Meryem-17

AŞK,BİZ

*“Seni seviyorum

Bunu sana esen yelle söyledim

...

Bunu sana suyla söyledim.

...

Bunu sana korkuyla söyledim,

Bunu sana sevinçle söyledim,

Tiksinerek söyledim, korkunç sözlerle.

Ancak yetmiyordu bunlar bana:

Yaşamdan da öte,

Ölümle söylemek istiyorum bunu sana;

Sevdadan da öte,

Unutuşla söylemek istiyorum sana.”

Aşk acısı...  Sözün  bittiği , kelimelerin anlamını yitirdiği ya da tam tersi sözcüklerin kendi anlamlarının dışında anlamlara evrilip yepyeni cümleler kurmaya adandığı acı. Nedeni nasılı o kadar kişiye özgü ki ,yüklenen anlamla o kadar bağıntılı ki. Aşk acısı bir kayıplık duygusu. Tamken yarım kalmışlık hali en çok. Aşk iz. Birinin sende bıraktığı senin birinde bıraktığın iz. Bu bölüm acılardan aşk acısının ağır bastığı bir evren izledik Meryem’de. Bölüm başındaki 6 ay sonrasını en sona saklayarak devam edelim yola. Meryem Savaş’a Savaş Meryem’e itirafın eşiğindeki kapıda tutulmuşken eskilerin hayaletleri zihinlerini istila edip yine yeniden uzaklaşmalarına neden oldu birbirlerinden. Savaş aralarındaki sırlar yüzünden Meryem’i tutamadığını söylediğinde aslında onu nasıl sarıp sarmalamak istediğinin gözlerinden akamayan yaşlarda gördük. Meryem ise baştan kabullendiği aşkı yaşamaktansa aşkının yaşaması haliyle ağlaya ağlaya gitti en başta zorla çıkarıldığı kapıdan , baba ocağından içeri girmeye. Savaş ve Güçlü konuşurken bilse de dillendiremediği gerçek korkaklık suçlamasıyla çarpıldı yüzüne Savaş’ın. Güçlü Savaş’ın çocuk tarafı, vicdanı. Adı gibi sevdi mi var gücüyle seven, uğurda canı hiç eden biri Güçlü. Meryem’i kardeşliğe seçti bir kere. Artık Savaş’a karşı Meryem Meryem’e karşı Savaş kim haklıysa onun tarafı Güçlü. Diğer yandan Savaş’ın vicdan yükü de Meryem gibi ağırlaşıyor. Vicdan Tanrı’nın tatlı fısıltısıdır, demiş yazar. Fısıltı yük üstüne yük ekleye ekleye Meryem ve Savaş’tan yumak yaratadursun, o yumağın iplerini her hamlesiyle sımsıkı hale getiren Oktay’a Derin’i de ekledik bu bölüm.  Derin’in Savaş’a hissettiği takıntılı aşk  Meryem’e de Sevinç’in kaderini yaşatmak için eyleme dönüştü. Yok etme obsesif bir içgücü Oktay ve Derin’de. Beliz’in dediği gibi Oktay’la Derin aynı. Tıpkı Meryem ve Savaş aynılığı gibi. Aynasal düzlemde Derin’in kendisinde olmayanı ve Savaş’ın yansımasına dönüşeni, Oktay’ın da Meryem’in yansımasına dönüşeni karanlıklarıyla boğmak istemeleri bundan belki. Hem Oktay hem Derin o kadar rahatsız tipler ki kendilerinden memnuniyetsizliklerinin hayattaki karşılığı haline getirdikleri ve hiçbir zaman seçenekleri olamayacakları insanların yaşamlarını mahvediyorlar. Oktay hadi bir noktada Meryem için bir zamanlar seçim olmanın hırçınlığıyla saldırıyor, Derin’in argümanı ne tartışılır. Yalnız iki karakterde dikkat çeken en önemli unsur anne figürü. Yani hem Oktay’ın hem Derin’in anneleriyle ilişkilerindeki karmaşık kopukluk bu nedensiz takıntıyı açıklayabilir. Yaşayan ama olmayan anneler.  Diğer taraftan Savaş ve Meryem’in erken kaybettiği annelere karşın sağlam bir sevme becerisi geliştirmiş olması da yine karakter yapılarının  ne kadar paralel ve diğerleriyle bir o kadar tezat içerdiğini gösteriyor bence. Kurgu anlamında bu iyi, tabi aralarındaki kazanma dengesi doğru kurulursa. Derin Meryem’i öldürmekten son anda vazgeçti. Pencerede gördüğü Ali onu vazgeçirdi. Aynı zamanda Ali de onu gördü. Bu ayrıntı boşa değildi umuyorum. Derin’in çabası Meryem’in yine korkarak kaçmasına içerleyen ve uzak durma kararına saygı duymaya karar veren Savaş’ın bu kararını tuzla buz ediverdi. Meryem’den haber veren Güçlü’ye çıkışayım derken tüm savunma mekanizması endişe ile kırılıp döküldü. ‘Ona bir şey olacak diye aklım çıktı Güçlü.’ Bence bu cümle gecenin aşka dair en güzel ifadesiydi. Öyle ya bir gece önceki tüm argümanlar orada öylede durmaya devam ederken, Meryem hala bir katil saklarken, üstüne görüşmemek isterken, Savaş’ın derinden derine bildiği sevgi uğruna saklama hali hala içini kemirirken, tüm kayıplar, tüm acılar sıcacık yüreklerini dağlarken yine de sevebilmek... Savaş’ın Meryem’e duyduğu şeyin Sevinç’ten farklı olduğunu sanırım senaristimiz bu bölüm özellikle anlatmak istemiş. Meryem’in başkalığı aslında Savaş’ın hissettiklerinin başkalığı. Meryem’in saflığı aslında Savaş’ın aşkının saflığı. Yaşanmamışlığı, yaşanamama ihtimalinin keskinliği her an ikisinin duygularını biliyor. Oktay ve Derin araya girdikçe de o imkansızlık hali  yüzlerine vuruyor. Bu durum uzaklaştırmak şöyle dursun birbirlerine koşmalarına neden oluyor.Kısaca yumak dolandıkça Savaş Meryem birbirine dolanıyor.

Berk-Beliz-Derin üçgeninde ise olay dönüp dolaşıp tam da düşündüğümüz gibi Oktay’ın kucağına düştü. Güç saplantılı Oktay yine yeniden Savaş’a ait bir şeyi şirketin yüzde onunu isteyerek bu konuda malum olan tezimizi güçlendirdi. Tabi bu tez gereği Meryem ve Savaş yan yana üstüne üstük  bir de el ele durursa Oktay’ın kendisi dışında bir şeyi düşünmeyen ve hızla narsizme dönüşen egosu nereye varır? Yurdal’a gelirsek çocuklarına bırakabildiği tek genetik miras olarak doğru insanı hayat arkadaşı seçebilme yetisi dışında şimdilik dipte görünüyor. İlerleyen bölümlerde kalp krizi yaşaması muhtemel Yurdal’ı Savaş ve Meryem’den uzak tutan Berk-Naz ilişkisi de dozunda.

İlk sahneyi sona bırakmıştık malum. Altı ay sonra Savaş ve Meryem’i evli görmemiz en azından oraya nasıl geleceğiz sorusunu sormak adına orijinallik olmuş. Kaldı ki Furkan Andiç ve Ayça Ayşin Turan’ın verdikleri olağanüstü resimlerle izleyene güzel bir göz kırpış. Dizi süreç içinde nereye gider izlediğimiz sezon finali mi final mi olur bilemiyorum. Umudum sezon finali olup o silahın ilk defa iyi taraftan birine değil de başkasına patlaması. Ne Savaş’ın ne bizim bir bebek kaybına tahammülü var eminim. En az Savaş ve Meryem kadar tatlı, enerjisi yüksek çift Burcu ve Güçlü’yü de o nikahta gördük ya şahit olarak ne gam. Saralım filmi başa izleyelim yolculuklarını . Unutmadan Meryem’in herkesten kaçarken kendisine yakalanıp Savaş’ı sevdiğini itiraf etmesiyle geçen hafta özette Savaş’ın verdiği değişim sinyalinin  artık kanlı canlı hale geçişi de sağlandı. Savaş’ın da dediği gibi artık ‘Burdan sonra işler değişti.’ Kendi adıma artık Savaş’ın zekasını Meryem’in sahip çıkışını çatışma yaşanacaksa da satranç oynar gibi olmasını bekliyorum. Meryem değişeceğini gösterdi bize. Hadi evren değişsin.

Son demde; Aşk susma ki içimdeki en olmaz olsun. Aşk dediğin yeter mi, biter mi, susar mı? Aşk ne kadar ense o kadar büyük, ne kadar olağan değilse o kadar şiddetli. Aşk kimse değil  ‘O’ ,aşk ikilik değil teklik.  Korkulara kapıldığım o iç mezarımda kapatırken tabutumu kendi ellerimle sen değilsin çekip çıkaran beni, senin içindeki benim. Gözlerimden akan sana doğru ben değil içimdeki sensin. Soluk aldıransa kendi dudaklarım değil seninkiler. Her öpücük ölüm ve yaşamın bir araya gelişi.  Aşk sende varolan bende yok. Ben sende yok olan sen de var. Sen kim ben ne? Biz bir bütün senle ben sadece parça.

Emeklere saygıyla...

*Luis Cernuda

                                            UmayMasal

                               

Meryem-16

TUTSAK

*“İhaneti sende gördüm , sende şiddeti gördüm, aşkı gördüm.

Yanarak içinden geçtim aşkın, kor olmadan küle döndüm.

Dokun bana bana dokun nolur, hasretinden öldüm.

Kopar zincirleri yeniden gel, durmadan gel hep gel...”

‘Hangi kadını sevdiysem terk etti beni, önce annem, sonra Sevinç şimdi de sen’le başlayan sonra aynı cümlenin sonuna eklenen ‘Belki de sevdiğine kavuşmamaktır benim kaderim’le biten Savaş’ın duygularının hikaye boyunca nereden nereye savrulduğunun özeti anne oğul dertleşmesiyle yola çıktık bu Çarşamba Meryem’de.Savaş konuşurken hem Gül annesine veda etti hem de Meryem’le bundan sonraki ilişkisinin değişeceğinin sinyalini verdi. Bu özette konuşan Savaş artık hiçbir şeyin aynı olmayacağını hikayenin ve karakterlerin bir eşiği geçtiğini anlattı. Kuşkusuz bölüm boyunca memnun olunmayan, geren, hikayenin ayaklarını yerden kesen durumlar oldu lakin... İşte bu lakin son sahnede özetteki dertleşmeden çıkardığımız sonucun ne kadar doğru olduğunu da yüzümüze vurdu. Son sahneye tekrar gelmek üzere bölümü başa saralım biz de.

Acılar büyütür diyerek yola çıksa da bu bölüm bana göre anne kaybının insanı ne kadar derinden sarstığının ne kadar büyüttüğünün girizgahıyla başladık. Gülümser’in kaybı her karaktere o veya bu şekilde dokundu. Tülin’e , Yurdal’a, Beliz’e, Berk’e, Derin’e hatta öyle veya böyle Oktay’a. Acının merkezinden yayılan o dalga hale hale etrafa titreşimini gönderirken iyi kalplerde acıya ortak olma kötülerde acıyı lehine kullanma tavrını kustu. Maskeler sıyrıldı, duygular açık edildi. Kim kötü kim daha kötü ortaya saçıldı. Anneye hissedileni anlatmaya benim sözcüklerim yetmez. Köktür anne içimizde sürgün veren. Bizi koruyan, kaç yaşında olursak olalım sert rüzgarların bizi üşütmesine engel olan. Bu nedenle Güçlü ve tabiki Savaş en çok canı yananlardı. Güçlü abisinin kendi ruhundaki fırtınaya siper olacağını bilerek yaslandı Savaş’a. Savaş o fırtına kendi yüreğini vursa da iki kardeşine kol kanat gererek acısına şimdilik mühür vurdu. Gözünden akan yaşı durdurdu. Bıraktı ona yaslansınlar. Acının tazeliği kokularla zihinlerinde kalplerinde dolaşırken Savaş bir tek Meryem’e bakarken o da bazı anlarda gerçekliğinden koptu. Meryem’e gelince acıya alışmış bünyelerin vereceği bir tepkiyle Gülümser’in ölümünü kabullenmeye çalışan Güçlü,Savaş,Naz üçlüsüne iyi gelmeye çalıştı. Ellerine anne gibi tarhana çorbası verdi ki üşüyen ruhları azcık ısınsın. Kahve verdi ki uyumanın çok uzağındaki gözlerine ve bedenlerine yardımı olsun. Meryem etraflarındaki varlığıyla onları sarıp sarmalayadursun kapıdan giren Derin’le beraber kıskanmanın o duygudayken bile gölge olarak geçebileceğini Meryem’in gözlerinde görmemiz yine mümkün oldu. Derin’in, üzgünüm ama haklı ,suçlamalarından yaralanıp dışarı çıksa da Güçlü’nün gözünde kardeşliğe geçen, Savaş’ta aşkın kendisi olan Meryem yanında yine onları buldu. Derin de dış kapının mandalı konumunu yine kabullenmese de hissetmek zorunda kaldı. Naz’a gelince Meryem’in abisi için anlatılandan fazlası olduğunu hissetmişti zaten. Bu bölüm Meryem’in getirdiği tüm felaketlere rağmen abisini büyüttüğünü hatta daha bir abi yaptığını tespit ederek Savaş’ın da dediği gibi tanıyınca vazgeçmenin, sevmenin imkansız olduğu o saflığa kendisinin de kapıldığını söyleyiverdi. Ben bu sürüklenişe Sargun tarafından daha kim katılır merak ediyorum.

Gelmek istemesem de Oktay’a değinmeden geçmek imkan dahilinde değil. Oktay müneccim hali, suç makinesine dönüşmeyi her hafta daha bir azimle başarır hale geldiğinden beri bir parça karakter kimliğini yitirdi bende. Kötü bile olsa zaaflar ,hatalar,hatta sevilen birinin olması gerçeklik katıyor bence karaktere. Oktay son zamanlarda biraz yitirdi sanki bunu. Meryem’i seviyor ya her şeyi onun için yapıyor ya demiyor aklım. Duygudaşlık kurmamın zaten mümkün olmadığı biriyken yaptıklarını da kendi karakterinde bir yere koyamıyorum artık. Tavuk boğazlar gibi adam öldürmesi, İstanbul’da başka savcı kalmamış gibi her taşın altından çıkması, hatta bu durumun bırak bizim iyi tayfayı savcılıkta dikkat çekmemesi. Buraya girdim mi çıkamıyorum. Meryem’in baş savcı amcası Turan’a ne oldu mesela? Oktay Şahin’in Yurdal Sargun’a ilişkin her davaya atlayıp atlayıp sonra Yurdal’ı serbest bırakması kimsenin mi umrunda değil? Hani seri katile bağladı bu adam fütürsuzlaştı, ukalalaştı. Dünkü stajyer değil miydi? Ne ara bu denli güçlendi, örgüt gibi çalışır oldu? Para kaynağı Yurdal’ken, Yurdal’ı çarpar hale ne ara geldi? Sorular sorular. Burda aksayan çok şey var. Bence acilen bu konunun ayakları yere bastırılmalı. İnandırıcılık hikaye için en önemli devam nedeni bana göre. Haftalardır acıdan kapkara giden hikayede bir de inandırıcılık giderse ne olur ben bilemiyorum. Neyse, Oktay yaptıklarıyla Güçlü’nün anne acısını neredeyse kendi egosuna kurban edecekken Meryem Oktay’ın karşısına dikildi. Her ne kadar hep aynı tehditle Oktay’ı kışkırtmak istemiyor düşüncesiyle Meryem’e ‘Ne istersen’ dedirtilse de bir başka hata burada yapıldı. Kabul Oktay her yaptığıyla, her hamlesiyle Meryem ve Savaş’ı birbirine itiyor. Yine aynı şey oldu. Belki Savaş’ı bir daha görme demesi muhtemel Oktay ikiliyi o sahnede o şekilde karşı karşıya bıraktı ama  Meryem yara alıyor. Bir yerde yavaşta olsa, bazı taraflar kesinlikle sabit kalsa da dönüşmek gerek, değişmek gerek. Bu bölüm de boyun eğdi Meryem. Bekliyoruz. Ne zaman başkaldıracak diye?

Berk-Beliz-Derin hattı da ne yazık ki Oktay’a yarayacak gibi duruyor. Sanırım Meryem- Oktay arasındaki Sevinç olayının Savaş’a yönelik sarmalı çözümlenip Yurdal’a dair sırlarla eli güçlenen bir Oktay çıkacak karşımıza. Tabi Meryem Savaş aşkına düşman bir Oktay’a karşılık hala babasının katilini bilmeyen Meryem, annesinin azmettiricisini bilmeyen Savaş. Hala Oktay’ın derdinin Savaş ve sahip oldukları düşüncesindeyim. Savaş’ın ittiklerini itmesi ve istediklerini istemesinden. Yanılıyor muyum? Bakalım.

Son sahneye gelirsek, beni bu sahnede en çok etkileyen ne Savaş’ın neredeyse Meryem’i öpecek olması ne de Meryem’in Savaş’tan kopmaktan duyduğu acı. Sahnede Savaş’la Meryem arasındaki o duygunun imkansızlıktan kendi tercihleriyle güven duygusuyla sarmalanarak bambaşka bir yere gelmesi vardı. Savaş Meryem’in her adımı neden attığını bilecek, düğümlerini çözecek kadar tanıyor artık onu. Ağzından çıkanla gözlerinden akanı, bedeninden sızanı harf harf tanımlıyor. Meryem’e gelince vazgeçmekte ne kadar zorlandığını Savaş’sız kalmak istemediğini aslında bas bas bağırıyor. Savaş’ı sarıp sarmalamak isterken Savaş uğruna gitmesi gerekirken bile istemediğini söylüyor fısıldayan haliyle. Tutup bırakmayacak olan Savaş’a en cılız sesiyle söylüyor artık iyi gelmiyoruz birbirimize sözünü. Kararlı mı Meryem gitmeye? Fırında kalarak, Savaş’a bu son derken tut beni bırakma diyen gözlerle mi?  Savaş’ın aşk itirafı ukalalık mı karşısındaki kadını artık ezberlemek mi? ‘Sen de beni seviyorsun’, derken kendi duygusunu ortaya koyan Savaş Meryem’e de ben seni artık satır satır biliyorum dedi. Savaş Meryem’den nefret ederken en başta şimdi ondan gelene razı hale geldi. Savaş değişti, Savaş öfkelerine kurban vermeden düşünmeyi, tanımayı öğrendi Meryem’de. Hissettiği ve gördüğünü, kalbiyle aklını harmanlamayı bildi. Zekiydi, gönlünün zihnini de açtı. Şimdi Oktay’ın karşısına çıkarken Meryem için tüm kötü ve art niyetli kavgalara daha hazır bence. Saflığı yeterince kötüye kurban verdi. Dahasına izin vermeyecektir. Geçen  hafta parmak uçlarından tuttuğu Meryem’in elini  kıskıvrak kavrayarak devam edecek yola.  Korunamamışların ruhunda onu koruyarak.

Son demde; bırak beni ağlayayım, insafsız kaderimin sarmaşık düğümüne. Özlem duyayım özgürce yaşanamayan ve yaşanamayacak olan aşkıma. İzin ver hüznüme, ıstırabım kırsın elimdeki ayağımdaki prangayı. Merhamet senin içinde biliyorum. Bulmaya cesaretim yok, sen bul ben sende nefes alayım

Emeklere saygıyla...

*Sezen Aksu-Tutsak(Nilüfer yorumu)

                                                                                            UmayMasal       

       

Meryem-15

Ruhumun Fısıltısı

‘‘Benzerlik mi, karşıtlık mı?

Kayıp mı, bir olmak mı?

Bütün mü, parça mı?

Sen ruhumun fısıltısını duyan

Gitme.

Ben annesizlikle sınanmak istemiyorum.’’

Hayatta sahip olunan en değerli şeydir anne. Kalbimizdir. Ruhumuzdur. Sesi aklımızın, vicdanımızın seslenişidir. Dinlemedik sandığımız ama duyduğumuz. Bizi biz yapandır anne. Her sırrımızı bilen, duygularımızı, hayallerimizi biz daha yüzleşemeden anlayan bizi yumak çözer gibi çözendir anne. İşte tam da bu yüzden anneyi kaybetmek kendini kaybetmektir. Vicdanın kendi sesini bulana kadar sağır kalmaktır anne kaybı. Yönünü kaybetmek pusulanı yitirmektir. Meryem’in yeni bölümünde Gülümser giderken bıraktıkları ağır. Güçlü ve Savaş için acı, Meryem için yine yeniden suçluluk, Naz için öfkesine harman hüzün, Burcu için sevdiği adamın kalbinde kalacak ağıt. Gülümser gitmeli miydi? Gerçekten bitmiş miydi hikayesi? Bilmiyorum. Savaş’ı Meryem’e, Güçlü’yü Burcu’ya en vazgeçilmezinden bağlamak için atılmış bir adım mıydı bu gidiş? Kuşkusuz öyleydi. Savaş ve Meryem’in arasında her acıda güçlenen ve vazgeçilmesi imkansız hale gelen o duygunun son birkaç bölümdür sesi çıkmasa da bu bölüm özellikle karaciğer nakli konusuyla aralarındaki duyguyu yeniden somut bir şekilde görme şansımız oldu. Savaş’ın minnete dolanmış aşkı gözlerinden akarken asıl aşık olanın Meryem olduğunun Savaş’a sarılırken ve ona dokunurken gösterdiği reflekslerden hissedilmesi çok güzeldi. Acılarla dolu ve iyi karakterlerimizin tamamının hüzne boğulduğu bölümde nefeslendirdi bu kısacık an. Meryem ve Savaş’a dair diğer güzel ayrıntı kuşkusuz Derin’den rahatsız olan Meryem’di. Derin kadınca hisleriyle uzun zamandır Savaş’ın Meryem’e akmak üzere olduğunu hatta aktığını biliyor. Bir parça gözdağı bir parça kıskançlık Derin’in Savaş’a hamle yapmasına neden oldu. Orada Meryem bu durumdan rahatsızlığını gözleriyle gösterirken Savaş’ın Meryem’e bakışındaki rahatsızlıkla aslında Derin’den ne kadar uzak olduğunu, yönünün her an Meryem’e döndüğünü de göstermesi açısından muazzamdı.       

Erkekler dayanıklılık, kayıtsızlık ve güçten oluşan bir imaj sergileme adına, yüzlerine geçirdikleri maskenin ardında eziliyorlar. Bu toplumun genel bakış tarzının vücud bulmuş modelleri sokaklarda olduğu gibi sokağın yansıması kurguda da kol geziyor. Savaş ve Güçlü’nün onca acının ortasında dayanmak pahasına ,ki zaman zaman kontrolü kaybetseler de, o maskeye tutunma çabalarını da gördük. Yurdal, Oktay ve diğerlerini söylemiyorum bile. Çünkü o cephe zaten maskelerle yaşamaktan kendi yüzünü unutmuş durumda. Bana göre durağan bir bölüm olsa da bölümün en etkileyici sahnesi Gülümser’in öldüğünü haber aldıkları an Savaş’ın varlığını reddetse de ailesi tarafından sarmalanırken kaybın asıl sahibi Güçlü’nün o an tutunacak kimseyi bulamamasıydı. Baştan beri annesini vuran adamın peşine düşeceğini bilsek de bana göre o adamı öldürmeye o an karar verdi. Duygularıyla yaşayan bir karakter Güçlü. Kuşkusuz bölümün de en ön plandaki karakteriydi. Savaş Gülümser’i anne yerine koymuş olsa da Güçlü’nün acısı sanırım bir tık üstteydi. Kenan Acar’ın oyuncuğu ile o farkı incelikle ama bir taraftan da kafalara vura vura anlattığı bir bölümdü baştan sona. Sonuçta kimsesize kimsesiz bir hikayeye dönüştü Meryem. Burcu’nun kimsesizliğine karşın, şu ana kadar tersi bir done görmedik çünkü, Güçlü’nün kimsesizliği; Meryem’in kimsesizliğine karşın Savaş’ın aslında olan kimsesizliği. Ama sanırım bu hikayede Burcu’yu bilemesek de en beter durumda olan Savaş. Meryem babasının kaybına rağmen sevildiğini ve ailesinden kendisine kalan değerlerin mirasını üstlendiğini biliyor. Keza Güçlü de. Savaş ise babasıyla öyle bir noktada ayrılıyor ki, sanırım bu ölümden beter. Değer yargılarında, hayata bakışında hayattayken bir babayı gömmek ondan kalan mirası istememek yok saymak acıdır sanırım. Öyle ya babasına ciğerin beş para etmez deme noktasına geldi Savaş. Ki savcı, Sevinç, Derin üçgeninde dördüncü köşenin babası olduğu gerçeği önüne koyulduğunda Savaş’ı Meryem bağı dışında ne durdurur bilemiyorum.

Önümüzdeki bölümlerde ne noktalara gideceğimizi beklerken artık hikayede mekan olarak bile karakol, hastane, Beliz’in evinden çıkıp mesela Meryem’in mahallesine gitmeyi teklif ediyorum. Biliyorum Oktay Meryem geçmişini Savaş’a yakalatmamak adına kaçınılıyor o mekandan. Lakin karanlıklardan, grilerden yılmış bir izleyen olarak artık sıcak görüntüler de görmek istiyorum.

Başından beri aşk sarmalının ortasındaki bir varolma mücadelesi gibiydi Meryem’in öyküsü. Hani yıllardır kadının meselesidir ya sesini duyurmak, ölümü pahasına da olsa varlığını onaylatmak ve mümkünse erkek dünyasında ayakta kalmak. Meryem dönüşürken bu mücadelenin su yüzüne çıkmasını umdum. Şu ana kadar sözde de kalsa. İstedim ki Meryem dönüşürken Savaş’a yönelik gelişen duyguları Oktay’a olandan bu nedenle farklı olsun. Oktay’da sessizleşen ve kabulle şekillenen aşkı Savaş’ta çığlık çığlık olsun. Büyüsün, kendisini Savaş’la eşitlesin, kabul etmesin geleni uğruna savaşsın. Bekliyoruz bakalım. Meryem’in katmanlı olduğunu düşündüğümüz ruhundan kabul dışında neyin soyunup gün ışığına çıkacağını, Savaş’a hissedilenin Meryem’de neyi hangi noktada nereye savuracağını bekliyoruz. Birbirlerinde sınadıkları güven her şeye rağmen orada duruyorken gelecek dalgalar onların parmak uçlarından birbirlerine tutunma halini sağlam bir kavrayışa ne zaman dönüştürecek bekliyoruz.

Son demde; gözünü yumup kendini teslim edebiliğin birini affetmek mesele yoksa sevmediğinin ihaneti sana koyar mı? Hayat top, tüfek saldırırken sırlarla sarmalanmış kalbime tutunduğum senin gözlerinken ve sen bana sarılıp burnunu saçlarıma saklarken yüreğimde sana ihanet ettiğimi söyleyen düğümle ne yapacağım? Sana dair içimdeki her duygu kontrolüm dışında büyüyor. Dur desem bile umrunda değil kalbimin. Koşuyor sana, seni paylaşmak istemiyor, paylaşmaktan korkuyor. Ama bir taraftan da beynimdeki o kıymık zonkluyor. Ya gerçek onu benden kopratırsa...

Emeklere saygıyla...

                                                                                                             UmayMasal     

  

Meryem-14

PANDORA’NIN KUTUSU

‘‘Büyüdüm ben.

Yıllanarak değil,

Yaş alarak değil.

Ölümlerle büyüdüm ben.

Oysaki,

Hiç büyümek istememiştim.’’

Ateşi Zeus’tan almak, tüm uyarılara rağmen Pandora ile evlenmek,  yasaklı kutuyu açmak. Hepsinin bedelini insanlık ödüyor gibi düşünülse de ateşi çalan Epimetheus güzel Pandora’sından olarak, kutuyu açan  Pandora ise kutuda hapis kalıp tüm insanlık tarafından kötülüğü dünyaya yayan kadın diye bilinerek öder bedelini. İnsanoğluna da ders çıkar. Seçimler ve sonuçlarını üstlenmek ile ilgili. Çünkü malum seçimler beraberinde sonuçları getirir. Bu sonuçlar da sorumluluk. Karar her ne olursa olsun sonuçların getireceği sorumluluk üstlenilmediği sürece anlamı yoktur. Çünkü pişmanlık tam da bu noktada yıkıcılığının şiddetini arttırır. Sorumluluk almamayı seçmek uzun vadede sorumluluğunu almadıklarının hatırlatmalarının çığlığını bastıramamak, onlarla yüzleşememek demektir. Bu da bedel olarak büyür ve büyür.

Yukarıdaki hikayenin Meryem’le bağını kurmak sanırım güç değil. Pandora’nın kutusu o malum kazayla açıldığından beri pişmanlık, bedel ve bedel ödemeyi red evreninde savrulan karakterler geride yaprak dökümü gibi mezarlar bırakarak ilerliyor. Dizinin hayat evreni iyilik ve inanç uğruna ne varsa kurban ede ede dramatik kurgusundan trajediye evriliyor. Yaşamın kötü tarafları olsa da ve hikaye düğümleri devamlılık açısından önemli görünse de ben bu kadar siyahlığa boğmanın gereğine inanmıyorum. Zira midemle bir baskıyla dizi izlemek, zaten zor olan gerçekliğe kurgunun boğucuğunu da eklemek sıkıntılı. Gülümser’in yalan söylemenin bedelini ölerek ödeyecek olması, eğer bir ters köşe gelmezse, acı. Dizinin akıl vercisi, sarıp sarmalayanı, gerçek annesi olan Gülümser Yurdal’ın hırslı babalığına karşı bir antitezdi.  Keza yine Oktay’ın annesinin yarattığı resmin tam tersi renkleriyle nefeslenme durağıydı. Gülümser’in ölmesi Savaş’ı, Meryem’i zaten var olan vicdan yüklerinin altında ezilir hale getirmek değil mi? Oktay’ı ihbar etmemenin bedelleriyle ilerde karşılaşacak Meryem bunu nasıl kaldıracak? Güçlü’ye Savaş’a hangi hesabı verecek? Dizinin tek gülümseyeni Güçlü’yü de dertler derya hale getirmek neye yarayacak? Kafamda deli sorular.

Diğer taraftan Beliz-Berk-Derin ortaklığının Oktay’ın ve devamında Yurdal’ın başına dert olması her ne kadar bölüm temposu adına çok katkı yapmamış olsa da güzel olmuş. Hoş dönüp dolaşıp yediği baskıyı yine Meryem ve Savaş’a dert haline getirmeyi başardı Oktay. Bu arada Serhat Onat’ın geçtiğimiz haftaya nazaran daha iyi ve hareketli bir Berk portresi çizmesi de iyi olmuş. Bir de Tülin gerçeği var ki es geçmek istemiyorum. Dizi dünyasının üvey annelerinin tüm kötü cadı hallerinde inat anne gibi anne Tülin. Naz’a tutumu üvey filan değil doğrudan annelik. Savaş’ın da dediği gibi, ‘Üvey annem bile var, babam yok.’ Tülin var. Savaş’ın gıyabında arkasında duran, Naz’ı koruyan, kuyu kazmayan , anlamaya çalışan biri Tülin. Yurdar’ın ne kadar vicdanına ulaşır bilemem ama çabalayacağı kesin.

Savaş ve Meryem’e gelince... Bir arpa boyu yol alamayan iki karakterimiz son iki haftadır sanki biri diğerinin duygularından haberli, diğeri o duyguları hiç itiraf etmemiş gibi yapmaya devam ediyor. Kabul kimin kimi vurduğu belli olmayan, polislerin gözü önünde silahlar ateşlenen bir ortamda hele bir de Sevinç kazası hala arada dururken çok zor aşka düşmek. Ama korkarım dizinin temposunun artması için ufak ufak da olsa o dokunuşlara ihtiyaç var. Fırın anahtarının güneş anahtarlıkla Meryem’e teklif edilmesi de bir şey belki ama yeterli değil. İnanılsın ki bizler işlenen aşkın yavaş yavaş ve eski sevdaya leke sürülmemeye çalışılarak incelikle sızdırılmaya çalışıldığını anlıyoruz. Yalnız birbirlerine koşmalarını beklemesek de adımlama görmek istemek de sanırım bir parça hak. Oktay sorunsalının yarattığı onca şeyde sadece acıda ortak ama orda bile ayrı Meryem Savaş. Güneş kurabiyelerle sımsıcak ısınan , notlarla gülümseten aşka dair imasız ama bir o kadar aşka dair incelikler yok oldu gitti. Üzgünüm . Sevdasız bir hikaye susuz çöl gibi. Kuşkusuz bir parça pembelik, beyazlık serpilse hikayeye Oktay’ın saplantılı halleri bu kadar sıkıntı vermeyecek insanlara. Oktay’ın değersizlik hissinin yarattığı , kendinden nefret etme, varlığını olduğu gibi kabullenemeyip kendinden yeni bir kimlik yaratma telaşındaki obsesif tavırları belki ilgi bile çekecek. Ama öyle dengesiz ki, siyahla beyaz arasındaki o mücadele. Siyahtan griye savruluyor izleyen. Oktay’a bakarken onun hastalıklı takıntılarının sosyal tabanını göremiyor. Oktay’ın annesiyle ilişkisindeki ayrıntının ve annesinin sınıfsal takıntılarının yansıması hallerinin kaotik halini es geçiyor. Savaş’ın Sevinç’te imgeleştirdiği şeyin aşktan daha çok ailesizlik telaşı olduğunu ve tam da bu nedenle Meryem’e ilgi duymasının aslında yadırganacak bir şey olmadığını hissedemiyor. Meryem’in farkında olmadan bulaştığı Oktay’ın saplantılı pisliğini Savaş’a ve onun sevdiklerine bulaştırmamak için mücedele verdiğini görmezden geliyor. Çünkü hep kötünün kazandığı cepheler hayattaki karşılıklarla gönül yorgunluğuna dönüşüyor. Onca nefrete inat iyilikle yeşeren güçlü bir aşkın ilk kozadan çıkış sancısını görmek istiyoruz, istiyorum. Kanatlanmasına var elbet ama o sancıyı duyumsamak, nefeslenmek olacak biraz. Meryem’in Pandora’ya dönüşmesini izlemekten bir parça sıkıldım demek istemiyorum ama yoruldum. Paradoks haline gelen pişmanlıklar, cezalar ve kayıplar biraz dursa.

Son demde; oysaki hayat hazır olmadıklarına hazır olduğundur. Henüz geç değil. Nefes alıyoruz bak atıyor kalbimiz. Şansımız var. Hayattan alacak bir zaferimiz bir aşkımız daha var belki.  

                                                                                                        UmayMasal