeri girmesine içerlemesi bundan belki. O şehrin sahibi olma çabasındayken, şehrin efendisi olanların o şehrin en özgür kadınına talip olmasının yarasını unutmayışı bundan. Şimdi ne olacak? G. Horzum aşk hikayelerini güzel kurup sonra canına okumakta başarılı biri. Dilerim kurduğu masalsı anlatıyı Çukur’un karanlığına yollamaz. Çünkü Yamaç’ın dönüşüm yolculuğunda şehrin sahibi olmak gibi bir misyon varsa , yanında duracak kadının da o şehrin en özgür kadını olması gerekir. Yamaç’a zamanın ötesine geçmenin huzurunu veren Efsun’un , yaptığı her şeyle bilinerek, Yamaç’ın tam da yanında durması gerekir. Hatta Yamaç’ın sıkı sıkı tuttuğu elin şifacısı , aşkı Efsun olması gerekir. Çünkü Yamaç ilk kez kendisiyle eş güçte ve kendisinden asla korkmayan bir kadınla karşı karşıya. Denge. Ölüm yaşama, yaşam ölüme aşıktır. Çünkü biri olmadan diğeri anlamsızlaşır. Yamaç şehri istiyor. Şehir zaten Efsun Kent’in ta kendisi. Efsun Kent o şehrin en özgür kadını. Hamiş: Damla Sönmez ve Aras Bulut İynemli’yi iki saat izlerim. Hiç itirazsız. İki haftada bir on dakika yetmiyor. Umarım ikisi sadece ikisine odaklanan bir filmde oynarlar. İnanılmaz bir paslaşmaları var. Yetkililere duyrulur. /UmayMasal

YALNIZ KARTAL BMY

Kartallar Yüksek Uçar

Bu Yüzden Yalnızdır Bütün Şampiyonlar

Yıllardır o veya bu şekilde tv dünyasının vazgeçilmezlerinden olan bir yarışma Survivor. Bazılarımızın sürekli izlediği bazılarımızın izlemeyi tercih etmediği bazılarımızın ise yarım yamalak paylaşımlar yüzünden maruz kaldığı bir yarışma. Hoş sabit kuralları olmayan keyfe keder değişiklikler yapılarak patron kimi isterse ona doğru evrilen yapıya “yarışma” demek ne kadar mantıklı tartışılır da oraları geçiyoruz artık. Gelelim canım arkadaşlarım @suracadunya ve @elizadacy4 ‘nin bana blogları @masalistan7 ‘yi açma sebeplerine. Ben de pek çok kişi gibi corona virüs sebebiyle işleri sekteye uğrayan bu nedenle evde geçirdiği vakit artan biriyim. Mecburen bu vakit artıkça da ekran ile de yaşadığı süre artan biriyim. Mecburiyetler ve beraberinde gelen sıkıntının insanı neler izlemek zorunda bıraktığını da bu süreçte deneyimledim. Hayat işte. Ben şu başta bahsettiğim maruz kalanlardandım Survivor ile ilgili olarak. Tamamen bilgisiz olmasam da oturup başına izleyen , birilerini destekleyen biri de hiç olmadım. Sadece sosyal medyadan yok Adem şampiyon olmuş, Ogeday finale çıkmış, Atakan diye biri varmış , aaa Hakan gene kime ne algı yapmış diye paylaşımları görür gülerdim. Hakikaten ama, gülerdim. Ama diyorum ya mecburiyetler insanı nerelere sürüklüyor. Bu sene nisan başında başlayan mecburi ev mesaileri ardından gelişen sıkıntılar benim için “Of bi bakayım belki kafam dağılır” diye başladığım ama kafam dağılsın şöyle dursun kafamı meşgul eden , yapılan saçmalıklarla sinirimi zıplatan, bu kadar da olmaz dediğim bir başka süreci başlattı. Bunun sebebi de sensin Barış Murat Yağcı. Ah be çocuk ne işler açtın başımıza.

Ben izlemeye başladığımda takım değiştirmiş hakkında sürekli konuşulan ama asla konuşmayan bir yarışmacıydı bu adam. Çıkıyor sayısını alıyor , hatta ben hazır hissediyorum  diyip sorumluluk almaya çalıştığında  takımından fırça filan yiyordu. Üstelik kendisine kötü davranan kimseyi konseyde yazmıyor sürekli performans odaklı bakıyorum diyerek zayıf halkaları potaya sokuyordu. Çünkü arkadaş sms 1.siydi. Anlamsızca hem karşı takım hem de kendi takımında dışlanıyordu. Anlamsızdı. Çünkü adam iyiydi. Yeri geliyor takımını sırtlıyordu. Merak ettim. Neden böyle davranılıyor diye.  Sonra işsizlik işte geriye dönük baktım bölümlere. Şaşkınlığım daha da arttı. Çünkü anladım. Adamın neden yüksek oranda mobinge maruz kaldığını anlayınca ağzım daha da açık kaldı. Barış baştan beri o kadar sağlam bir performansa sahipmiş ki ünlüler takımında öne çıkıp bir de sms 1.si olmaya başlayınca çocuk afaroz edilmiş. Bizzat baş manipülatör , ünlülerin akil insanı Mert tarafından başlatılan kampanya ile hem de. Toplantılar mı yapılmamış, arkasından mı konuşulmamış. Sebep: Yok. Sonradan yok bizle şarkı söylemiyordu, yok  dedikodumuza katılmıyordu dediler. Yersen. Bir de çocuğu her hafta gönderme telaşı başlamış. Allahtan beceremişler. Çünkü onların kör algı oyunlarına rağmen sanırım ekran karşısındaki izleyiciler de benim gibi “ne yapıyor bunlar ya” diyip Barış’ın etrafında bir koruma duvarı örmüş. Sonra konseyde o saçma sapan suratları izlemiş. Burası eğlenceli ama. Öyle ya adamda performans desen var nezaket desen var kimsenin hakkıyla oynama derdi yok. Sen kimi elemeye çalışıyorsun. Neyse takım değiştiren Barış bu sefer de ünlü olduğu söylenen ama yarısını tanımadığım kalan yarısını da nereden tanıdığımı bilmediğim tayfadan ünlü olmaya gelen tayfanın oluşturduğu  gönüllülerin gazabına uğruyordu. Dondurma diye başlayan sosa dönüşen , kimin ne dediği belli olmayan bir sorgu sual olayında hırsız damgası da yiyordu. Bir süre sonra yarışmanın başından beri genç bir kıza askıntı olan ama karşılık almayınca işi yakışıksız boyutlara getirmekten vazgeçmeyen , nedense yarışmanın düzenleyicileri tarafından da pamuklara sarılan arkadaşa gösterilen ilginin onda birine sahip olamadığı için her suç üzerine yapışıp kalan Barış yine de susuyordu. Sherlock sesçilerimiz bu noktada asla işin gerçeğini ortaya koymadı ama.   Mağdura oynuyor dedikleri adamın asıl bunları kanırtarak neler yapabileceğini ısrarla anlayamayan kafalar akıllarınca algı yaparken bu adam kendisini sorgulamaya devam ediyordu. Sakatlandığında yanına bile gitmeyen sözde iyi kalpli takım arkadaşları onun arkasından konuşurken o hala performans odaklı davranmaya devam ediyor, ya bunlar nasıl insan , nasıl takım arkadaşı diye tek cümle kurmuyor, sadece takımla ilgili haksızlıklarda diğer manipülatör şirin baba ile tartışıyordu. Dik durmaya , doğrusundan şaşmamaya, sessiz direnişine devam ediyordu. Yine de performansı düşmüyordu tabi. Sonra nihayet istenen oldu ve Barış sakatlandı. 2.02lik adamı fare deliğine sokmaya çalışırsan bu beklendiktir ve bana göre bile bile ladestir. Muhtemelen bacaklarındaki yaralar nedeniyle kendisini korumak için çıkartmadığı taytı bile sosyal medya konusu olmaya devam ediyordu ama . Bu arada karşı takımda favoriler birer birer elenirken adı saçma sapan ergenlikler dışında gündeme gelemeyen biri sakatlık davasına yatıp yatıp sonrasında ne hikmetse en başarılı olduğu parkurlar arka arkaya gelerek istatistik kasmaya başlıyordu. Garip, şampiyonluğun tek adayına bir veya birkaç rakip mi üretiliyordu? Aşk hikayesi tutmadı buradan mı yürüyelim denmişti? Kafamda deli sorular...  Omzundaki ciddi sakatlığın tekrarlamasını, mobingin devamını , dışarıda yorumcu denen ama neyi yorumladıkları belli olmayan , hatta ilk defa izlediğim için ne olduklarını, hangi kafalarda olduklarını çok da anlayamadığım üç cümlede bir instagram hesabını tanıtan insanların sözde zeka fışkıran sözlerini anlatmıyorum bile burada. Hatta yarışmada mobingin dibini sıyıran ama taca çıkan eski yarışmacıların “Benim Barış’la bir sorunum yoktu” ifadelerini de geçiyorum. İçeride ciddiye almadım dışarıda neden alayım değil mi? Çünkü cidden algı yapalım derken öyle saçmalıyorlar ki , şu ara işsizlikten kafayı da sıyırsam kadın programı izlemeyi tercih ederim dediğim noktaya getirdiler. Tamam zaman zaman ben de bu toplumun algısıyla ilgili ciddi kaygılar taşıyorum ama bu kadar da değil ya hu. Bizim insanımız bu kadar vicdanını kaybetmiş değil. Sizin kadar değil yani. Bu kadarını emin olun tarafgir ve işine geleni işine geldiği gibi anlayan fanlar dışında kimse yemiyor emin olun.  Onlar da yemiyor da işte yemiş gibi yapıyor.  Neyse geldiğimiz noktada Barış Murat Yağcı aynı yarışmada kendisinden sonra en çok mağdur edilen kadın yarışmacı, Nisa’nın gidişine ve bence daha çok gidiş şekline içerlediği için sakatlığı tam olarak geçmese de vites yükseltmeye başlayıp performansını arttırdı. Son hafta istatistiği güya en başarılı arkadaşla aynı olduğu halde o meşhur şer masaları bunu görmezden gelirken seyirci emin olun pis bir gülümseme ile izliyor olanları. Sıradan bir işi olan, sıradan bir insan olan ben biraz izleme ile yaptıkları algıları, oyunları, saçmalıkları görebiliyorsam eminim başından beri izleyenlerin de en kötü yarısı da benim gibi görüyordur olayları. Bazılarını parlatmak için harcananları, hesapları kitapları anlıyordur. Arkadaşım, biz kim kimi yiyecek ormanı olan bir ülkede yaşıyoruz. Yer miyiz? Yedirir miyiz? Son dönemeçte kim son ikiye kalır kim şampiyon olur bilemem. Ha prestijini gömmeyi göze alıp açık ara şampiyon olan 2.02lik uçan kaplumbağa , benim için yalnız kartal Barış’ı yemeye cesaret ederler mi? Bilemem. Ama her duygusu bana geçen, iyi niyetinden asla kuşku duymadığım, önceden yaptığı işlere, kampanyalara bakıp , hah işte düzgün insan dediğim  bu adamı tanımaktan memnunum. Oradan hakettiği gibi şampiyon olarak çıkarsa da hakkı yenip  algılara kurban edilmeye çalışılırsa da 2.02lik dev çocuk benim kalbimi kazanmıştır.  Tabi sevenleri asla onu yalnız bırakmasın sonuna kadar asılsın ve Şampiyon Barış diye yazdırmak için uğraşsın o ayrı.  Son dönemeç artık. Bizim desteğimiz zaten onunla merak da etmesinler.  Diğer taraftan yine sosyal medya sağolsun Allstar diyerek ciddi anlamda para kırılan yapıda da eminin bu seneden iki aday olarak yer alması istenecek Nisa ve Barış ‘a da diyeceğim, sakın sakın. Çok parladınız arkadaşlar , parlamak takipçi sayısı değil çünkü. Siz evlerde  birilerinin kızı, oğlu gibi oldunuz. Asıl olay odur. Karakter koymaktır olay. İkiniz bunu yapabilme cesareti gösterdiniz. Sanırım Nisa’nın lafıydı. Survivor karakter oluşturmaz, karakteri ortaya çıkarır gibi bir şey. Evet. Kim ne algı yaparsa yapsın, yetenek ve karakter baki.

Son olarak hikayesini bize anlatan Barış Murat Yağcı’nın tam bir şampiyon ruhu taşıdığını hatta orada bunu taşıyan tek kişi olduğunu düşündüğümü de ekleyeyim. Hatalar mı? Hatasız insan yok, meziyet o hatada kendini eleştirme cesaretin olsun. Cesaret nedir? Esarete baş kaldırandır. Hatasız olan değil. Hatasının esaretine kapılmayandır. Kısaca , benim için son iki belliydi. O noktada kim alsa tamam derdim. Biri gitti. Diğeri artık tek adayım. Çünkü performans değil karakter kazanır. Performans sadece kişiyi tanıtır.  Kartallar da hep yüksekten ve tek uçar. Ama bu taraftaki kartal bir daha bu programı izlemez ve izletmez. Neden? Hak o hak teslim etmek zorundasın.

Tekrar tesekkürler @masalistan7

                                                                                                                           HayalET