GÜLPERİ- ÇÜNKÜ AŞK

SEVDA ÇIKMAZI

“Dünya dönüyor ve seninle ben o döndükçe yaklaşıyoruz. Çünkü aşk kaçamamaktır.”

Gülperi “Çünkü Aşk” diyerek başladı yeni bölümüne. Kadir’le Eyüp arasındaki aydınlık ve karanlık mücadelesi daha da belirginleşirken taraflar da ayrıldı, netleşti. Aşka dair çırpınışların merkezine annelik, babalık, evlatlık tanımları yerleşti. Bölümün yıldızı ise Aydın ailesiydi. Kadir aşkı için göze aldıklarıyla, Barkın’ın hem ağabeyini hapisten çıkarmak için çabası hem de Gülperi’ye verdiği ayarın içinde ağabeyinin aşkına verdiği gizli destekle ve kuşkusuz babası için savaşan tanrıça kız Artemisle Aydın ailesi parladı bölüm boyunca. Bu üçlü arasındaki güven ve aile olma bağı korkarım dizideki hiçkimse arasında yok. Artemis’in nezaketle ama kafalara vura vura anlattığı gibi ezilen herkesin yanında duran babası zorda kalınca kimse babasının yanında durmadı. Bu, genç kız için hayatta alabileceği en değerli dersti. Bir an bile babasından şüphe duymayan Artemis sorgulayan zihniyle hem Gülperi’ye hem de Hasan’a içinden geçenleri anlatırken ağladı ama geriye bir adım bile atmadı. Taşkınların güvensiz aile bağlarına atılmış en sağlam tokattı Artemis’in tepkisi. Eyüp’ün sinsice planlarının bozulacağı ve Kadir’in kurtulacağı kesin. Ama kimse, özellikle Artemis artık aynı olmayacak. Annesinden çoktan vazgeçmiş Artemis’in hayattaki tek dayanağı babası. Ona zarar verilmesi Artemis’in empatik, akıllı zihninin tek kırmızı çizgisi. Her şeyle başa çıkabilir, her şeyi affedebilir, anlayış gösterebilir, kırılsa da her şeyi anlayabilir ama babasına bile isteye verilen zararı anlaması mümkün değil. Çünkü onun babası adaletin sembolü. Onun babası bir savaşçı. Doğru olanın yanında durabilmek için gözünü kırpmadan ölüme gidebilecek bir ruh. Artemis’in babası böyle biri. Sonuna kadar da bunu bilerek, hissederek büyümüş Artemis. Şimdi kendi tabiriyle en sevdiği insan, sevdiği ya da sevmeye çalıştığı insanlar tarafından mahkum edilirken Artemis için tek güveneceği kişi kendisi. Bunun için babasının kitaplarını dahi okuduğunu bu bölüm belli eden Artemis’in mantığını zaman zaman yitirip sosyal medyadan yardım almaya çalışırken belanın tam ortasına düşmesi. Belki aşk mottosuyla açıldı ve devam etti bölüm. Ama bölüm boyunca kıyaslarla anne ve baba olmak da sorgulandı. Bir tarafta Can’ın duymadığını bile unutup ona zarar veren Eyüp bir tarafta başına gelen belaya rağmen kızını korumaya çalışan Kadir. Bir tarafta Eyüp gibi bir babaya rağmen çocuklarını ona karşı doldurmayıp ispatlar peşindeki Gülperi bir tarafta kızının babasının zor durumundan faydalanıp onu rezil etme peşindeki Şeyma. Bir tarafta her şeye rağmen babasının güvenine sığınmaya çalışan ama o güveni hissedemeyen Bedriye ve Hasan , bir tarafta babasına karşı her delil ortadayken bir an bile babasına güvenini yitirmeyen Artemis. Bir tarafta anneliğiyle aşkı arasında sıkışan Gülperi bir tarafta kızının ruhunu anlamaktan uzak egoist Şeyma.  Bir tarafta duyduğu her şeye inanan, hayatın derslerinde geciken Hasan ve Bedriye bir tarafta her an hayatı sorgulayan Artemis. Ben bu noktada Gülperi’nin aileler ve ilişkiler üzerine alt sorgularını da sevdiğimi belirtmek isterim. Gücü akla, vicdana ve sevgiye yükleyen tavrıyla gerçekten önemli şeyler anlatıyor. Ama Taşkın ailesinin dedesi, babannesi ve halası da dönmeli. Orda ailenin güvenle sarmalanmadıkça nasıl çöktüğünü, ağalık, hiyerarşi denilen kavramların boşluğunu da anlatmaya devam etmeli hikaye. Çünkü Kadir’in hikayesi aynı zamanda bir başkaldırı. Bunu da izlemeliyiz bir taraftan. Veliaht Hasan’ın o düzeni değil doğru olanı, iyi olanı seçmesinin altı dolmalı. Hasan’ın bizzat o düzenin tahtını yok edişini babası ve dedesi üzerinden görmeliyiz. Hasan’ın karanlık tarafın değil ışığın savaşçısı oluşunu adım  adım görüyoruz zaten. Ama düzeni de yıkmalı ki sonunda o zafer Kadir gibi olmayı seçmesiyle taçlansın.

Gelelim bölümün aşklara bakışına. Önce Gülperi-Kadir. Kadir kendisine ilk anda inanmayan Gülperi’ye kırılsa da onun gözlerinde gördüğü pişmanlıkla hemen yelkenleri suya indirecek kadar seviyor Gülperi’yi. Kadir epik bir karakter. Yirmi yıla sığdırdığı aşkında yarım kalmışlıklar, hatalar, kendisini hiçe saymışlıklar var. Ara ara geçmişe dönüldüğünde görüyoruz ki Eyüp tarafından sinsice kurban edilmiş Gülperi-Kadir aşkı. Her istediğini almaya alışık ağa oğlu yalanı, riyayı göze alıp Kadir’in büyük aşkını, kendi tabiriyle kaderini avucundan çekip almış. Kadir de Barkın’ın ifadesiyle mutsuzluğunun farkında olmadığı bir hayata savrulmuş. Kendisi için yaşamayı bırakıp etrafındakileri mutlu etmeye adamış kendisini. Gülperi hayatına girdiği andan beri nefes almaya başlayan Kadir’in artık çok güçlü olan eli cebren ve hile ile elinden alınmış Gülperi’yi sımsıkı tuttu parmaklıklara rağmen. Hem Barkın’ın hem Artemis’in sözleriyle sarsılan Gülperi de o eli tutmamazlık edemedi. İnsanın en güçlü hafızası kokuymuş. Sevdiklerini kokularla özdeşleştiren Kadir menekşe kokulu sevdiğini bırakmamaktaki kararlılığını ona evlenme teklif ederek gösterdi. Onca kargaşa içinde Gülperi’ye kalbini sonuna kadar açan Kadir’e cevap kuşkusuz evet olacak. O evet kolay kolay pratiğe dökülemeyecek belki ama en azından artık bir söz var Gülperi- Kadir arasında. Bir akit, bir netlik. Seni seviyorum demenin bir başka şekli. Eyüp’ün hastalıklı sevgisi, artık buna sahip olma isteği mi dersiniz, Kadir’in incelikli sevdası. Bu söz karşısında bu iki adam arasındaki durum nerelere savrulacak göreceğiz.

Bedriye ve Gökhan arasında söze dökülenlerden sonra benim beklentim ikisinin yakınlaşmasıydı. Baba sorunsallarıyla güven problemleri yaşamalarını bekliyordum. Ancak öyle görünüyor ki Bedriye’nin Taşkınhan’ın prensesi kimliği Gökhan ve Bedriye arasına güvensizlik tohumları ekmeyi başardı. Belli bir sınıfa ait olma , arkadaş edinme isteğine direnemeyen Bedriye çok da gönüllü olmayarak bindiği arabayla aslında bir seçim yaptığının farkına bile varmadı. Gökhan zaten kendisini sevilmeye layık görmezken, Bedriye’nin yaptığı bu hamleye ne cevap verir göreceğiz. Her söylenene inanan , sorgulama becerisi zayıf Bedriye’nin hayattan alacağı dersler bitmedi gibi duruyor. Ali’nin öldürülmesiyle babasına duyduğu sığınma isteği artarken gelişecek durumlarda babasının yanıda durup annesine cephe alması şaşırtmaz beni. Bu noktada Hasan’la da farklı yerlere savrulacak gibi duruyorlar.

Artemis ve Hasan... ArHas. Geçen haftaki yorumu okuyanlar hatırlayacaktır. Aynen şunu yazmıştım: “   Hasan her fırsatta sarıldığı, elini uzattığı, düşündüğü ama arayamadığı Artemis’e duygular biriktirdiğini bakalım ne zaman kabullenecek? Adını her duyduğunda boğazına yumru olan Doruk sayesinde mi yoksa öz babasının Kadir’e zarar vermesinin ardından iyice imkansıza düşecek hikayesinin acısından mı? Belki ikisi de kim bilir?” Hatta sanıyorum dört hafta önceydi. Hasan’ın kendi duygularını kabullenmek için Artemis’i her anlamda kaybetmekle yüzyüze gelmesi gerektiği ifade etmeye çalışmıştım. Çünkü Hasan için başka kabul yolu yoktu. Onun derdi Artemis bir şekilde hayatında olsundu ama nasıl olursa olsundu. Kadir’in kızı Artemis madem sevdası olamazdı o halde dostu, sırdaşı, yoldaşı, kardeşi en çok da çillisi olsun yeterdi. Hasan sınanmaya bu bölüm başladı. Artemis’e “Baban katil”dediğinde kaybetti. Artemis’in tıpkı kendisi gibi olacağını sandı. Güvensizlikle kolayca inanacağını sandı. Hatta o kadar emindi ki bundan aslında iyi niyetle Artemis’in yüzleşmesini sağlamaya yanında olmaya gitti Hasan. Kırılıp dökülecek, ağlayacak, babasını kaybedecek Artemis’e omuz olmaya gitti. Yıkılacağını düşündüğü Artemis’i aklınca yerden kaldırmaya ona sarılmaya gitti. Beklediği olmadı. Yıkılan Artemis’in babasına güveni değil Hasan’a güveni oldu ve Hasan o yıkıntının altında kaldı. Bir an bile babasının birine bile isteye kötülük yapacağına inanmayan Artemis Hasan’a attığı tokatla tam bir savaşçı olduğunu da ortaya koydu. Aşık olduğu insana bile doğrularıyla çeliştiği an tepki verebileceğini kendi doğruları için, adalet için vazgeçebileceğini bir kez daha gösterdi. Daha önce de annesine karşı göstermişti bu tavrı. Affallayan sadece Hasan mıydı? Sanmam. Selen ve Hasan ilişkisi için tehlike çanları çalmaya başladı. Oysa tehlike görülen Artemis çoktan aşkta sessizliği seçip Hasan’a “Selen çıktı” diyebilmişti. Üstüne “Ben Selen için değil senin için geldim” diyen Hasan’a kırık bir gülümseme fırlatıp asla yanlış anlamadan yanında ne söyleyeceğini dinlemeye gitmişti. Geçen haftadan beri belirgin hale gelen Hasan’a kırgınlığı bu hafta parçalanmışlığa dönüşen Artemis’in apartmanın kapısı önünde Hasan’a verdiği ders kuşkusuz genç adamı yediği tokattan daha çok dağıttı. Hasan’la tanıştığı güne lanet okuyan Artemis Hasan’a artık onu hiçbir anlamda hayatında istemediğini söylerken yardıma her ihtiyacı olduğunda yanında durduğu Hasan’a söylenecek en ağır cümleyi kurdu. Ne senden nefret ediyorum dedi, ne sesini yükseltti. Ağlaya ağlaya, kalbi acıya acıya sen “benim için herhangi birisin” artık dedi. Babasından şüphelenene kadar Hasan’a verdiği değeri de ortaya koyan bu ifade Artemis’in artık Hasan’la bağ kurmak istemediğini de eklemesiyle zirve yaptı ve Artemis Hasan’ı boşluğa bıraktı. Hasan’ın sorgulama becerisinin zayıflığını, Artemis’in duygusal zekasının yüksekliğini, ifade becerisinin pırıltısını ortaya koyan bu konuşmada Hasan karmakarışık kalakaldı. Ertesi gün balık halindeki buğulu gözlerinin müsebbibi bir parça babasının gerçeğiyse büyük bir parça da kendi babasını temize çıkarmak uğruna mahkum ettiği Artemis’in babasının gerçeğiydi. Kendi babası uğruna Kadir’le beraber Artemis’i harcadığını artı Artemis’e aidiyet hissederken o bağı nasıl kopardığını anlamanın hüznüydü Hasan’ın omuzlarını düşüren, vicdanına yük olan.  Son sahneden Artemis kaçırılırken tüm kaybedişlere ek Artemis’in hayatının tehlikeye girmesi Hasan’ı ne hale getirecek hep beraber göreceğiz. Artemis kurtulacaktır. Ama Hasan’ın çilesinin biteceğini sanmıyorum zira öyle sanıyorum ki Kadir ve Artemis kurtulduğunda Hasan’ın Doruk çilesi başlayacak.

Hamiş: Bekledim. Aşk için bekledim. Gelmeyeceğini bilerek bekledim. Bir sabah baktım ki sen de herkes gibisin. Güneşe uyandım, o odadan çıktım.

                                                               

                               UmayMasal 

             

“Ben obsesif değilim, duvarlar yamuk”- YağHaz

Çünkü herkes öldürür sevdiğini...

Avuçta bir parça keder, bir parça farkındalık, biraz da kırıklık. Yağız ve Hazan’ın hikayesi bundan ibaret. Onları sevenler için elbet. Oysa ne güzel olabilirdi aşk aşka teslim olabilseydi gerçeklerin boyunduruğunda kalmış sahteliklere inat kurguda bari sadece aşk kazanan olsaydı. Olmadı, oldurulmadı. Sebepleri beni bağlamaz. Kişiler de. Ben hikayelere bakarım hep öyle yaptım. Hikayenin ruhuna ihaneti de hiç affetmedim. Affetmeyeceğim. Bölüme dair söyleyeceklerim var elbet. Ama önce annelik ve babalıktan dem vuralım.

Babalık özellikle oğulla olan ilişkide çoğu zaman dalgalı bir seyir izler. Sevgisizlik, mutsuzluk, hatta gerilimli. Babayla olan ilişkide acıklı bir pişmanlık ve ulaşamama duygusu vardır. Babanın affına sığınma, ondan onay bekleme, en önemlisi onu affetme duygusu vardır. Babaları yüzünden zorluk yaşayan erkekler ancak babaları yaşlandığında onu anlarlar. Hatta affederler. Niye bunları anlatıyorum? Eğer doğru bir kurgumuz olsaydı ve yazanlar kurguya ihanet etmeseydi Yağız ve Hazım ilişkisinde çıkabilecek dinamik ne olurdu büyüteciyle bakmak için. Mahir Günşıray gibi bir oyuncunun Hazım’a yükleyebileceği anlamlar ve Yağız gibi bir karakterle bu çizgide yaşayacağı çatışmanın aslında altının ne kadar dolu olabileceğini görmek için. Dün akşam izlediğimiz hepi topu üç-üç buçuk dakikalık sahnede istense bazı noktaların nasıl altının çizilebileceği aslında üçgen merkezli çatışmanın miadını çoktan doldurduğunu kendi kalemiyle itiraf etti yazan kişi. Babası gibi olma ya da en azından kendisine anlatılan gibi biri olma telaşındaki Yağız’ın Hazım’ın ona idealize ettiği kendisine öz evlatlarından yakın olması üzerine ne konuşmalar yapılırdı oysa. Sevdiği kadına şiirler okumanın romantizmine kapılan üvey evlat Yağız’dan kadınları meta olarak gören ve bu yönü ne hikmetse bunca bölümdür yüceltilen öz evlat Sinan’a. İlginç di mi? Oysa derdimiz güçlü kadınlar ve onlara saygı duyan erkekleri yüceltmek olmalıydı. Ah tabi dizi bu dizi. Unutmuşum üzgünüm. Ailesi tarafından kabul görme isteğinin hiç karşılanmaması belki Yağız’ın bunca çirkinliği kabullenmesini sağlayan dinamik olarak yeterlidir ama buradaki temel sorun da bana göre şöyle çıkıyor, köprü bitti sona geldik ve buralar çoktan geçilmesi gereken yollar, tamamlanması gereken parçalardı. Kısaca Hazım ve Yağız dinamiği de pek çok şey gibi harcandı, küçücük bir ergenin elinde oyuncak edildi.

“Kusursuzluğu unutun. Her şeyde çatlak vardır ve ışık böyle girer içeri..”, der Leonard Cohen. Biz Fazilet’ten kusursuz olmasını beklemedik hiç. Diziye adını veren karakterimizin çatlaklarından ışık girsin istedik sadece. Hatalar yapsın ama o hataların içinden sadece kızları için doğruyu da bulsun istedik. Böyle olsun ki Fazilet’le empati kurabilelim istedik. Ona kızalım ama onu da sevelim istedik. Mümkün müydü? Mümkündü çünkü Nazan Kesal vardı. Ama o mümkün, mümkün kılınmadı. Annelik kadınlığın her halini barındıran muazzam bir detaydır derler. İdealize edilen ama o oranda yapılan hatalarla öğrenilen. Duygudur annelik, sevgi, kabul ve bir parça yitiriş. Hazan –Ece- Fazilet hattında biz bu anneliği, “Anayım ben ana” repliği dışında sanırım sadece akşamki bölümde gördük. Koca bir kısırdöngüde güya yaptıklarının bedelini ödeyen Fazilet. Ece’nin annesine en çok ihtiyacı olan zamanda kızının yanında olması engellenmiş, kendi oyunlarıyla parmağına takılan yüzük nedeniyle kıvranan Hazan için bir şey yapamayan Fazilet. Yağız’la kızı arasındaki duygular, yaşanmışlıklar karşısında dili tutulan Fazilet. Peki samimi mi bu hamle? Üzgünüm. Kızı ölmek üzereyken canı pahasına o mezardan kızını çıkaran adama bir teşekkürü çok görüp üzerine kızının duygularını bilmesine rağmen paraya oynayan kadına dönüşmeseydi Fazilet belki samimi gelirdi. Mesela deseydi kızına; kızım yanlış bu, bu iki adam birbirini kardeş biliyor, canları yanar,senin de canın yanar, sen ikisinden de uzak dur, ne sen yan ne onlar, belki inanırdım ben Fazilet’in anneliğine. İnanmıyorum artık. Çünkü hayal evreninizi üzerine kurduğunuz Fazilet’i bile boşalttınız itinayla. Kutsama beklemedik ki biz. Biz aklıyla, duygusuyla, hatta defosuyla yaşayan bir kadın olsun dedik Fazilet için. Anne olsun dedik. Hata yapsın ama dönsün dedik. Neden böyle biri olmayı seçti, altı dolsun dedik. Çok şey demişiz. Çok şey beklemişiz. Yapamayacağınız, yazamayacağınız kadar çok şey. Hazan’la Fazilet çatışmasının tıpkı Hazım Yağız çatışmasında öngördüğümüz gibi olması mümkündü. Olmadı, oldurulmadı. O yüzüğü bir gün bile takmaya tahammül edemeyen kızın ruhunu boşalttığınız gibi annesiyle çatışmasının etkisini de yok ettiniz. Bunu neden yaptınız? Evreninizin en boş karakterine uyum göstersinler diye mi? Mümkün. Her şey mümkün.

Sinan’a ilişkin yazacağım bir şey yok. Zira sadece benim fikrim olmayarak söylüyorum, akşam diziyi beraber izlediğim farklı yaşlardaki kişilerin de ifadesi gibi, öyle saçma ki yaptıkları hani sözcüklerle arası iyi olan benim için dahi yetersiz kalıyor lügat. Yağız’ı lanetleme biçimine gelince; siz orda bir aşkı değil kadınlık gururunu da hiç ettiniz bilin diye söylüyorum. Hazan’ı , Yasemin’i hatta sonrasında Nil’i. Siz kadın olma kavramını yok ettiniz. Ahlak üzerinden dimdik Yağız’a çıkması istenen Hazan yolunu bir kaçıştan başka bir şeyin kurtaramayacağı zavallılığa çevirdiniz.  Aslında neden şaşırıyorsam. Haftalardır bunu yapmıyor musunuz? Buz gibi neye yüründüğü belliyken hem de. Hızla Yağhaz aşkının altını boşaltıp başka ufuklara yelken açmak için ortam hazırlıyorsunuz. Sorun, işe yarayacak mı? Göreceğiz.

Gelelim Hazan’a aşkını bile Sinan’ın önünde itiraf ettirdiğiniz Yağız’ın Hazan’la olan sahnesine. Orhan Veli, Vazgeçmek Mümkün Olmasın, şiiriyle Yağız’ın ağzından ruhunu uçururken uçurtma gibi Yağız’la Hazan’ın üstünde o sarılmaydı sanırım bunca sorunun cevabı. Bu saçmalığa neden katlanıyoruzun cevabı, neden YağHaz’ın cevabı. Öyle bütün, öyle gerçek, öyle samimi. Repliklerindeki boşluğa rağmen öyle, biz. Sarılmak dünyanın en romantik şeyidir. Yağız ve Hazan Türk dizi tarihinin en iyi sarılan çifti olarak tarihe geçecek bence. Zira her sarılmaları başka anlam taşıyor. Şu ana kadarki üç sarılmada da ayrı ayrı duyguları ayrı ayrı jestlerle verdiler bize. İlk havaalanında aşkın farkında olmaksızın gitme , kaybetme korkusunu; hastanede iyi olduğunu bilmenin huzuruyla kimseyi görmeden aşık olmayı; ikinci havaalanında aşkın karşılıklılığında ondan vazgeçmenin acısını; bu son sarılmada ise Hazan’ın Yağız’a sahip çıkışına sığınan Yağız’ın aşkla teslim oluşunu. Bedenlerinin duruşuyla bile bu aşkı hissettirirken rönesans tablosu gibi olan bu çiftin hala ısrarla konuşamaması nasıl kanıma dokunuyor. Hazan gibi bir kızın Sinan’ın durmayacağını bile bile artık aşkını yalana kurban etmemesi gerektiğini anlamaması nasıl sıkıntı yaratıyor ruhumda. İnanın izleyen herkes böyle hissediyor. Yağız’ın Hazan’ı ötelemesi, iki hafta önce zerre takmadığı yüzüğü kardeşinin gerçeği görmesi, bir hafta önce çat kapı girdiği odaların kapılarında giremeden dolanması gibi devamlılıktan uzak ve saçma. O yüzüğün ne için o parmakta olduğunu bilmesine rağmen , aşkına büyük bir karşılık aldığını bilmesine rağmen hem de. Bu aşkı bir seni seviyoruma muhtaç bırakan kalemler kırılsın. O ortamda birbirlerine atılmalarını, dertleşmelerini, acılarını bile paylaşmalarını engelleyen zihinler kurusun.  Ne diyim kurguya ihanetiniz kutlu olsun.

Ek sahne.. Bu kısım kurguya olan saygım, gerçeklerinden daha güçlü hikaye kahramanlarına selamımdır.

Yağız- Neden geldin?

Hazan-Senin için, senin yanında olmak için.

Yağız- Parmağındaki o yüzükle yanımda olamazsın, olmadın ki, belki hiç olamayacaksın.

Hazan- Bu yüzük benim prangam biliyorsun. Neden parmağımda biliyorsun. Kalbimdekinin bu olmadığını biliyorsun.

Yağız- Kalbindeki, kalbimizdeki.. Bu yaşadıklarımız, olanlar...

Hazan- Haketmedik, haketmedin. Biz sadece sevdik. Tamam yanlış zamanda anladık ama sevdik.

Yağız- Anladık deme. Ben en doğru zamanda anladım seni sevdiğimi. Sen beni anlamadın.

Hazan- Haklısın. Ben bir hayalin peşinde sürüklenirken gerçeğimin sen olduğunu anlayamadım. Sana bakarken, senin gitmenden korkarken içimde büyüyen şeyin aşk olduğunu anlayamadım.

Yağız- Senden kaçarken sana nasıl tutulduğumu anlatamadım. Senden vazgeçemedikçe senden kaçmak için çabaladıkça nasıl bir batağa girdiğimizi anlatamadım.

Hazan- Güvendiğim ellerinken, aradığımın hep senin gözlerin olduğunu anlayamadım. Öfkemin, nefretimin, güvenimin muhatabı adam ben senin aşk olduğunu doğru zamanda anlayamadım. Bak bedeli. Zincirliyim. Sana gelmekten başka istediğim bir şey yok. Sana sımsıkı sarılıp göğsünde hapsolmaktan başka beklediğim yok.

Yağız- Sensiz sevdim ben. Seninle sevmenin ne olduğunu anlamama yaşamama izin vermediler. Başta kendim izin vermedim. Şimdi burda karşımdasın ve bana senden başka bir şey istemiyorum diyorsun.

Hazan- Küçük bir kız çocuğu gibi evet, sadece seni istiyorum. Her şeye rağmen. Çünkü seni çok seviyorum, çok.

Yağız- Hayatta sadece seni istiyorum, herkesin yoluna gittiği o noktada sadece sen yanımda ol istiyorum. Çünkü seni çok seviyorum.

...........................................

Hamiş: Dünyayı aşk kurtaracak. Öylesine değil ama. Bir gün aşk çekilip gittiği gerçeklikten sekip yaşamaya başladığı kurguda intikamını almayı bırakıp yeryüzüne konacak. O vakit anlayacak insan aşkın ne büyük bir güç olduğunu. Gülümseyecek, dürüstlere. Kalbini, ruhunu başka şeylere satmayanlara, acısını içinde tutup gülümseyecek. Üfleyecek onların ruhuna aşkı. Sonra dünya kurtulacak. Aşka inancıyla direnenlere, bu hikayede en çok Yağhaz fandoma... Herkes öldürür sevdiğini, içi acısa da.

                                                     UmayMasal

     

Kışın Çocuğu (Yağız) –YağHaz

“Seni öpmek gökyüzünü öpmek gibi mavi, yeşil bir şeydi

Seni öpmek nefes gibiydi, yüzyıllık bir yalnızlığın uykusundan uyanmak gibi.”

Söz uçar yazı kalır. Aşk uçar ,acı kalır. Aşkı yırtarak kurtaramazsınız kendinizi ortasında bıraktığı acıdan, mektubu yırtarak kurtarırsınız. Aşk acı gibi, mektup kılığında çok gitti geldi aramızda. Bakış oldu o mektup, zarflandı, pulu yapıştı. Gitti geldi. Söz olmadı. Mektup kalmayınca acıdan da aşktan da kurtulurum sandım.  Çünkü aşkın acısı paylaşılmıyor. En iyisi kendi kendine yaşamak, ıssız, sessiz, tenha, kapalı, mezar gibi. Kapatmak lazım aşkı en dibe. Kutuya koymak, gömmek, belki tabuta tıkmak , üstünü toprakla kapatmak gerek. Bağırmasın içinizde, sussun; acıtsa da duymamak lazım sesini. Zamanı lime lime etmek lazım. Paylaşılan zamanı, her bir parçasını başka kuytuya saklamak lazım. Gitmek belki o acıdan , o aşktan gitmek lazım. Kaçmak lazım, üstüne kapılar kilitlemek. Belki bağırmak lazım içten içten “günlere bakarsın katı katı, üzerine çekersin perde...” perdelemek lazım. Görmesinler, duymasınlar, bilmesinler. Üşümek lazım, donmak. Tabuta tıktığın o sevdanın yaslı kışında donmak lazım. Donsun ki acı azalsın. Soğusun. Varsın hayat donsun, varsın yaşam kalmasın, acı soğusun. Acı buz kessin, hissedilmesin. Hissedilmesin yeter ki, sussun. Gözlerimdeki gözlerin sussun. Yaşayamadığım sen sussun. Her şey ama her şey buz tutsun. Yok olmasın ama koca bir kışın, ömürlük kışın altında uyusun.

Kaçamadım, susamadım. Seni buldum, başka yollara, başka kıtalara saklanmak istedim, saklanamadım. Beni buldun. Biz’i buldun. Gömdüğüm ne varsa çıkarttın, gözlerindeki sözlerle önüme koydun.

Oysa saklandığım çocukluğumla ne rahatmışım. Korkularımı bilerek, kendimi bilerek; bu kadarım diyerek ne kadar belirli ne kadar sağlam ve dengeliymişim. Büyümek ve gerçek kendiniz olmak güç ister demiş, Cummings. Benden büyümem istendiğinde ben güçlü müydüm ki? Bana git dendiğinde içimdeki çocuğun dikenleri kirpi gibi saplandı kalbime. Ben sökemedim ki o dikenleri içimden. Annem oldu o dikenler korktuğum gecelerde , babam oldu battı. Derine, derine battı. Dağladı beni. Acıya alıştırdı, sevgisizliğe alıştırdı. Alıştım ben. Uzaklaştırılmaya alıştım, beklenenleri yapmaya alıştım. Alıştım ben. Şimdi durdum bakıyorum. Hayattaki tek derdi ailesinin parçası olmaya çalışmak olan bana bakıyorum aynada. Kibir maskesinin arkasına saklanan, yalnızlığın kıskacında solumaya çalışan bana bakıyorum. Ipıssız bir adaya dönen ruhuma bakıyorum. Nefesimi kesen korktukça yalnızlıktan sarıldığım kibrime bakıyorum. Nefes, nefes, nefes. Ne zamandır almıyorum ben o nefesi? 12 yaşından beri mi? Yalnızlığın dört duvarıyla çevrelendiğimden beri mi? Kardeş rekabetinin orta yerinde sahiplenici rolünü giydiğimden beri mi? Kendim olmama kendimi bulmama izin verilmediğinden beri mi? Hayat aile, aile hayat çizgisinde zorunda kalarak tutulduğumdan beri mi? İstediğimi yap, sahip çık, ağabeysin sen, Yağız’sın sen, yap. Çözmen gerekeni çöz, anlaman gerekeni anla, yapman gerekeni yap, hissetmen gerekeni hisset. Hisset. Ama gerekeni hisset fazlasına yer yok. Kaç ,daha uzağa kaç. Açma sakın kendini, duvarlarını ör içeri alma. Acılar güç verir acını çek. Gözlerim buzlu bir camın arkasından bakıyordu benim. İçimi soğutmuştum ben.  Duygu yok. Duygu iletişim getirir çünkü, yakınlık kurdurtur, hatta aşık eder. Hatta Aşık eder. Etti. Etti engel olamadım. Sana aşık etti, durduramadım. Direndim. Olmadı.

Seni ilk gördüğümde hangi yalanın parçası olarak karşıma geldiğini bilmeden nefret ettim senden. O yalanın en seven sandığımın ağzından çıktığını bilmeden nefret ettim. Nefretin bir duygu olduğunu hesaplamadan yüzüme açtığın yaraya öfke  duydum. Seni buldum, annemi kaybettim. Paralellik mi? Anneme karşılık sen mi? O gece sana gelmem miydi cezam, annemin kaybında hayat bulan yoksa sen benim yaşayacağım tüm kayıplara karşılık sığınacak bahar mıydın? Bilmedim. Düşünmedim. Bana düşman gibi bakan gözlerinden alamadım gözlerimi sonra. Milan Kundera haklıymış, nefret bizi düşmanlarımıza çok sıkı bağlayarak hapsediyormuş. Ben senin gözlerindeki karanlığa hapsoldukça kılıç gibi kestin nefretimi. Nefretim seni tanıdıkça sevgiye dönüştü. Sevgi nefretle başlıyormuş öğrendim. Sevgiyi önceleyen , neyi istemediğimizi , neyin dışına çıkmak istemediğimizi bilmemizmiş. Nefret keşfetme duygusunu ortaya çıkarıyormuş. Onun dışına çıkmayı kolaylaştırıyormuş. Keşfettim seni.  Bildim. Ben seni bildim. Bildikçe sana tutuldum. Tutuldukça pişman oldum. Pişman oldukça tutuldum. Öğrendiklerimi aldın elimden. Almana izin vermemek için sımsıkı tuttum onları. Bir bakışla ruhumdaki kış yarını bahara döndürmene kapılmamak için kovaladım seni kendimden. Gözlerine değil sözlerine inandım. Yaralarımızın ortaklığından tanıdığım ruhuna değil , küçük kız çocuğu hayallerine inandım. Ruhum yıprandı, duygularım yıprandı, bu günbegün insanı öldürebilecek bir histi. Karanlık. Bıraktım sarsın etrafımı. İzin verdim. İrademle en derine gömdüm seni. Bir mezar kazdım. Annemin yanına. Kalbimin ortasına. Gömdüm seni. Üstüne yazdım bir kar tanesi kayıp gidecek, eriyip yitecek. Susacak içimdeki ses, susacak mektup gibi söze dökülmeden akan gözler. Kapattım gözümü. Sustum. İrade meselesiydi. Özgür irade mi özgürlük mü? Tercih mi zorunluluk mu? İçimdeki sonsuz koşullar zincirine bağlı iradem. Kardeşliğe , babalığa , aileye dayanan iradem. Bana ve yine bana dayanan iradem. Beni eylemsizleştiren iradem. Gömdüm seni. Sevdamı gömdüm. Ta ki biri seni gerçekten o mezara gömene dek. Ben o mezarda seni çıkartırken tırnaklarımla kazıyarak, arkamı kollamadan, hayatı yok sayarak, aslında kalbime gömdüğüm mezardan da çıkarmışım seni. Sevdam senin bedeninde gün yüzüne çıkmış ve ben buna kocaman gülümsemişim aslında. Hayatta olmana, benimle olmana, benim için olmana kaybettirecek olduğu onca şeye rağmen ıssızlığımdan beni kurtaran sana kavuşmaktı beni gülümseten. Sen benim yetim çocukluğumun oyun arkadaşı, sen benim ölümlere dayandığım omzum, vicdanım, imkansızım, bana rağmen aşkım... Keşke dediğim pişmanlığım, iyiki dediğim sığınağım. Kara sevdam, aşkım. Suskunluğum.

Şimdi senin de beni sevdiğini biliyorum. Aramızda duran sırlara rağmen , engellere rağmen seni çok sevdiğimi ve bundan vazgeçemeyeceğimi biliyorum. Öyle sevdim ki seni. Her ilmeği boynuma geçe geçe, öyle bile bile sevdim ki seni ,senin beni sevme ihtimaline tutunmadan; şimdi sen beni seviyorken kaçar mıyım? Senden başkasının kalmadığını göremeyecek kadar kör ve sağır mıyım? Sadece...

Her şeyin bir zamanı var. Seni seviyorum demenin bile bir zamanı var. Şimdi sen o güzel gözlerinle bana bakıp “zaman sessiz bir testeredir” diyorsun biliyorum. Ağır ağır kesecek bizi. Hayır. İzin vermem. Bak Milena’m seni kaybetmekten öye korkuyorum ki, belirsizliğin verdiği o hazza tutunamıyorum artık. Sana, her detaya tutunup parçaları topluyorum.  Seni öptüğümde aldığım hayat nefesi olmadan yaşamam mümkün mü sanıyorsun artık? Sen beni öptüğünde tüm imkansızlığına rağmen uyandığım sevdanın karşılıklı olduğu masala veda eder miyim sanıyorsun? Tökezleyeceğim elbet, savruluyorum, susuyorum. Ben yaşamayı bilmiyorum ki aşkı. Yaşamamam için yapılacakları biliyorum. Seni kazanmak istiyorum. En çok seni seviyorum. Benim kalbim benim acım değil artık, hayata dönmüş ve varolmuş bir bizlik var. Biz. Sadece biz. Sağaltacağın öperek iyi edeceğin yaralarım var, sarılıp kanamasın diye kapatmak istediğim yaraların var. İçimde kalmana, bende kalmana, masumluğunun gerçekler karşısındaki ayakta duruşuna ihtiyacım var. Sana muhtacım. En baştan beri bana koşan ellerine, en baştan beri sana koşan ellerimi tutmana ihtiyacım var. Artık dayanmak ne zor biliyor musun? Sana başkasının parmaklarının dokunmasına katlanmak ne zor? Kalbinin bana ait olduğunu bile bile o prangaya bakmak ne zor? Senden başkası kalmazken, inandığım, öğrendiğim her şey çözülürken mezarda fısıldadığım, mezardan çıkardığım aşkım, sen dile düşerken sabretmek ne zor? Bekliyorum. Elini tutacağım, prangadan seni kurtaracağım anı bekliyorum. İçime içime bağırsam da ben seni çok seviyorum. Varsın dudaklarımı mühürlesinler ben sana gözlerimle koşuyorum. Varsın haketmeyen kabuslar araya girsin tüm düşmanlığıyla, ben burdayım. Elini tutacağım anı bekliyorum. En acı anlarda bile sana gülümsemeyi başaran ruhumla sana hazırlanıyorum. Çoktan parçam olduğunu bile bile sana koşuyorum. Arkamda deli rüzgar. Tamamlanacağımız güne şafak sayıyorum.

Yağız’a sor dediniz. Sordum. Hazan ne ki senin için? Hazan’a neden koşmuyorsun? Onu da kesmedim. Bıraktım konuşsun gönlünce. Araya da girmedim, bölmedim. En son sadece bunları Hazan’a söyle oldu mu dedim.

Bence Yağız...

UmayMasal

  

Sonbaharın Kızı(Hazan)-YağHaz

“Sen nefes verirdin ben buğusunda ısınırdım...”

Yüreğimin acısı tenimin acısıyla bir oldu. Acıtıcı ve sert. Çok sert bir acı bu. Gözyaşlarımı içine alamıyor. Gözyaşları acıyı dışarı kusar derlerdi oysaki kitaplardaki kadınlar. Bense kendi gözyaşımda boğuluyorum. İçinde yüzdürdüğüm ruhum, gözyaşlarım akarken içime boğuluyor. Sıkıştım. Katılaşıyorum. Elimden bir şey gelmiyor. O beni kristalleştiriyor. İçine alıyor. Bırakıyorum içine alsın diye. İzin veriyorum benden başka bir şey yaratsın diye. Şekil versin beni kendisine katsın. Tüm bunları tek bir nefesle yapsın. Nefes alsın ben onun buğusunda ısınayım. Ben olayım. O nefes,senin nefesin, bana değdiği anda ben yükseldim. Karanlık bir kuyudan çıkardığında beni yükseldim ellerinde. Önce başım sandım o karanlık kuytudaki soluksuzluktan kurtulan. Önce tenim sandım hayata tutunan. Sonra baktın bana “Benimlesin” dedin. Isındım nefesinle bana karışan sende. Okşadın beni, saçlarımı çektin yüzümden. Aslında çıkardın ruhumun üzerindeki karanlıkları. Bana bulaşmış insana dair ilk şeyi, toprağı, silkelerken doğduğumda annemin üzerime bulaştırdığı karamsarlığı aldın üzerimden. Öyle imkansız, öyle uzak, öyle yakın, öyle hafif ve ağır. Sen ömrümde bana ilk göz kırpan ışık, sen ruhumu hafifleten hikaye, sen düşüşlerdeki kalkış, sen kalbime, etime çöken acının merhemi ama yasakların adı, acı, acı, daha çok acı. İmkansızlık bu kadar mı acıydı? Kalsa mıydık o mezarda? Kucak kucağaydık nasılsa. Eski zaman sevdalıları, sorgusuz, sualsiz cezalandırılanlar gibi o mezarda kalsa mıydık?  Uğruna avucumu kanattığım anda anlamadığım için mi bu işkence? Oysa kan değil miydi söz? Eskiden anlaşmalar kanla yazılmaz mıydı? Ben sana fark etmeden orda mı söz vermiştim? Aşk...  Acı yoksa aşk yoktur. Böyle demiştim sana di mi? Şimdi acıdan boğuluyorum. Gidecek yer dönecek köşe bulamıyorum. İnandığım aşk hayalden senin bedenine gerçek olarak inince önceden bulaştırıldığım her batak, dolaştığım her ip beni daha beter boğmaya başladı. Anladım. Boğulmak filan umrumda değilmiş benim aslında. Çocukluğumun mezarı annemin yüreğinden sürgünlüğümden beri boğulmaktaymışım ben. Nefes... Nefesim yokmuş ki benim. Doğarken hapsolduğum sırlardan başlamış benim soluksuzluğum. Seçimler sadece daha dibe itmiş beni. Neyi seçecektim ki? Acıyı bilen  acıyı, hatayı bilen hatayı. Şimdi sen o batağın kıyısında bana elini uzatmışken, parmaklarının ucu bana değerken ben dibe hızla çekiliyorum. Hem de senin için. Olsun. Dibe gidip boğulurum. Nefessizliğe alışığım, nefesimin sen olduğunu biliyorum, sensiz nefes alamıyorum, almıyormuşum. Biliyorum, sen yoksan boğulurum. Olsun. Aşk uzun bir düşüştür. Düşerim. Gidersen düşerim. Bırakırsan düşerim. Oysa ben seninle ölürüm seni bırakmam. Bırakır mısın beni? Gider misin? Oysa ne çok sevmişim seni. Fark etmeden. Nerede başladığını bilmediğim, anladığımda kökleri içimi çoktan sarmalamış olan. Tüm kısıtlanmışlıklarımın sembolü sandığım adam. Senden nefret ettim ben. Bana dayatılan reddettiğim ne varsa giyinip üstüme kabuk gibi , sana geldiğimde sen o kabuktan ibaret sandığında beni, yüzüne açtığım yaradan akan kanmış beni sana mühürleyen. Önlenemez kinimmiş aslında benim sana koşmama neden olan. Nefret aşk kadar güçlü, aşk kadar derin. Ben bir uyumsuzdum. Ben bana dayatılanlara, acılara saklanarak karşı koyarken uyumsuzdum. Biriyle, birileriyle uyumlu olmak istemedim ki. Babam yoktu. Babam gitmişti. Herkes giderdi babam gittiyse. Baba öldüyse herkes ölürdü. Annem yoktu. Sevmedi ki beni. Sevmek varlıktır. Yoktu ki. Yokluk, yoksunluk. Sen sana duyduğum nefretle hayatımın ortasına daldığında , istemediğim bir yakınlığa dönüştün önce. Çünkü nefret ettiğine kayıtsız kalamıyormuş insan. Tıpkı Freud’un dediği gibi nefret, sevgiden yaşlıymış. En az aşk kadar biricikmiş. Şahsiymiş. Öğrendim. Ben kimseden senden ettiğim kadar nefret etmedim. Sana muhtac olduğum kadar kimseye muhtaç olmadım. Muhtaç oldukça, sen benim katıksız nefretime sadece el uzattıkça, öfke büyüttüm sana içimde. O eli tutmak zorunda kaldıkça, bırakıldıkça öfkem bastırdı nefretimi. Bulutlandı duygularım. Göz gözü görmedi. O siste yönümü kaybettim. Ama sana güvendim. Hatta o bulutlanan duygularda tek gerçek vardı. Fark ettiğim sana dair tek duygu. Güvendim sana. Dönüşen nefretimin ilk emaresiydi güvenim. Oysa ben güvenmezdim kimseye. Siste uzanan elini tuttum yürüdüm. Bir baktım bir kapının önündeyim. Sana baktım. Göremedim gözlerini. Ellerin güvendiğim ellerin o kapıyı işaret etti bana. İçeri girdim. Sis dağıldı. Bulutlar gitti. Ama sen yoktun. Yoktun. Yokluğunda öğrendim hiç parçası olmak istemediğim sırları ben. Beni dibe çekecek hikayelerin parçası haline getirildim. Oysa çözmek istediğim tek sır vardı hayatta: Aşk. Olmak istediğim tek cümleydi:Biz. Şimdi dipte aşka , sana düşmüşken ben’in biz’den sakladığı sır var aramızda duran. Avucumda duran sır, seni huzursuz edecek, hayatını karıştıracak korkusuyla saatli bomba gibi gün sayıyor. Ama artık sana olan aşkımla , suç ortaklarımdan kopup ayrılan duygularımla, sırrın yükü omzuma ağır geliyor. Benliğim çatlaklarından sızdırıyor bu sırrı. Çatlıyorum. Parçalanıyorum. Uğruna. Sen beni bırakma diye. Seninle olmasam da nefesin orda olsun diye. Nefesim olan sevdan bana kalsın diye. Çünkü gidersen düşerim. Dibe giderim. Ben annemin Sonbaharı, senin gözlerinin İlkbaharı. Solarım. Hep soluk olan renklerimin hayata tutunuşu gözlerindeki aksini yitirmektense ölürüm. Seninle ölürüm ama seni bırakmam.

Uyumsuzluklarımın uyumlu halisin sen.  Anlamsızlıkların en anlamlı hali. Her seçiş bir vazgeçişmiş. Seni seçmedim ben tüm körlüğümle. Belki öfkemden, belki benim bile varlığını fark etmediğim aşkımın sende karşılığı olmadığını düşünmemden. Öyle ya annem bile sevmemişti beni. Sen neden sevecektin? Tuttuğum ele güvenmedim ben. Tuttuğum elin kalbime sızmasına izin vermedim ben. Verdim sandım. Vermemişim. Kalbimi çoktan avcuna bırakmışım. Sana güvendiğim o an ben ruhumu sana katmışım. Aramızdaki her cümle bizeymiş. Etrafımızda uçuşan her an kimsenin olmadığı bir hikayenin noktalama işaretleriymiş. Öğrendim. Ben sana aşık olmayı öğrendim. Adım adım, yol yol, nefret nefret, güven güven öğrendim. Seni üzmekten korka korka, senin başkasını sevme ihtimalinden darmadağın ola ola, sana başkasının dokunma ihtimalinden yana yana, beni sevme ihtimaline bir papatya kökünde tutuna tutuna. Bazen yok sayan cümlelerine inat, gözlerinde gördüğüm bana kök salarak. Prangalara rağmen, bana dayatılanlara rağmen, karakterine ters bana yaptırılanlara rağmen; kırdığın camlara, parçaladığın duvarlara, en çok da gözlerindeki acıya tutunarak dayanıyorum. Varsınlar yazmasınlar hikayemizi hakettiğince ben seni çok seviyorum.

Hazan Çamkıran’a dedim ki kimse sormuyor sana. Yağız bile. Anlatsana ama Yağız’a anlatır gibi. Nasıl sevdin sen Yağız’ı? Neden sevdin? Hiç ona onu sevdiğini söyleyebildin mi? Sorularıma toptan böyle yanıt verdi. Hiç kesmedim sözünü. Anlattı anlattı. Belki dedi, Yağız da sorar bir gün.

Bence Hazan...

                                                                                                             UmayMasal 

Aynadaki Aksim- YağHaz

“Ne ikna edici bir intihar biçimidir; şimdi seninle göz göze gelmek...

                                                                                         Sigmund Freud”

Başkasına aşık olmak, kendini onun iradesine teslim etmek ve ona karşı heyecan duymak tehlikelidir.  Günümüzde hızla artan şekilde ilişkilere girmek  kuşkusuz çok daha güvenli ve rahat olmalı. Oysa önemli bir kişiden önemli bir şeyin tutkusunu yüklenmek , duygusal yaşantının merkezinde yer alan hayati bir tehlikedir. Bunu Mitchell şöyle açıklar: “ Sizi gerçek bir kişiyi arzuluyorsam , yalnızca cinsel değil romantik bir yaklaşımın da peşinde isem , başım ciddi derecede belada olabilir.  Nitekim bu büyük beladan kaçış yoktur. ... Sizin beni istemenizi istiyorum. Sizin beni sevmeniz, beni çekici bulmanız ve heyecan verici bulmanız. Böyle olmasını ne kadar istersem isteyeyim, gerçekleştiremem. Çünkü olur da gerçekleştirirsem , istediğim bu olmaz. Beni istemeni istiyorum. Seni beni istemen için zorlar ya da kandırırsam bu sayılmaz.”

Evet sayılmaz. Yukarıdaki aşk tanımında saklı iki adam ve bir kadın var. Kurgu evreninin kurallarına inat Türk dizi tarihinin imkansız çifti olmaya yol alan Hazan ve Yağız , tabiki ortalarında hala duran Sinan. Sayılmayan , zorlayan, intikam almaya çalışan Sinan’ın öncesinde hissettiğini varsaydığı duyguların aşk olmadığının kanıtı bu sözcük: Kandırmak. Yazanı , karakteri doldurmaya çalışanı bu ifadeden haberdar mıdır bilmiyorum. Olsa tutup dün gece izlerken kanımı beynime çıkaran o sahneyi yazarlar mıydı, bilmiyorum. Ancak Sinan sadece Hazan açısından değil kurgu açısından da bir kandırmaca olduğunu gösterdi bölüm boyunca. Çoktan miadını dolduran bir kapışmanın ortasında yaptıklarının bedelini ödemekten uzak, görselin gücünü arkasına almış bir kandırmacayla aşk olmaya en layık hikayenin altını boşaltmaktan başka hiçbir vasfı olmaksızın bağırdı durdu. Onca senenin emeğine, aşktan vazgeçişine, hayat kurtarışına cevaben sadece bencilce üstlenip ilk fırsatta ortaya dökeceği sırla Hazan’ı tehdit ederken hala televizyon ekranında hikaye üretemeyince kadına şiddetle süre çalmaya çalışanlara ek görseller ekledi hafızalarımıza. Saldırganca tüm motivasyonu terk ederim edilmem olan sözde kötümüz gösterişli ama o kadar boş argümanlarıyla hem kadınının kadınlık gururunu elinden alırken hem de kardeşlik nedir kavramına selam çaktı bölüm boyu. Üstlendiği evlatlık yalanını kendi lehine kullanırken süreç içinde Yağız’dan nasıl vazgeçtiğini babasıyla konuşmalarında da açık etti. Onun derdi baştan beri parlak, çalışkan ve tuttuğunu koparan ağabeyiydi. İspatladı. Elinde kanıt yokken bile içten içe bildiği ilgiydi zaten onu Hazan’a çeken. Sevmenin Sinan’ın bildiği bir şey olmadığını da gördük.

Yağız, Mitchell’in dediği gibi sevdiğini sevmesi için zorlamayan, inadına sevmeye devam eden, sevmesini isteyen , kandırmayan bir adam olduğunu yine gösterdi. Yağız kandırmıyor. Yağız Hazan’a bakarken tam da bu yüzden kendi olmaktan çıkıyor. O saçmalığın daniskası haline gelen yüzüğe rağmen Hazan’a artık başkasına ait gibi değil de kendine ait bakıyor. İstediği ama olsun diye zorlamadığı aşk olduğundan beri, Hazan ona aşkla bakmaya başladığından beri Yağız eski Yağız değil. Ancak bir taraftan da sahip çıkmadığını düşündüğümüz aşkı, bir taraftan bir türlü Hazan’ın elini tutmaması üzerine kızgınlık duyduğumuz Yağız aslında nasıl bir adamdı? Hazan’dan uzak durabilir miydi? Hazan’a bakmadan durabilir miydi? Geçen haftaki bölümü yok sayarak burdan devam ediyorum. Bana kalsa aşkın en imkansız ve gerilimli halinde olan Yağız’ın bakışlarındaki aşk, Ağva’daki hali olan kıskançlık ve koruma içgüdüsü tamam ama o sukunet tamam değil. Bu sakinliği karşısındaki kadına dair güvene versem de sanki ara ara kontrolden çıktığını görmek de gerekiyor. Hazan’a temas etmek istediğini ona yakın olmaktan kaçamadığını hissetmek gerekiyor. Sevgili değilken daha sevgili olan YağHaz’ı sevgiliyken en azından acı paylaşmak için birlikte görmek gerekiyor. Dokunmak istiyorum ama dokunamıyorum demek bu denli zor mu? Seviyorum ama bekliyorum demek bu kadar mı imkansız? Kelimeleri babasına tükendi Yağız’ın Hazan’a değil. Kendi baharı olan Sonbahar Kıza bakarken yeşeren gözlerinden sevda akarken neden Hazan’a uzun uzun bakamıyor Yağız? Aynı çatı altında iki kelime olsun konuşup yanındayım diyemiyor iki aşıktan biri diğerine. Ayrılık sevdaya dair çünkü ayrılanlar hala sevgili... Biliyoruz ancak kavuşmadan ayrılığa mahkum edilen Yağız ve Hazan’ın kelimelerini de ellerinden almanıza içerliyoruz.

Kovanım yağma olsun... Hazan içine girdiği kovandan-yalıdan- çıkmaya bile çalışmıyor artık. Kendi annesinin kilidini asarak odaya kapattığı Rapunzel’imiz prensini sessizce beklerken aşk ve ısdırabın coğrafyasında cadıların sırları, cinayetleri, kötü adamların tacizleriyle uğraşıyor. İdealindeki erkeğin hayallerden değil gerçeklerden oluştuğunu, bir zamanlar sevdi sandığı hayalin hayal bile değil koca bir egosantrizm içeren kabus olduğuna ayılmış esaretinin bitişini bekliyor. Hazan’ın prangası o yüzük. Prangayı takan ise annesi. Hazan için annesi her adımda silikleşiyor. Yağız’ın babasıyla tükettiklerine ek Hazan da annesiyle duygularını, anne-kızlık bağını tüketiyor. Hazan’ın dünyası aşkın savuruculuğu ile darma duman olurken tüm coşkusuyla da gözlerinde devriye bekliyor aslında. Yağız’a her baktığında onu her gördüğünde boğazına oturan yumru koşmak isteyip gidemeyen, konuşmak isteyip konuşturulmayan her esir gibi özgürlüğüne bakar gibi devriye geziyor gözlerinde. Çünkü gerçek aşk her şeyin feda edilmesi tehditini içinde taşır. Mevcut varoluşları hızla tüketerek kendi varoluşunu yaratır. Kurguya ters tüm entrikalara rağmen görmek istediğini gören göz olan bizimki Hazan’a bakarken bunları görüyor demek ki.

Son olarak baştan beri aynalara bakan ama aşklarının karşılığının olduğunu anlayınca aynaları bırakan YağHaz’ın “Kalp ve Göz” hikayesine.  Aşk sevdiklerimizin yüzüne tuttuğumuz bir ayna olabilir. Ama Romantik aşkta aynayı sık sık sevdiğimizin yüzüne değil kendi yüzümüze tutarız. Yağız da Hazan  da aynaya bakarken aşık oldukları insanları görmek için kendi gözlerine bakıyordu. Çünkü onu görebilecekleri tek yasaksız yer kendi gözleriydi. Karşılık alma umudu olmayan sevdalarında ne zaman tüm olmazlara inat o karşılığı gördüler artık aynaya ihtiyaçları kalmadı. Çünkü artık ayna karşılarındaydı. Ağır başlı, unutulmayan bir sanat gibi aşk ağır ağır çileyle öğretiyor kendisini.

Hikayenin gidişine göre sezon finaline, reytinglere göre finale giderken tüm bilinmezlerin ortasında kurgu kuralları alt üst olmuşken, bazı karakterler ömrünü bitirmiş hala top koştururken Aytmatov’un “Hiç mi aşk acısı çektiren yok aramızda” sözüne inat Yağız ve Hazan’ın acısına tüm hayal evrenine rağmen oyuncuların bedenlerinde ruh bulmuş gerçekliğnde eşlik edip acı çekiyoruz. Cellat olmayı seçmiş kadınların elinde iki aşığın ruhuna ruhuna batan hançerler en ufak nefeslenmemize izin vermiyor. Oysa ne güzel şeysiniz siz Yağız Hazan. Senden nefret ediyorumdan , seni seviyorum ama sana neye gelen , sonra ise seni seviyorumu bir türlü aşık olduğuna söyleyemeyen YağHaz siz ne güzel şeysiniz. Tüm bunları aşabileceğimizi göster demesini umduğumuz esas kızımıza,  birbirimizin hiçbir şeyi olmayacaktık ama her şeyi olduk diye cevap vermesini umduğumuz esas oğlanımıza kadar siz ne güzel şeydiniz Yağhaz... Harcandınız : ( dilerim dönersiniz hiç olmadığı kadar özgün hiç olmadığı kadar aşkla ve birlikte.

                                                                                        UmayMasal   

     

Bodrum Masalı-26.bölüm

‘‘Aramak boşlukta seni, habersizce aramak; bulmayı ummaya korkmaya başlayıp aramaya devam etmek. Hayatın yükünü sırtlamaya alışmışken bulmak, sorgularda kalmak.’’

Gecikme için özürle açalım naçizane bölüm yorumumuzu sevgili okur. Elde olamayan bazı sebepler bekletse de yorumu, dilerim her olumsuzluğun içinde varolan olumluluk hali gibi demlemiştir hikayenin yeni bölümünü zihnimizde.

Bölüm başından sonuna geçen hafta seyirci için çözülmeye başlayan Aslı yumağının bir nevi kahramanlarımız açısından da yumak olmaktan çıkmasını kapsıyordu. Faryalı geçtiğimiz hafta büyük oranda emin olduğu Aslı’nın babası ben miyim sorusunu bu hafta yüzde yüz ispatlı kanıtlı cevapladı. Bizim için sürpriz yoktu evet ;ama bu kanıtlanma sürecinde Faryalı-Maya ilişkisinin ayrıntılarını öğrenirken Maya’nın karakterinin girizgahının da yapılışına şahit olduk. Maya’nın vericilikte ve aşktaki kararlılıkta Faryalı’dan pek de farkı olmadığını öğrenirken Aslı’nın Ateş sevdasındaki tekamül bilincinin ana baba ortak hücrelerden geçtiği de ortaya çıktı. Aslı’yla ilgili gerçeği öğrenen Faryalı, önce bu gerçeği sindirmeye çalıştı. En sevdiğim tarafı Faryalı’nın, netliği. Haberi aldığından beri ruh gibi sağa sola dolaşan, anlamak, emin olmak için çaba sarf eden Faryalı emin olur olmaz deniz fenerinin orada alıp soluğu yönünü tayin etmeye çalıştı. Deniz feneri ona önce Kelebek’le paylaşılmasını işaret etmiş olacak ki gündüz ışığının altında Kelebek’i aradı. Kelebek Faryalı için kardeş,arkadaş, sırdaş ve oğul. Kimse yokken olan, hayata bağlayan, elinden tutup çocuk haliyle ona kızını getiren Kelebek. Bu nedenle sırları ilk olarak bilmek onun hakkı. Burada bir es. Ben Kelebek’i çok seviyorum. Temelinde iyiliği bu kadar iyi yansıtan bir karakter olması ve hayatta çok da karşılığı kalmayan bir samimiyete sahip olması var sanıyorum. Yargılamayan, seven koşulsuz seven biri Hüsnü yani Kelebek. Bu sadece Su’ya, Faryalı’ya değil herkese karşı böyle. Aslı’yı severken de Ateş’i severken de hatta abisinin yanışına şahit ola ola geçen çocukluğuna inat Yıldız’ı severken de böyle. Esten devam; Kelebek öğrendiği sırla şoklandı. Sonra incelikli kalbiyle Aslı’yı anasız babasız bırakanlara, Aslı’nın yıllanmış acısının müsebbiplerine kızdı, söyledi. Öyle ya Aslı Kelebek’le büyüdü. Kim daha yakından bilir ki o acının Aslı’daki tahribatını Kelebek’ten başka. Sonra gece oldu. Fener aydınlattı yolunu bulma peşindeki gerçek korkusuzlar için denizi. Ta karşı kıyıdan bu kıyıya. Faryalı kalktı, yanında en güvendiği gitti kızına, ‘’sen benim kızımsın’’ demeye. Korkmadan, kaçmadan, daha ne olur demeden gitti kendi gerçeğinin parçası olan kızına, Aslı’sına.

Aslı... Bu bölüm sorularının cevaplarına yakın olduğunu hissederek eli kalbinde bekledi. Faryalı’yı bekledi. Sorunun cevabının o olduğunu bilmeden ;ama onda olduğunu umarak bekledi. Aslı beklerken elleri ondan önce sırra vakıf olan Ateş’e teslimdi. Ateş bu bölüm Aslı’yla uzak düştüklerinin farkında davrandı hep. Önce sevgilisine özleminden dem vurdu sonra onun endişelerini duyup dinledi. Hatta doğrudan olaya müdahil oldu. İlk olarak Aslı yanında Uzay’a gitti. Haftalardır Uzay’ın duygularına yönelik karmaşayı sağolsun benim umduğum ve beklediğim şekilde çözdü. Burada Ateş’in tavrı oldukça netti. Uzay’a ‘Seviyor musun sen bu kızı?’ derken Aslı’nın duygularına dair en ufak kuşkusunun olmamasının rahatlığı içindeydi. Aslı’yı soruya dahil etmedi, sahneye sokmadı. Uzay da Ateş’le aynı netlikte duygularının sevgi tanımını yaptı. Evet Uzay Aslı’yı seviyor ;ama aynı acıda buluşan iki çocuk ruhun kaynaşması gibi, arkadaş gibi. Burada  Uzay Aslı durumu netleşirken, Ateş’e dair kaygılarımızın muhattabı Lal konusu da netleşti sanki. Lal’in Bora’ya aşık olduğu gerçeği de yavaştan kendini ele verdi. Bora’da bu duygunun herhengi bir karşılığı var mıdır? Zamanla göreceğiz. Burada minik bir eleştiri naçizane, benim için hala Bora’nın Faryalı takıntısının altı boş geliyor. Yani bu kadar zeki bir adamın Evren tarafından manipüle edilebilir olması mantığıma yazık ki yatmıyor. Bir şeyler hala eksik. Bora hikayenin ortasına düştü ;ama argümanları hala bana zayıf geliyor. Altı dolmayanlarda bir başka başlık gibi. Yıldız’ın gidiş argümanı gibi, Faryalı’nın geçmiş hataları gibi soru işareti. Açık kapılar kapatılmadı mı hikayeler inandırıcılığından kaybediyor bence. Tabi katılmayan olabilir bu, dediğim gibi naçizane benim fikrim.

Su’da hafiften bir kıpırdanma mı seziyoruz? Yani sanki kan verme mevzusuyla başlayan sorunlara dahil olma hali yavaştan yavaştan artıyor gibi. Aaa bir başka boşluk. Bu kızın keman dersleri noldu? Yani Su hani mücadele edecekti bir taraftan konservatuvar için? Ateş,Aslı, Kelebek koca pizzacıyı yaptı sırf bu dersler için bir sonucu yok mu? Tabiki garsonluğunu yapsın ama yani... Çok sordum ben bu hafta kusura bakmayın. Dedim ya takılıyorum. Su kumaşı iyi bir kız. Mücadeleci bir tarafı var. Bu biraz daha karaktere yedirilse daha iyi olmaz mı? Aynı durum Yıldız için de geçerli. Şimdi durup düşünelim. Bizim için FarYıl Bodrum Masalı evreninin kök aşkı. Ayrılmasınlar, ayrı düşmesinler. Yıllarını  sevdaya harcamışlara selam veren bir çift olsunlar ama... Bir tarafa Yıldız’ı koydum. Anladığımız kadarıyla Maya’nın Faryalı aşkını sezen, bir şekilde olmayan ilişkiyi var sanıp aldatıldığı düşüncesiyle karnında bebeği Faryalı’yı bırakan Yıldız. Sonra hızla Evren’le evlenen, Faryalı’dan olan çocuğu aldıran, Evren’den iki çocuğu olan Yıldız. Kabul Yıldız aşıkmış aşık kalmış Faryalı’ya, Evren’i de sevmemiş hiç. Peki şimdiden sonra napacak? İşte Yıldız’da turnusol bu olacak benim için. Aşkı hakediyor mu buradan anlayacağız. Çünkü Maya geliyor. Maya... Başkasını seven adamı sevmekten vazgeçmeyen, Süha yaralanınca kendi torununu kabul etmeyecek kadar gaddar babaya direnen, Süha’ya ve Faryalı’ya bakan, sonunu bilerek belki Faryalı’ya kendini, ruhunu veren, Faryalı’nın baba olmaya dair umutları yok olmuşken Yıldız’ın elleriyle, onu baba yapan Maya. Çeken, çektiğini içine susan Maya. Muhtemelen de Faryalı gibi sevdasında başkasına yer açmayan Maya. Yıldız’ın işi zor ve çetrefilli. Evren kötüydü. Aldatandı. Faryalı onun karşısında parlamaktaydı. Peki böyle çizilmiş bir Maya ve ana özlemindeki Aslı ve çocuğunun acısından muhtemelen uyanacak olan anne Maya. Ortak bir çocukla birbirine bağlanan Maya ve Faryalı. Yıldız bir şey yapmalı, Yıldız bu kez kaçmamalı. Sevmekten vazgeçmeyen adama, vazgeçmeyecek adama sırtını dönmemeli. Hücre hücre birbirine karışmışken FarYıl, Su’dan Kelebek’e, Ateş’ten Aslı’ya akmışken aşk Su ve Ateş’i bile kaçmaktan, korkmaktan ötelere savurmuşken Yıldız savunmada durmalı. Faryalı’nın yanında durmalı.     

Son demde demeden önce, ben bu haftada Faryalı’nın Yana ve Süha ile konuştuktan sonra yaşadığı ruh halini yansıtan Timuçin Esen’e , o sahnedeki ayrıntılara, atlıkarıncaya bayıldım. Çekene, yazana, oynayana sağlık. Bir de Bodrum Masalı evrenindeki hümanizme ayrıca hayranım. Faryalı ve Kelebek’in annesinin Rum babasının Türk olması, Aslı’nın annesinin Rum babasının tam melez olmasına, Ateş’le Aslı’nın Su ve Kelebek’in bu melezlikten yansımasına, hepsinden öte hikayenin Ege Denizi kokmasına...

Son demde; söylemedim kimseye içime sustum. Sevmenin susmakla büyüdüğünü, kelimelerin sevmeyi anlatmadığını gördüm. Ben seni susarak bildim. Ama sen bana susma ki senin sevgini senden bileyim.

Emeklere saygıyla...

Not: Tarafsızlığımıza inanan, okuyan, seven Bodrum Masalı’na dair tüm fandomlara sevgiyle...

                                                                                        UmayMasal   

Bodrum Masalı- 20.bölüm

‘‘Yol büyütür çocuk seni,

Hayat büyütür,

Kan büyütür,

Zulüm büyütür,

Çocuk seni annen büyütür,

Varlığından çok yokluğu büyütür...’’

Pişmanlığın adalete dönüşen keskin kılıcı: Anne. Yıldız’a dair, anneliğe dair bir bölümdü Bodrum Masalı’nın son bölümü. Biz de bu noktadan ele almaya gayret edelim yorumumuzu. Süha Reis’in patlamadan sağ kurulup kurtulamadığı ve Uzay’ın yediği yumruk sonrası tavrının ne olacağı sorularıyla açtık bölümü. Sonra Alara’nın hamlesiyle susan bir Uzay’la karşılaştık. Uzay’a seninle ben aynıyız diyen Alara, sevgisizliğinden yorgun Uzay’ı en yumuşak yerinden yıllardır kendisine beslenen sevgisinden yakladı ve susturdu. Ateş’e kızgın Aslı ve Aslı’ya kızgın Ateş ilk kavgalarını yaşadıktan sonra barışıp belki olan durumu çok da çözümleyemeden Süha Reis’in derdine düştü. Kelebek ise, her kardeşin yapacağını yaparak yine Aslı için taşın altına elini soktu. Faryalı’nın kırgınlığına rağmen endişeli bekleyişi mahşerin dört atlısına da sıçradıktan sonra çok da dallanıp budaklanmadan çözüldü ve Süha Reis’in yaşadığını öğrendik. Faryalı’nın en yakın dostuyla arasının sağ ama ölü duygusundan sıyrılması adına yaşananlar elbette ki iyi oldu. Yusuf konusu halen muamma durumunu korusa da. Sonrasında yeniden Ergüven boşanmasına odaklandık. İşte bu noktada başladı bölümümüzün ana temasını oluşturacak olgunun yansımaları. Annesinin boşanma sırasında yanında durmak isteyen Ateş ve Su ile konuşan Yıldız’ın pişmalığından süzülen çocuklarını koruma isteği. Babanın devre dışı kaldığı masanın etrafında anne elinden sıcacık çorbalarını yudumlayan Ateş ve Su’nun yanına oturan Yıldız çocuklarını yaşadığı süreçten uzak tutmak istediğini söyledi sürekli. Öyle ya bir anne hep iyi anıları olsun isterdi çocuklarının. Boşanma davası resminde çocuklarının olmamasını istemesi, ikisine sarılıp kendi sıcaklığının yansıması evlatlarının sıcaklığına tutunması Yıldız’ın yorgun ama güçlü tutumunun habercisi gibiydi. Aynı anlarda Aslı’nın Uzay’la yüzleşmesini izledik. Uzay Aslı’da neden olduğu tahribatın farkında olarak tanımladı kendisindeki pişmalığı. Tamamen iyi niyetle başladığı bir şeyin anlaşılmamasının ve geçmişten getirdiği zarar verme durumlarının kendisine nasıl yük olduğuyla yüzleşti Aslı’nın ağlamaktan şişen gözlerine bakarken. Uzay’ın Aslı’ya aşık olacağına hiç inanmadım. Bu bölüm söylemleri ve incelikli tutumuyla da beni haklı çıkartmış duruyor. Uzay’ın Aslı’da gördüğü koşulsuz iyi niyet ve ortak kader. Aslı ile kurduğu empati onu hızla Yıldız Otel dünyasında kabul görme isteğine sürüklüyor. Sevilmek, istenmek ve birinin ona gerçekten isteyerek sarılması.

Uzay’a dönmek üzere ara verelim. Yeniden Yıldız ve Evren boşanmasına gidelim. Gözde’nin hamlesi tüm aile üzerine kabus gibi çökerken Yıldız’ı Evren prangasından kurtardı. Fakat burada yine bir anne hikayesi başladı. Gözde’nin hikayesi. Evren’i silen Gözde’nin Evren’e dönüşünü sağlayan unsurdu anneliği ve çocuğunu koruma isteği. Hem toplumsal baskılardan hem de mutsuzluktan bebeğini korumak için Evren’i en iyi bilen Gözde onu büyütme pahasına sahaya döndü. Evren’in çıkar odaklı karakteri düşünüldüğünde onu büyütme çabası oldukça zorlayıcı olacaktır. Hem Gözde hem Evren açısından. Su ve Yıldız arasındaki konuşmada kendi yaşadıklarının acısını çekmeye devam eden Yıldız’ın Gözde’nin bebeğine karşı tutumu da yine annelikten geldi. Aldatımışlığına rağmen, sevmese de düşürüldüğü durumun kendisinde yarattığı travmaya rağmen Yıldız kızının öfkesini bilemek yerine onu sakinleştirmeyi seçti. Bu konuşmayı kızıyla yapması da kuşkusuz anneliği oğlundan çok kızının anlamlandırabileceğine inancıydı.

Yıldız’ın yaşadığı bir başka yüzleşme de Faryalı’ylaydı. Babalık hakkı elinden alınan Faryalı’nın kırgınlığı, öfkesini bastırıyor. Hem sevdasından vazgeçmiyor hem de alabildiğine o cam kırıklarının kanatıcı etkisini yaşağınca yaşatıyor. El kadar bebeğe ve annesine bakan Faryalı’nın anlayamadığı, neden Yıldız ona güvenemedi? Bu soruyu ben de soruyorum ve bu noktadan bir başka Evren düğümü çıkmasını da beklemiyor değilim.   Diğer taraftan Yıldız pişmalığını yine anneliğinin terazisine koyup  Faryalı’ya ondan hesap sorma hakkını sonuna kadar teslim ederken, tek istediğinin Faryalı’nın onu anneliğinden sorgulamaması olduğunu da vurguladı. Çünkü Yıldız pişman, yanlış insana güvendiği için Faryalı’yla çocuk büyütme şansını yok ettiği için. Ateş konusu hala soru işareti(?)

Pişmanlık, kötülüğe giden yolda bir duraktır; o durakta kontrolü ele alırsanız, duracağınız yerde durabilirseniz, yalanlara ve alçaklıklara sığınmazsanız, yaşam size yeni fırsatlar verir. Uzay için durum tam anlamıyla bu. Uzay geçen hafta Faryalı’yı kurtarma eyleminin parçası olmuştu zaten. Bu hafta yaşadığı pişmalıkla Aslı’nın kapısına dayandı ;ama bunu Ateş’le yaparak eyleminin tamamen iyi niyet tabanlı olduğuna ona en son inanacak kişiye,Ateş’e, ispatladı. Hele kendi sarılamayışının üzerine benimkini ekle de sarıl, derken gözleri dolan Ateş bundan sonra Uzay’ı salt kötü göremeyecektir. Uzay Ateş cephesinde bile kendisine bir fırsat yaratırken kuşkusuz Aslı’nın bundan sonraki hikayesine de dahil olacaktır. O hikaye hangi noktada kendisinde düğümlenecek asıl merak ettiğim bu. Alara’ya rağmen Aslı ve Ateş’in tarafında kalmayı seçen Uzay yine bölümün sürprizi olmayı başardı.

Kelebek ve Su... Su için kaçılan bir koy, saklanılan bir kovuk olmayı sürdürüyor Kelebek. Su yaşadığı her olumsuzlukta Kelebek’e sığınırken Ateş’le ilgili çıkmazları büyüyor. Ateş’ten saklanan sır öyle görünüyor ki, Ateş açısından tepkili bir öğrenmeye neden olacak. Bunda saklanma durumunun yaşanan aşktan daha etkili bir sebep olacağını düşünüyorum. Su artık harekete geçmeli.

Aslı ve Ateş... Annesizliğinin yıllanmış sevgisizliğinin yarattığı korkularla yola düştü Aslı. Yanında sadece Ateş’i istemesinde en önemli sebep sevdiği adamın söylemese bile ellerini her sardığında ona iyi gelen aşkıydı. Kelebek zaten o kadar Aslı’ya dair bir kardeş ki, Aslı sevilmeye değer olduğunu Ateş’te gördü. Korka korka annesinin olduğu yere vardığında yine Ateş’in elini istedi. Sormak istediği ‘Neden?’ sorusunda da yanıbaşında Ateş olsun dedi. Annesiz geldiği İzmir’de babasını da bırakan Aslı’nın tek kimsesi Ateş kaldı.  Aslı’nın yaşadığı travmanın ailesiz kalmanın boyutları nereye varacak, bu küçük kız bu yükü nasıl sırtlayacak sorularının cevabı yine Ateş. Ateş’in evim dediği kıza ev olma zamanı. Her darbede daha yakın olan AsAt’ın artık biz olma zamanı. Bunun için Aslı yeterince çabaladı. Sıra Ateş oğlanda.

‘Ne kadar hızla uzaklaşıyorsun benden çocukluğum, bu ne telaş, bu ne acele...’ demiş Neuman Dior, Aslı ve Ateş ; Kelebek ve Su büyüyor. Yolculuklarına eşlik edenle de büyüyor. Ancak ne şans ki Ateş ve Su anneleriyle babasız kalarak büyürken Aslı da kaderdaşı Kelebek gibi anasız ve babasız kalarak büyüyor.

Son demde; Anne hayatın sonsuzluğudur.

Emeklere saygıyla...      

                                                 UmayMasal